ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1099

ซู่เป่าขมวดคิ้ว “พี่เป็นใครกัน จู่ๆ ก็มาบอกว่าคนอื่นขโมยของ แบบนี้ไม่ดีมั้ง?”

‘เทพธิดา’ เกยคางขึ้น มองซู่เป่าเย็นๆ

“ท่านจักรพรรดิออกเดินทางไกล ข้าเป็นผู้พิทักษ์ที่นี่ หากมิได้รับการอนุญาตจากท่านจักรพรรดิผู้ใดก็ห้ามก้าวเข้ามาในขอบเขตพระราชตำหนัก และการที่เจ้าปรากฏตัวที่นี่ หากมิถือเป็นการขโมยจะเรียกว่าอะไรอีกเล่า”

ซู่เป่ารู้สึกตกตะลึงกับหลักการของเธอ “แค่ปรากฏตัวที่นี่ก็ถือเป็นการขโมยแล้ว ถ้าหากมีคนที่ไม่รู้จักที่นี่เผลอก้าวเข้ามาโดยไม่รู้ตัวล่ะ ก็เรียกว่าการขโมยเหรอ”

’เทพธิดา’ มองเธอเย็นๆ “ใช่!”

ซู่เป่า “……”

“งั้น…พี่พิทักษ์ที่นี่ ก็คือเฝ้าประตู พี่เป็นยามงั้นเหรอ” ซู่เป่าลองไตร่ตรอง และคิดว่าทฤษฎีนี้มันถูกต้อง แต่ก็ยังต้องเอ่ยถามอีกฝ่าย

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโมโหเจียนตาย

“ข้ามิใช่ยาม ข้าเฝ้าอยู่ที่นี่เพื่อท่านจักรพรรดิ! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ ส่งของที่เจ้าขโมยออกมาแล้วไสหัวไป!”

ซู่เป่ารู้สึกกลัดกลุ้ม ยังบอกว่าไม่ใช่ยามอีก แต่ที่เธอกำลังทำอยู่คืองานของยามนี่นา

แต่ในเมื่อเป็นยามที่คุณพ่อจ้างมา ซู่เป่าคิด หากยามเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในที่ที่ตนเฝ้าอยู่ จะโมโหก็ปกติ

ดังนั้นเธอจึงพยายามอธิบาย “หนูไม่ได้ขโมยของจริงๆ หนูอาศัยอยู่ที่นี่อยู่แล้ว จักรพรรดิแห่งเฟิงตูคือป๊ะป๋าของหนู”

แต่ที่ซู่เป่าคิดไม่ถึงคือ หลังได้ยินการอธิบายนี้ ‘เทพธิดา’ หัวเราะเย็นทีหนึ่ง เธอชักดาบเมฆาครามออกมาโดยไม่พูดไม่จา และฟันมาทางซู่เป่าตรงๆ

ซู่เป่าตกใจจนก้าวถอยหลังหลายก้าว เพียงแต่ความเหนื่อยและการต่อสู้ที่เธอโดนมาช่วงนี้ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ เธอสะบัดค้อนทองคำม่วงออกมาโดยสัญชาตญาณ จนชนกับดาบเมฆาครามเป็นเสียงดัง เคร้ง

ซู่เป่ากระเด็นตัวกลับในเขตแดนพระราชวังแห่งเฟิงตูอีกครั้ง ส่วนค้อนทองคำม่วงกระเด็นไปตกอยู่อีกด้านดังตุบ

‘เทพธิดา’ ผู้นั้นก็ดีไปไม่ถึงไหน ค้อนสะเทือนจนเธอโซซัดโซเซไปหลายก้าว จนต้องจับต้นไม้ไว้จึงทรงตัวได้อย่างทุลักทุเล

เห็นแบบนี้ ซู่เป่าจึงวางใจลง อย่างน้อยก็เป็นคนที่เธอสู้ไหว

“พี่เป็นใครกันแน่” ซู่เป่าขมวดคิ้ว “หนูบอกแล้วว่าพ่อหนูเป็นจักรพรรดิแห่งเฟิงตู ในเมื่อพี่เป็นยามที่คุณพ่อจ้างมา อย่างน้อยก็ควรถามให้ชัดเจนก่อนสิ!”

‘เทพธิดา’ โมโหเหลืออด เธอตะคอกเสียงเย็น “เจ้าโกหก ลูกสาวของท่านจักรพรรดิแห่งเมืองเฟิงมิอยู่ในแดนนรก นางตายไปนานแล้ว!”

ซู่เป่า “……”

ช่วงอกของ ‘เทพธิดา’ กระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย เธอจ้องซู่เป่า “ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นลูกสาวของเขา”

ซู่เป่า “?”

ลูกสาวของคุณพ่อเหรอ

เธอสร้างจวนถ้ำอยู่ใต้พระราชตำหนัก คอยฝึกฝนตนที่นั่น ฝึกฝนตนไปหลายพันปี แต่มิเคยก้าวเข้าสู่พระราชตำหนัก แค่เขตแดนเธอยังเข้าไม่ได้แม้แต่ครึ่งก้าว …

มิคิดว่าวันนี้จักมีผีน้อยตัวหนึ่งปรากฏตัว ก้าวเข้ามาในนั้นได้อย่างง่ายดาย และขโมยของด้านในอีก

‘เทพธิดา’ โมโหไม่ไหว ยิ่งโมโหใบหน้าของเธอก็ยิ่งเรียบเฉย เธอเอ่ยเสียงเย็น “รู้จักการขโมยของแต่เด็ก แม่เจ้าคลอดเจ้ามาแล้วไม่สั่งสอนหรือ”

ซู่เป่าโมโหขึ้นมาในทันที

ต่อให้เมื่อกี้แลกมือกัน ซู่เป่าก็ยังคงมีความเกรงใจ เพราะยังไงก็เป็นยามที่คุณพ่อเชิญมา

แต่ตอนนี้พาดพิงไปถึงแม่ของซู่เป่า ใครจะทนก็ตามแต่ ซู่เป่าทนไม่ได้แต่นิด

“คุณป้ายาม สมองของคุณป้าต้องแย่ขนาดไหน ถึงได้ดูไม่ออกน่ะ” ซู่เป่าชี้ไปที่ตนเอง และชี้ไปที่อีกฝ่าย

“คุณป้าก็พูดเองแล้ว หากไม่มีการอนุญาตของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู คนอื่นไม่สามารถเข้ามาได้ ตอนนี้หนูกำลังอยู่ด้านใน แต่คุณป้าอยู่ด้านนอกและเข้ามาไม่ได้ แค่นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ”

ซู่เป่าจ้องอีกฝ่ายอย่างดุดันโดยไม่ไว้หน้าแต่นิด

ไม่คิดว่า ‘เทพธิดา’ ยังคงตอแยต่อ เธอเอ่ยเย็นๆ “ใครจะรู้ว่าเจ้าเข้าไปด้วยวิธีใดกัน เอาเป็นว่าหากท่านจักรพรรดิมิกลับมา เจ้าก็ห้ามเข้าไป”

“วันนี้ ต่อให้ตายข้าก็จะเฝ้าคุ้มครองที่นี่ เจ้าอย่าหวังจะได้เอาต้นไม้ใบหน้าภายในตำหนักออกไปแม้แต่ใบเดียว”