ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1097

ซู่เป่ากินรองท้องไปนิดหน่อยแล้ว ในที่สุดก็ไม่ได้รู้สึกถึงความหิวโหยแบบนั้นแล้ว

เธอนั่งคุกเข่าอยู่ที่สนามหญ้าแล้วมองดูสัตว์ที่พี่พันจับกลับมาด้วยความประหลาดใจ

“นี่คือกวางน้อยเหรอ？ ทำไมถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่…”

ทำไมแวบหนึ่งดูเหมือน อีกแวบหนึ่งก็ดูไม่เหมือนล่ะ

ผีขี้ขลาดเกาหัวแล้วหัวเราะ “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือตัวอะไร รู้แค่ว่ามันน่าจะกินได้ก็เลยจับกลับมา”

ซู่เป่า “？？”

ผีหลายใจหยิบ “กุ้ง” ขึ้นมาหนึ่งตัว ขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือเหมือนกุ้งมังกรน้อย แต่หัวเล็กตัวใหญ่ พอมองดูหน้ากุ้งนี้ดีๆ หน้าตามันก็ดูสวยงามอยู่นะ แต่แอบสงสารนิดหน่อย

“ใช่ กินได้ก็พอ！” ผีหลายใจเอ่ย

เธอทำหน้าตื่นเต้น ทุกคนเอ้ย เข้าใจใช่ไหม！ พอเป็นผีแล้วกินอะไรไม่ได้สักอย่าง ที่กินได้ก็มีแค่ของไหว้ ถ้าให้พูดตรงๆ ก็แค่สูด “ชิม” รสชาติกลิ่นนิดหน่อยเท่านั้นแหละ

แต่หลังจากมีที่แล้วเหมือนมาเปิดโลกใหม่เลย！

อะไรที่ว่ายอยู่ในน้ำก็กินได้！

อะไรที่วิ่งอยู่ในเขาก็กินได้！

อะไรที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็กินได้！

ยังไงพวกเขาก็เป็นผีอยู่ดี จะมีอะไรที่กินไม่ได้อีก？ จะบอกว่ากลัวอาหารเป็นพิษเหรอ？

เพราะฉะนั้นสองวันมานี้ บรรดาผีทั้งหลายเหมือนรู้สึกว่าได้มาเปิดโลกใหม่ เพราะมีอาหารอยู่ทุกหนทุกแห่ง แถมยังเตรียมที่จะหาที่ปลูกผักอีกด้วย

มู่กุยฝานจัดการชำแหละสัตว์อย่างชำนาญพลางถามไปด้วยว่า “ซู่เป่าอยากกินย่างหรือนึ่งหรือตุ๋นดี？”

ซูจิ่นอวี้ที่ช่วยอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “เอามาต้มซุปเถอะ ทุกคนจะได้กินได้”

มู่กุยฝานพยักหน้า “ได้”

ทั้งสองคนก็นั่งลอกหนัง ส่งมีด หั่นเนื้อใส่ชามอยู่ริมแม่น้ำอยู่แบบนั้น

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะสภาพแวดล้อมดูเหมือนดินแดนเซียนละก็ มองเผินๆ ก็คงนึกว่าอยู่ในดินแดนไร้อารยะในสมัยโบราณ

จี้ฉางมองไปที่ “กวางน้อย” ตัวนั้นแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “นี่คือม้าแผงจันทร์…สัตว์ในจิ่วโยวนี่”

ม้าแผงจันทร์ไม่มีวันคิดว่าในวันนั้นที่ตัวเองถูกจักรพรรดิพากลับมาแล้วจะยังมีการแพร่พันธุ์อยู่…

จนสุดท้ายเป็นม้าที่กลายเป็นอาหารซะงั้น

ซู่เป่าเริ่มสนใจ “ในตอนนั้นพ่อของหนูเอาของอร่อยอะไรกลับมาอีกไหม？ ไม่สิ ที่หนูหมายถึงคือเอาสัตว์น่ารักๆ อะไรกลับมาด้วยไหม”

จี้ฉษงยกมุมปากยิ้ม แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้พูดความในใจออกมา

“เยอะสุดๆ” จี้ฉางมองไปที่เขาเซียนที่อยู่ไกลๆ “ทั้งสิ่งที่บินอยู่บนฟ้า สิ่งที่วิ่งบนพื้นดิน สิ่งที่ว่ายอยู่ในน้ำ…”

ใครจะไปนึกว่าดินแดนยมโลกทางตอนเหนือที่เป็นทะเลทรายจะถูกจักรพรรดิแห่งเฟิงตูรังสรรค์ให้กลายเป็นดินแดนในอุดมคติแบบนี้

ดินแดนในอุดมคติที่อยู่ในยมโลก ใครมาก็งงตาแตกกันทั้งนั้น

วินาทีต่อมากลับเห็นซู่เป่าลุกขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปอย่างฮึกเหิม “เยี่ยมเลย！ พี่พันไปกันเถอะ พวกเราไปจับ…สัตว์น้อยกัน！”

สัตว์ที่อยู่ที่นี่อย่างสบายๆ มาหลายพันปีคงไม่มีทางนึกถึงว่าดินแดนของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูจะมีพญายมตัวน้อยจอมดุบุกเข้ามา แถมเธอยังใช้ตำหนักพญายมในการจับพวกมันอีก！

ยังไม่ตายเลยก็ได้เข้าไปอยู่ในตำหนักพญายมแล้ว

ว่าไปแล้ว สมเหตุสมผลหรือ？

สุดท้ายซู่เป่าก็บรรทุกข้าวของกลับมาเต็มลำ

ในคืนนี้เหล่าบรรดาผีได้กินอาหารอิ่มหนำสำราญที่สุดตั้งแต่เสียชีวิตมา ก็พูดไม่โอเว่อร์เลยก็คือผีแต่ละตัวพุงป่องกันหมด กินจนพุงเกือบจะระเบิดแล้วถึงจะยอมหยุด

“อร่อยจริงๆ…” ผีชุดแต่งงานแดงนอนอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าอันลุ่มหลง “พรุ่งนี้ข้าจะกินอีก”

ผีดวงซวย “อ้าก กินจนพุงจะแตกแล้วเนี่ย…”

อาเจียเอามือปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว “ลุง อย่าพูดต่อเลยลุง”

ผีดวงซวย “…”

ซู่เป่าลูบๆ ที่พุงของตัวเองจากนั้นก็ลูบๆ ที่หน้ากลมๆ ของตัวเอง

ตอนนี้ใบหน้าของเธอน่าจะกลมขึ้นและผิวอมชมพูขึ้นหน่อยแล้วล่ะมั้ง？

ถ้ากลับไปแบบนี้ละก็ คุณยายก็ไม่น่าจะเป็นห่วงอะไรมาก

ซู่เป่าแอบเป็นห่วงคุณยายเล็กน้อย เอานิ้วขึ้นมาคำนวณดูว่าที่โลกมนุษย์ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว คุณยายต้องกังวลมากแน่ๆ

ไม่ว่ายังไงก็ตามเรากลับไปหาคุณยายกันก่อนดีกว่า…