ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1101

ซู่เป่าชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้สติอย่างไว…

เธอพุ่งตัวไปข้างบึงเหมันต์อย่างไว!

“ว้าว…” ซู่เป่ารู้สึกวิเศษ “นี่คือลิฟท์เหรอ ลิฟท์ความเร็วแสง!”

วิเศษมากเลย ทางไกลขนาดนี้กลับถึงในแวบเดียว ตอนนั้นเธอและคุณพ่อบินอยู่นานมากกว่าจะบินถึงโลกใต้พิภพ และเปิดแผนที่บินไปที่แดนอุทิศใต้พิภพอีกหนึ่งวัน

โลกใต้พิภพกว้างขวางมาก สามารถถึงบึงเหมันต์ภายในระยะเวลาสองวิ เห็นได้ชัดเจนว่าลิฟท์นี้มันเจ๋งเพียงไหน

“ลิฟท์ที่สุดยอดขนาดนี้ ควรออกแบบให้มากขึ้นเพื่อสร้างความสะดวกให้กับมนุษย์…” ซู่เป่าพรึมพรำกับตนเอง “ถ้ามีลิฟท์ที่ถึงตระกูลซูเลยก็ดีสิ!”

ซู่เป่ายิ่งคิดยิ่งรู้สึกเข้าท่า มีลิฟท์จากพระราชตำหนักถึงบึงเหมันต์ ทำไมจะมีลิฟท์ที่ส่งถึงบ้านเลยไม่ได้

เจ้าตัวน้อยนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น จ้องมองพื้นและจมสู่ในภวังค์ความคิด

เจ้ากระจกคิดว่าพญายมตัวน้อยจะพามันกลับยมโลก ในใจเอาแต่ลังเลไม่หยุด

หากท่านพญายมเอ่ยปาก มันจะไปดีไหมนะ

ถ้าไปแล้วจะดูด้อยค่าไปหรือเปล่า กระตือรือร้นขนาดนี้

แต่ถ้าไม่ไปแล้วอยู่ที่นี่ต่อ น่าเบื่อมากเลย…

หรือจะสงวนตัวหน่อย ครั้งนี้ไปกับท่านพญายมเถอะ…

แต่มันกลับเห็นหลังพญายมปรากฏตัว ก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นโดยไม่พูดไม่จา เดี๋ยวก็หยิบจอบเหล็ก ขุดไปที่พื้นหินดังเคร้งๆ

กระจก ”???”

แรงของซู่เป่าเยอะมาก ท่านจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเป็นคนอุดเอง แต่เธอสามารถขุดจนเป็นหลุมได้

เธอยื่นหัวมองเข้าไป “นี่มันไม่ถูกนี่นา”

เดิมทีคิดว่าใต้ดินจะมีอุปกรณ์ไฟฟ้าสำหรับลิฟท์ เหมือนกับอุโมงค์ลิฟท์ในโลกมนุษย์

แต่ด้านในกลับไม่มีสิ่งใดทั้งนั้น

“แปลกจัง…” ซู่เป่านั่งขัดสมาธิ มองหินและดินที่ขุดออกมาพร้อมตกสู่ภวังค์แห่งความคิด “ไม่มีอุโมงค์ลิฟท์ งั้นลิฟท์มาได้ยังไงกัน”

กระจกตัวแสบ “……”

เดิมทีมันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สะดุดตาที่สุดในถ้ำบึงเหมันต์ แต่มิคิดว่าท่านพญายมจะไม่แม้แต่จะเหลียวมอง

ช่างเถอะ ท่านพญายมต้องไม่ทันสังเกตแน่…แต่เธอกำลังวิจัยลิฟท์อะไรกัน

ที่นี่มีลิฟท์ที่ไหนกัน กระจกฉงนอย่างอดไม่ได้

เมื่อมันกำลังคิด กลับเห็นซู่เป่าลุกขึ้นยืน อุดดินและหินกลับไปภายในสองสามที พร้อมพูด “ช่างเถอะ กลับไปเยี่ยมคุณย่าดีกว่า”

พูดจบเธอก็หันร่างวิ่งออกไปทางด้านนอก

กระจก “!!!”

เดี๋ยวสิ!

ท่านพญายมคิดไม่ถึงมันจริงๆ เหรอ

ผู้หญิงหลายใจ!

ในกระจกปรากฏหน้าตาโกรธเคือง เชอะ เธอลืมมัน งั้นมันก็ไม่เรียกเธอเหมือนกัน ไปก็ไปสิ มันไม่สนใจแต่นิด เดี๋ยวพอวิ่งออกไปแล้วก็นึกถึงมันเอง…

แต่แล้วซู่เป่าวิ่งออกไปจนไม่เหลือร่องรอยแล้ว กลับไม่มีท่าทีจะนึกกระจกออกแต่นิด

กระจกทั้งโกรธทัังร้อนรน ถ้าส่งเสียงแล้วเธอไม่เอามันไปด้วยมันก็เสียหน้ามากเลยน่ะสิ แต่ถ้ามันยังไม่ส่งเสียงอีกท่านพญายมจะไปจริงๆ แล้วนะ!

เห็นเพียงในกระจกสะท้อนออกมาเป็นภาพตรงหน้า เพียงแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ บนหลุมที่ซู่เป่าขุดเมื่อครู่เผยเป็นลวดลายซับซ้อนสีทอง

ลวดลายเหล่านั้นคล้ายกับยันต์ที่ปกติซู่เป่าวาด เพียงแต่ไม่รู้ว่าซับซ้อนกว่าของเธอตั้งกี่เท่า ซู่เป่ามองแค่แวบเดียวก็รู้สึกมึนหัว

โชคดีที่เพียงแวบเดียวกระจกก็หมุนกลับมา พร้อมพูด “ท่านขุดลงไปยังไงก็ขุดไม่เจอเสียหรอก เพราะลิฟท์นี้มันอยู่กลางอากาศ”

ซู่เป่าพรึมพรำกับตนเอง “แบบนี้นี่เอง ที่แท้เป็นลิฟท์ที่วาดขึ้นมา…และหายตัวได้ ว้าว เท่สุดๆ”

กระจก “…” ลิฟท์บ้านใครเขาวาดขึ้นมากัน

ซู่เป่าถอนหายใจทีหนึ่ง “ฉันคิดว่าเป็นลิฟท์ที่สร้างขึ้นมาง่ายๆ ที่ต่อขึ้นได้แบบมั่วๆ ไม่คิดว่าจะซับซ้อนขนาดนี้…”

กระจก “…” คิดว่าต่อเลโก้อยู่หรือไง

“ฉันทำไม่ได้ในเร็วๆ หรอก กลับไปเยี่ยมคุณย่าก่อนดีกว่า”

หลังรายงานความปลอดภัยกับคุณย่าแล้ว ค่อยมาวิจัยใหม่

ซู่เป่าเชื่อว่า ขอแค่ให้เวลาเธอหนึ่งเดือน เธอต้องวาดลิฟท์ออกมาได้อย่างไม่มีผิดพลาดแน่

พูดจบเธอก็หันร่างจากไป

กระจก “……” อ๊ากกก กลับมานะ

มันพูดขึ้นทันที “งั้นทำไมไม่ค่อยๆ วิจัยที่บ้านคุณย่าล่ะ”

หน้ากระจกกระพริบ แม้จะไม่ได้ส่องไปทาง ‘ลิฟท์’ แต่กลับคัดลอกภาพร่างออกมาได้อย่างสมบูรณ์

หนำซ้ำยังเป็นแบบ 3D ที่หมุนดูได้ทั้งซ้ายขวาบนล่างด้วย สมจริงตนราวกับอยู่ในลิฟท์

เหลือแค่พูดออกจากปากว่า หากพาฉันกลับไปสามารถวิจัยได้ตลอดเลยนะ!