ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1099

ซู่เป่าขมวดคิ้ว “พี่เป็นใครกัน จู่ๆ ก็มาบอกว่าคนอื่นขโมยของ แบบนี้ไม่ดีมั้ง?”

‘เทพธิดา’ เกยคางขึ้น มองซู่เป่าเย็นๆ

“ท่านจักรพรรดิออกเดินทางไกล ข้าเป็นผู้พิทักษ์ที่นี่ หากมิได้รับการอนุญาตจากท่านจักรพรรดิผู้ใดก็ห้ามก้าวเข้ามาในขอบเขตพระราชตำหนัก และการที่เจ้าปรากฏตัวที่นี่ หากมิถือเป็นการขโมยจะเรียกว่าอะไรอีกเล่า”

ซู่เป่ารู้สึกตกตะลึงกับหลักการของเธอ “แค่ปรากฏตัวที่นี่ก็ถือเป็นการขโมยแล้ว ถ้าหากมีคนที่ไม่รู้จักที่นี่เผลอก้าวเข้ามาโดยไม่รู้ตัวล่ะ ก็เรียกว่าการขโมยเหรอ”

’เทพธิดา’ มองเธอเย็นๆ “ใช่!”

ซู่เป่า “……”

“งั้น…พี่พิทักษ์ที่นี่ ก็คือเฝ้าประตู พี่เป็นยามงั้นเหรอ” ซู่เป่าลองไตร่ตรอง และคิดว่าทฤษฎีนี้มันถูกต้อง แต่ก็ยังต้องเอ่ยถามอีกฝ่าย

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโมโหเจียนตาย

“ข้ามิใช่ยาม ข้าเฝ้าอยู่ที่นี่เพื่อท่านจักรพรรดิ! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ ส่งของที่เจ้าขโมยออกมาแล้วไสหัวไป!”

ซู่เป่ารู้สึกกลัดกลุ้ม ยังบอกว่าไม่ใช่ยามอีก แต่ที่เธอกำลังทำอยู่คืองานของยามนี่นา

แต่ในเมื่อเป็นยามที่คุณพ่อจ้างมา ซู่เป่าคิด หากยามเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในที่ที่ตนเฝ้าอยู่ จะโมโหก็ปกติ

ดังนั้นเธอจึงพยายามอธิบาย “หนูไม่ได้ขโมยของจริงๆ หนูอาศัยอยู่ที่นี่อยู่แล้ว จักรพรรดิแห่งเฟิงตูคือป๊ะป๋าของหนู”

แต่ที่ซู่เป่าคิดไม่ถึงคือ หลังได้ยินการอธิบายนี้ ‘เทพธิดา’ หัวเราะเย็นทีหนึ่ง เธอชักดาบเมฆาครามออกมาโดยไม่พูดไม่จา และฟันมาทางซู่เป่าตรงๆ

ซู่เป่าตกใจจนก้าวถอยหลังหลายก้าว เพียงแต่ความเหนื่อยและการต่อสู้ที่เธอโดนมาช่วงนี้ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ เธอสะบัดค้อนทองคำม่วงออกมาโดยสัญชาตญาณ จนชนกับดาบเมฆาครามเป็นเสียงดัง เคร้ง

ซู่เป่ากระเด็นตัวกลับในเขตแดนพระราชวังแห่งเฟิงตูอีกครั้ง ส่วนค้อนทองคำม่วงกระเด็นไปตกอยู่อีกด้านดังตุบ

‘เทพธิดา’ ผู้นั้นก็ดีไปไม่ถึงไหน ค้อนสะเทือนจนเธอโซซัดโซเซไปหลายก้าว จนต้องจับต้นไม้ไว้จึงทรงตัวได้อย่างทุลักทุเล

เห็นแบบนี้ ซู่เป่าจึงวางใจลง อย่างน้อยก็เป็นคนที่เธอสู้ไหว

“พี่เป็นใครกันแน่” ซู่เป่าขมวดคิ้ว “หนูบอกแล้วว่าพ่อหนูเป็นจักรพรรดิแห่งเฟิงตู ในเมื่อพี่เป็นยามที่คุณพ่อจ้างมา อย่างน้อยก็ควรถามให้ชัดเจนก่อนสิ!”

‘เทพธิดา’ โมโหเหลืออด เธอตะคอกเสียงเย็น “เจ้าโกหก ลูกสาวของท่านจักรพรรดิแห่งเมืองเฟิงมิอยู่ในแดนนรก นางตายไปนานแล้ว!”

ซู่เป่า “……”

ช่วงอกของ ‘เทพธิดา’ กระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย เธอจ้องซู่เป่า “ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นลูกสาวของเขา”

ซู่เป่า “?”

ลูกสาวของคุณพ่อเหรอ