ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1098

ซู่เป่านึกแผนออก กำลังจะบอกพ่อแม่ กลับพบว่าคุณพ่อนั่งอยู่บนโซฟาเมฆ และหลับตาพริ้ม

ส่วนคุณแม่ฟุบอยู่บนฟูกนิ่ม ไม่รู้ทำไมถึงหลับสนิทเหลือเกิน

“คุณพ่อคุณแม่คะ” ซู่เป่าฉงน ทำไมคุณพ่อคุณแม่ไม่พูดไม่จาเลยล่ะ

หลับแล้วเหรอ

ซู่เป่ามองไปรอบด้าน ไม่เพียงแต่พ่อแม่ แต่ผีตัวอื่น ๆ ก็นอนบนพื้นอย่างตุปัดตุเป๋ เพราะเป็นผีที่เธอเก็บมาเอง รอบนี้เธอจึงเห็นอย่างชัดเจน

บนตัวพวกเขามีพลังหยินหมุนเวียน

“ที่แท้ก็กำลังเพิ่มระดับนี่เอง” ซู่เป่าสงสัย “แค่กินอิ่มก็สามารถเพิ่มระดับได้เลยเหรอ?”

“วิเศษมากเลยท่านอาจารย์ หือ ท่านอาจารย์”

ทำไมท่านอาจารย์ก็หลับล่ะ…

วิเศษขนาดนั้นจริงเหรอ

ซู่เป่าหยิบ “ขาแกะย่าง” ชิ้นสุดท้ายขึ้น ขาแกะถูกย่างจนมันแกะเดือดซู่ซ่า ซึ่งกำลังหอมมากที่สุด

แม้จะอิ่มไปนิด แต่ซู่เป่ารู้สึกว่าตนสามารถกินได้อีกชิ้นหนึ่ง เธอจึงกินเข้าไปอีกชิ้นด้วยเสียงจ๊อบแจ๊บ

“เรอ~”

อิ่มมาก

แต่เธออิ่มขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่เป็นเหมือนคุณพ่อและผีตนอื่นๆ ล่ะ

ซู่เป่าเก็บเหล่าผีเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณด้วยความงุนงง

ส่วนท่านอาจารย์…

ซู่เป่ามองทุกคนที่กำลังหลับ จึงดึงต้นหญ้าอย่างขยันขันแข็ง เธอดึงดอกไม้ต้นหนึ่งมาปลูกไว้ในน้ำเต้าวิญญาณ

จากนั้นย้ายท่านอาจารย์เข้าไป แขวนไว้บนต้นไม้…แล้วจึงปรบมืออย่างพอใจ

บนพื้นหญ้าที่ “ตั้งแคมป์” เหลือแค่คุณพ่อและคุณแม่…

เห็นคุณพ่อคุณแม่หลับลึก ซู่เป่าก็ไม่อยากจะไปปลุก เธอจึงยกโซฟาก้อนเมฆขึ้น แบกคุณพ่อเข้าไปในตำหนัก

และยกคุณแม่ออกไปในลักษณะเช่นเดิม

สุดท้ายเธอส่งเสียง ‘ฟู่ว’ เช็ดหน้าผากที่ไม่มีหยาดเหงื่อ และพูดด้วยท่าทีราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย

“น่ากังวลจริงๆ บ้านนี้ไม่มีหนูคงเละเทะแน่!”

ในที่สุดก็จัดการทุกอย่างเสร็จ โลกทั้งใบราวกับถูกกดปุ่มปิดเสียง เงียบสงัดจนเหมือนจะได้ยินเสียงน้ำไหลเบาๆ นอกตำหนัก

ซู่เป่านอนอยู่หน้าคุณแม่ ร่างเล็กๆ ของเธอจดเป็นก้อน เธอมุดตัวเข้าไปในอ้อมอกแม่ แล้วจึงหลับตาลงอย่างพอใจ…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอหลับลง บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอิ่มแปล้ ก่อนนอนเธอคิด รอให้คุณพ่อคุณแม่ตื่นในวันพรุ่งนี้ แล้วค่อยกลับไปเยี่ยมคุณย่าพร้อมกับพวกเขา เพื่อรายงานความปลอดภัย…

เธอหลับยาวจนถึงเช้า

ซู่เป่าตื่นขึ้นมาอึน ๆ กลับพบว่ารอบด้านยังคงเงียบสงัดเช่นเคย คุณพ่อคุณแม่ก็ยังไม่ตื่น

หัวใจของเธอบีบรัด ได้สติขึ้นมาทันขวัญ

“คุณแม่คะ” ซู่เป่าบีบมือของแม่เบาๆ กลับพบว่าเธอยังคงนอนนิ่งๆ ไม่ตอบสนองอย่างใด

ผีไม่มีลมหายใจอยู่แล้ว แม่ของเธอเหมือนไม่เป็นอะไร

เธอออกไปด้านนอก เดินเล่นอยู่ในผืนป่า “ผลนี้อร่อย คุณพ่อบอกกินแล้วช่วยให้อายุยืน เอาไปให้คุณย่าหน่อย”

“คุณพ่อบอกต้นไผ่นี้เป็นของดี เอาให้คุณตา…”

“ดอกไม้นี้สวยจังเลย เก็บไปฝากป้าสะใภ้ใหญ่!”

“อื้มๆ อันนี้ก็ดี…อันนี้…แล้วก็อันนี้ด้วย…”

แดนอุทิศใต้พิภพนั้นใหญ่มาก วังใต้ดินเฟิงตูกินพื้นที่ไปส่วนหนึ่ง ซู่เป่ายิ่งเดินยิ่งไกลโดยไม่รู้ตัว จนเลยขอบเขตพื้นที่วังใต้ดินเฟิงตู

เธอกลายเป็นสาวน้อยเก็บเห็ด ที่ยิ่งเก็บยิ่งเมามัน ของดีเยอะมากเลย! นอกจากพืชผลไม้ต่างๆ เธอยังเก็บเห็ดมาอีกด้วย

เธอตั้งใจเลือกเห็ดที่คุณพ่อบอกว่ากินได้มา

สุดท้ายยังจับสัตว์ตัวหนึ่งที่คล้ายไก่มา เตรียมจะเอาไปให้คุณย่าต้มแกง

“พอแล้ว แค่นี้ล่ะ!”

ซู่เป่าสามารถนึกกลิ่นหอมของไก่ตุ๋นเห็ดที่คุณย่าทำออกเลย น้ำลายของเธอแทบจะไหลลงมา

ขณะที่ซู่เป่าเตรียมจะจากไป จู่ๆ เสียงเย็นๆ กลับพูดขึ้น “หยุดนะ!”

ซู่เป่าชะงัก หือ? ที่นี่มีคนอื่นด้วยเหรอ

เธอเงยหน้ามองไป เห็นพี่สาวคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดจีนโบราณกำลังเดินมา กระโปรงยาวที่มีสีฟ้าดุจแม่น้ำ ผมสลวยถูกมัดไว้สองช่อ แค่มองก็รู้สึกนึงกลิ่นไอนางฟ้า

เพียงแต่ทันทีที่เธอเอ่ยปาก ก็ทำผู้อื่นรู้สึกไม่ดี

“ผีเด็กจากไหนกัน ผู้ใดให้เจ้ามาที่นี่”

‘เทพธิดา’ มองซู่เป่าด้วยคิ้วที่ขมวด “นี่เป็นพระราชตำหนักของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู มิมีการอนุญาตจากข้า ผู้ใดก็ห้ามเหยียบแม้แต่ครึ่งก้าว! ส่งของที่เจ้าขโมยไปออกมาให้หมด!”