ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1096

อีกด้านหนึ่งของพระราชวังสนุกสนานร่าเริงกัน

ไกลออกไปมีป่าเขาเขียวชอุ่มอยู่ ส่วนตรงหน้าเป็นสนามหญ้าผืนใหญ่ ไม่ไกลไม่ไกลนักมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่ง กระแสน้ำน่าจะเป็นไหลไปสู่ต้นน้ำที่น้ำตกใต้หน้าผา เสียงน้ำไหลดังสนั่นทีเดียว

มู่กุยฝานและซูจิ่นอวี้นั่งยองอยู่ที่สนามหญ้า ส่วนจี้ฉางก็นั่งอยู่บนน้ำพุที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

แล้วหลับตาทำสมาธิ

ผีหลายใจและผีชุดแต่งงานแดงพับกางเกงขึ้นมาแล้วไปเดินเล่นอยู่ที่แม่น้ำที่ตื้นๆ ดูเหมือนกำลังจะจับอะไรอยู่

กระดิ่งน้อยก็เล่นว่าวอยู่กับอาเจียที่สนามหญ้า

หึม？ ว่าวเหรอ？ ทำไมซู่เป่ามองแล้วดูแปลกๆ

ซูจิ่นอวี้ก็กำลังกวนอะไรสักอย่างอยู่ในหม้อพลางพูดไปด้วยว่า “วัตถุดิบดีขนาดนี้คุณจะเอาไปย่างทำไม คิดอะไรอยู่ กระต่ายตัวนี้ยังไงก็ต้องเอามาตุ๋นถึงจะอร่อย”

“รอซู่เป่าตื่นแล้ว กระต่ายตุ๋นหม้อนี้ก็จะหอมฉุนไปทั่ว…”

มู่กุยฝานเปลี่ยนมาใส่ชุดผาวสีเข้ม แขนเสื้อของเขาก็ถูกพับขึ้นมาข้างบนด้วยเพื่อให้ทำอาหารสะดวก แถมท่าทางในย่างกระต่ายก็ดูชำนาญ จากนั้นก็กรีดที่เนื้อมันไปสองรอย

ต่อมาก็เอาหั่นบริเวณเนื้อที่ย่างสุกแล้วมาแล้วยื่นให้ซูจิ่นอวี้ “ลองชิมดูสิ？”

ซูจิ่นอวี้แววตาเปล่งประกายรีบรับมาชิมทันที กินอย่างตื้นตันสุดๆ “อร่อยนี่ ฉันอยู่ในยมโลกมานานขนาดนี้จนปากแทบจะกลายเป็นจะงอยนกอยู่แล้ว วันๆ เอาแต่ดื่มซุปยายเมิ่ง…”

อยากกินหมาล่าทั่งก็ให้เติมพริกในซุปยายเมิ่งนิดหน่อย อยากกินเหล้าก็ต้องผสมเหล้าในซุปยายเมิ่ง

ในที่สุดวันนี้ก็ได้กินเนื้อสักที ตื้นตันจนน้ำตาแทบจะไหล

ในขณะนี้เอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงนุ่มนิ่มตะโกนเรียก “พ่อ แม่…”

ซูจิ่นอวี้หันกลับไปโดยไม่รู้ตัว

แล้วก็เห็นซู่เป่ายืนอยู่ที่ประตูหลังพระราชวัง มือเล็กๆ ของเธอจับวงกบประตูไว้แน่น แถมดวงตาของเธอยังเต็มไปด้วยน้ำตา

ซูจิ่นอวี้รีบวางฟืนที่อยู่ในมือแล้วบินออกไปหา

“เป็นอะไร？ เด็กดีของแม่ตื่นแล้วเหรอ？” ซูจิ่นอวี้อุ้มเธอขึ้นมาด้วยความปวดใจ “ตอนตื่นขึ้นมาไม่เจอใครก็เลยร้องไห้ใช่ไหม อย่าร้องไห้เลยนะ！”

มู่กุยฝานที่เดินตามมาด้วยก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วถามเธอด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “เป็นอะไร หิวเหรอ？”

ซู่เป่าพยักหน้าตอบด้วยเสียงขึ้นจมูกว่า “อื้ม”

เธออดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล เดิมทีก็นึกว่าเป็นแค่ความฝันก็เลยใจหวิว

แต่ตอนนี้กลับพบว่ามันไม่ใช่ความฝัน

พ่อแม่ยังอยู่！

มู่กุยฝานเม้มปากหลุดขำ “แม่ของหนูตุ๋นกระต๋ายให้หนูกิน มาลองชิมดูสิ”

เขายื่นมือไปรับซู่เป่าจากอ้อมแขนของซูจิ่นอวี้

แต่ซูจิ่นอวี้กลับหันหลังแล้วอุ้มซู่เป่าแล้วลอยไปข้างหน้า

“ซู่เป่าหิวแล้วใช่ไหม？ ดูหนูสิ หิวจนหน้าซูบหมดแล้ว หน้าเรียวขนาดนี้ คุณยายเห็นแล้วต้องปวดใจแน่ๆ เลย”

ซูจิ่นอวี้อุ้มซู่เป่ามาแล้วรีบเร่งเอาถ้วยหยกออกมาแล้วตักเนื้อกระต๋ายตุ๋นให้เธอเต็มถ้วยพูนๆ เลย

ไม่รู้ว่าเนื้อกระต่ายใส่เครื่องเทศอะไรไปบ้าง เพราะได้กลิ่นหอมแตะจมูกจนท้องของซู่เป่าร้องไม่หยุด

ซู่เป่าที่ใต้ตายังมีน้ำตาเหลืออยู่นั้นจู่ๆ ก็ลืมความรู้สึกเศร้านั้นไปแล้วเบิกตากัดเนื้อกินอย่าง

มูมมาม

จี้ฉางไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองไปที่ซู่เป่าที่กำลังกินมูมมามอย่างเอร็ดอร่อยจนอดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลาย

พอเห็นซู่เป่าตื่นแล้ว ผีหลายใจ ผีชุดแต่งงานแดง อาเจียและกระดิ่งน้อยก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที

ซู่เป่าไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองถูกล้อม จนกระทั่งตอนที่กินเนื้อกระต่ายตู่นและซุปจนหมดหม้อ รวมถึงแทะกระต่างย่างทั้งตัวจนเหลือแต่กระดูกเสร็จ…

ถึงค่อยรู้สึกอิ่มขึ้นมาหน่อยก็เลยเลียปากแล้วเงยหน้าขึ้นมา

“เอ๊ะ…”

ทำไมถึงมองเธอกันหมดล่ะ？

เดี๋ยวนะ เป็นเพราะเธอกินของๆ ทุกคนจนหมดเหรอ？

ซู่เป่าอึ้ง สองมือถือถ้วยไว้ แอบรู้สึกผิดเล็กๆ “พ่อ…ยังไม่ได้กินกันเลยใช่ไหม…”

มู่กุยฝานหยิบผ้ามาเช็ดหน้าให้เธออย่างนุ่มนวล แล้วไปดึงมือเธอมาเช็ดมือให้สะอาด

ซูจิ่นอวี้เอาถ้วยมาวางไว้ข้างๆ แล้วเอ่ย “ไม่ต้องห่วง ยังมีอีก”

ขณะกำลังพูดอยู่ก็เห็นผีขี้ขลาดกำลังแบกกวางน้อยออกมาจากในป่า

เขาพับแขนเสื้อขึ้นไปทำให้ดูโตกว่าแต่ก่อนมากๆ เพียงแค่หน้าตาของเขายังหยุดอยู่ในวัยเยาว์แค่นั้นเอง

พอเห็นซู่เป่าปุ๊บเขาก็ถึงกับสตั้น จากนั้นก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนเอ่ย “เด็กน้อยของเราตื่นแล้วเหรอ？ นี่…ไม่พอกินเหรอ？”

เขาวางสัตว์ที่จับมาได้ลงแล้วไปนั่งอยู่ข้างๆ ซู่เป่าและเผยรอยยิ้มอันสดใส “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ไปจับมาให้ซู่เป่าเพิ่มเอง อยากกินเท่าไหร่ก็กิน”

（พวกสัตว์ในดินแดนยมโลกทางตอนเหนือถึงกับตัวสั่น ไม่มีใครคิดจะส่งเสียงเพื่อพวกเราหน่อยเหรอ？）