ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1100

ซู่เป่ารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เธออยากกลับบ้านไปเยี่ยมคุณย่า ไม่คิดว่าจะถูกผุ้อื่นขวางไว้

แต่ท่านอาจารย์บอก ก่อนมีความสามารถที่ต่างชั้นชัดเจนและโอกาสชนะที่ขาดลอย ห้ามทะเลาะกับผู้อื่นเพราะความวู่วามเด็ดขาด

ดังนั้นเจ้าตัวน้อยจึงจ้องจิก ‘เทพธิดา’ ทีหนึ่ง และส่งเสียงหึ “ได้ งั้นคุณป้าก็ค่อยๆ เฝ้าไปเถอะ!”

พูดจบ เธอเก็บค้อนทองคำม่วงของเธอขึ้น หมุนข้อมือทีหนึ่งค้อนยักษ์ก็กลายเป็นจี้เล็กแขวนไว้บนด้ายแดง และเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ

‘เทพธิดา’ โมโหจนแทบล้มพับ แต่เธอเองก็เข้าไปไม่ได้ ทำได้เพียงมองซู่เป่าหายลับในผืนป่า

“เจ้า…เจ้า!” เธอโกรธจนริมฝีปากสั่นระริก

เธอไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าซู่เป่าเป็นบุตรสาวของจักรพรรดิ

คุณแม่เธอเคยพูดกับเธอว่า แม่เคยเจอลูกสาวท่านจักรพรรดิแบบห่างๆ ครั้งหนึ่ง เมื่อนั้นคล้ายกับว่าท่านจักรพรรดิจักขัดขืนพันธะทั้งสามพร้อมกับบุตรสาวรักของท่าน แต่มิคิดว่าฟ้าดินเปลี่ยนสี กฎเกณฑ์แทบจะพังทลาย!

บุตรสาวของท่านจักรพรรดิก็ดับมอดลงภายใต้การพังทลายของกฎเกณฑ์ครั้งนี้ ได้ยินว่าชิ้นส่วนวิญญาณของนางกระจายไปทั่วพสุธาแดนใต้พิภพ ตายจนไม่รู้จะตายยังไงอีกแล้ว กระทั่งความเป็นไปได้ที่จะต่อกลับมายังไม่มี

ดังนั้นท่านจักรพรรดิจึงคำรามใส่เทวาทั้งเก้าด้วยโทสะ เขาที่ถูกแรงกระทบ หดหู่และมิอาจเผชิญหน้า จึงจากแดนอุทิศใต้พิภพไป…

‘เทพธิดา’ ยังจำคำพูดที่แม่ของเธอเคยพูดกับเธอตอนเด็ก ๆ ได้

“หว่านลี่ ลูกจำคำของแม่ไว้นะ ตอนนี้เจ้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านจักรพรรดิ…”

“เดิมทีแม่เป็นสาวใช้คนหนึ่งในพระราชวัง แต่แม่เกิดการเหนี่ยวพันกับท่านจักรพรรดิในคืนหนึ่งโดยมิได้ตั้งใจ แม่จึงได้มีลูก…”

“ท่านจักรพรรดินั้นลำเอียงบุตรสาวเอกของเขา แม่ฐานะต้อยต่ำ ท่านจักรพรรดิเองก็มิเคยสังเกตเห็นพวกเราสองแม่ลูกมาก่อน…”

“ในอนาคตหากลูกมีความสามารถ ต้องไปหาพ่อลูกให้ได้ พ่อของลูกคือจักรพรรดิแห่งเมืองเฟิงตู!”

หว่านลี่จำประโยคนี้มาเป็นสิบปี

ที่เธอยอมเฝ้าอยู่นอกพระราชวังหลายพันปี ก็เพื่อตามหาท่านพ่อ

หว่านลี่ไม่ใช่คนโบราณ หลายพันปีที่ผ่านมาเธอเองก็มักไปดูการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยในโลกมนุษย์บ่อยๆ ย่อมรู้ว่าป๊ะป๋าและท่านพ่อคือความหมายเดียวกัน

ตอนนี้ท่านพ่อของเธอยังไม่ทันกลับมาเลย กลับถูกเด็กคนหนึ่งตัดหน้าชิงพ่อไปเสียก่อน

หว่านลี่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยนี้ใช้วิธีอะไรในการแฝงตัวเข้าไปตำหนัก แต่อย่างไรต้องมิใช่วิธีที่ใสสะอาดแน่!

หลายพันปีมานี้ นางศึกษาวิชาด้วยความความฉลาดของตน นางฝึกฝนจนมาถึงขั้นนี้ได้ ผ่านไปหลายพันปีก็ยังมิชรา ความสามารถนางเกินกว่าคนธรรมดาเสียนานแล้ว ต่อให้เป็นพญายมทั้งสิบนางก็มิเห็นในสายตา นางมิอยากกระทั่งรู้จักพวกเขา นางรอแค่วันที่ได้พบกับท่านพ่อแท้ๆ…

หว่านลี่ไม่คิดว่าความสามารถของตนจะด้อยกว่าซู่เป่า เพียงแค่ซู่เป่ายืนในเขตพระราชตำหนักก็เท่านั้น

แน่จริงก็ลองออกมาดูสิ เธอจักตีให้ตายเลย

“ข้าจักรอดู เจ้าจะหลบซ่อนได้ถึงเมื่อใดกัน!”

แดนอุทิศใต้พิภพมีผนึก พระราชตำหนักของท่านจักรพรรดิเองก็ย่อมมีเช่นกัน

“เห้อ…ถ้าหากมีวิธีที่สามารถกลับถึงโลกมนุษย์แบบฟิ้วเลยก็ดีสิ”

ซู่เป่าคิดไป จู่ๆ เธอก็ชะงัก

“เดี๋ยวนะ เหมือนจะมีวิธีนี้จริงๆ…”

ในความทรงจำที่เลอะเลือน เธอมักรู้สึกว่าเธอเคยวาร์ปจากไปแบบฟิ้ว เร็วกว่าไทม์แมชชีนอีก

คือที่ไหนกันนะ…

ซู่เป่าเดินไปพร้อมคิดไป และเดินกลับห้องที่เธอตื่นมาในวันแรกโดยสัญชาตญาณ

เธอเดินมาที่ตู้ด้านขวา เขย่งเท้า…และกดหินที่นูนขึ้นบนโต๊ะอย่างคุ้นเคย

แม้แต่ซู่เป่าเองก็ยังไม่รู้ว่าความคุ้นเคยนี้ของตนมาจากไหน เพียงแต่วินาทีต่อมา ที่ที่เธอเหยียบอยู่ใต้เท้าจู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบขึ้น

ซู่เป่ารู้สึกเพียงตาพร่ามัว หัวสมองก็เริ่มหนักอึ้ง ความรู้สึกนี้ราวกับนั่งรถไฟเหาะ แต่ไม่นานนักก็หยุดลง

หลังลืมตา เธอก็พบฉากที่คุ้นตาตรงหน้า กระจกบานหนึ่งกำลังตั้งตนเป็นแนวตั้งบ้างแนวนอนบ้างบนโต๊ะแต่งหน้าอย่างเบื่อหน่าย

เมื่อเห็นซู่เป่าปรากฏตัวอย่างกะทันหัน กระจกใบนั้นตกใจจนแสดงสีหน้าราวอนิเมะ

=͟͟͞͞=͟͟͞͞(●⁰ꈊ⁰●　|||)！！！