ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1102

ซู่เป่าตะลึง “แกมีฟังก์ชันคัดลอกด้วยเหรอ”

งั้นแค่คัดลอก+วาง ก็จะมีลิฟท์ใหม่ออกมาได้เลยน่ะ

ในใจของซู่เป่าแอบสั่นคลอนน้อยๆ เธอรีบเอ่ยอ้อนเสียงอ่อน “กระจกน้อยที่แสนน่ารัก กลับบ้านคุณย่ากับฉันไหม คุณย่าฉันทำอาหารอร่อยมาก”

กระจก ‘หึๆ นักล่าระดับสูงมักปรากฏตัวในรูปแบบของเหยื่อ มันนี่มันเท่จริงๆ เลย’

“ท่านพญายมเอ่ยปากเช่นนี้แล้ว งั้นฉันก็ตอบตกลงอย่างลำบากใจก็แล้วกัน” กระจกเอ่ยอย่างได้ใจ

หากไม่ใช่เพราะมันไม่มีแขนขา คิดว่าแขนทั้งสองข้างของมันคงจะเท้าเอวอยู่

ซู่เป่ายิ้มตาหยีในทันที “ได้สิๆ กระจกแสบดีจริงๆ เลย พวกเราไปกันเถอะ”

เธอยังจำได้ว่าเจ้ากระจกไม่ชอบอยู่ในตำหนักพญายม ดังนั้นเธอจึงยกมันมาร่วมเดินทางด้วย

สิ่งนี้เอาใจกระจกได้เป็นอย่างมาก มันเอ่ยอย่างดีใจ “แน่นอนสิ…แต่ฉันไม่ได้ชื่อว่ากระจกแสบนะ”

ซู่เป่าเอ่ยถาม “งั้นชื่ออะไรล่ะ”

กระจกพูดด้วยใบหน้าทะนง “เมื่อก่อนท่านตั้งชื่อให้ฉันว่ากระจกโลกา”

กระจกที่สอดส่องโลกา มองโลกาเป็นตัวอย่าง และนำมาเป็นคติ

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ ชื่อนี้เพราะมากเลย ฉันในอดีตเก่งสุดๆ”

กระจกโลกา “……” แบบนี้ก็ชมได้เหรอ

หนึ่งคนหนึ่งกระจกที่แสนน่ารัก ก็ก้าวสู่เส้นทางกลับบ้านกันเช่นนี้

ดินแดนดินขี้เถ้า

แมวดำตัวหนึ่งกำลังนอนบนหินก้อนใหญ่ข้างพุน้ำแร่จิตวิญญาณ รอบด้านมีเหล่าแมวเหมียวนั่งล้อมต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ และพยายามฝึกฝนเพื่อเพิ่มระดับ

เจ้าไม่รู้จักบุญคุณเองก็นั่งอยู่ในนั้น มันเริ่มฝึกตั้งแต่ตอนที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นี้ถูกคืนกลับมา จนตอนนี้เพิ่งจะลืมตา

มันรู้สึกว่าตนเองเก่งกาจขึ้น

เจ้าไม่รู้จักบุญคุณแอบยื่นขาออกมาข้างหนึ่งเงียบๆ และลอกเลียนท่าเบ่งกล้ามแขนของมนุษย์

จู่ๆ มันก็รู้สึกหิว

เจ้าไม่รู้จักบุญคุณแอบเดินไปข้างพุ่มไม้หนึ่ง มองไปรอบๆ เห็นว่าไม่มีเหมียวตัวอื่นๆ เห็น จึงหยิบปลาอบแห้งออกมาชิ้นหนึ่ง

นี่เป็นของที่ซู่เป่าเป็นคนให้ มันจึงกินอย่างรักษามากเป็นพิเศษ

ครั้งนี้มันก็เพิ่งจะแอบกินเป็นชิ้นที่สอง

ไม่คิดว่าเพิ่งเคี้ยวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ กลับรู้สึกเหมือนทีบางอย่างกำลังจ้องมัน มันเงยหน้า…

พบกับท่านแมวดำที่ปรายตามองมันต่ำๆ ด้วยสายตาเยือกเย็น คล้ายกับเป็นผีเลย

เจ้าไม่รู้จักบุญคุณ “เหมียว!“

มันตกใจจนปลาอบแห้งร่วงหล่นที่พื้น

แมวดำเอ่ยพูดเสียงเย็น “อู้เวลาฝึกฝน ยึดปลาอบแห้ง”

เจ้าไม่รู้จักบุญคุณ “……”

มันพูดขัดขืนเบาๆ “แต่ท่านคะ ปลาชิ้นนี้ฉันกินไปแล้วนะ!”

แมวดำ “……”

หมายความว่ายังไง

เธอคิดว่าเขาหวังปลาลาอบแห้งเธองั้นเหรอ

ช่างไม่รู้อะไรเสียจริง

มีปลาอะไรบ้างที่เขาไม่เคยกิน คิดว่าเขาจะมาสนใจปลาอบแห้งที่ทิ้งไว้นานจนดูไม่สดแล้วเหรอ

“นายหญิง วันนี้คุณชายบอกจะพาคุณหญิงกลับมากินข้าวพร้อมกัน ต้องซื้อวัตถุดิบเพิ่มหรือไม่ครับ”

นายหญิงซูวางมือถือลงพร้อมเอ่ยตะลึง “หลิงเยว่ก็กลับมาเหรอ”

หลังทั้งคู่แต่งงาน คนหนึ่งยุ่ง ส่วนอีกคนเดินทางไปทั่ว

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ในสองปีมานี้หลิงเยว่ก็มีกลับมาเป็นครั้งคราว และทุกครั้งที่มีเทศกาลเธอก็มักกลับมาอย่างร้อนรน

ยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนกับซู่เป่าแล้ว…

ป้าอู๋กล่าว “นายหญิงซู ฉันไปซื้อเถอะ วันนี้ฉันทำคนเดียวก็พอแล้ว”

เด็กๆ เติบโตขึ้นทีละปี คนเรามักชราลงเงียบๆ

ช่วงนี้ร่างกายของนายหญิงซูไม่ค่อยดี ป้าอู๋ไม่อยากให้เธอเข้าครัวจริงๆ

นายหญิงซูไตร่ตรอง จากนั้นกล่าว “ก็ได้ พวกแกจัดการเลย”

เมื่อแก่ลง…ก็ควรปล่อยงานลำบากในมือ และดื่มด่ำความสุขเต็มที่สักครั้ง

การทำอาหารน่ะ ไม่ทำก็ได้

เวลานี้เอง จู่ๆ กลับได้ยินเสียง “คุณย่าคะ หนูกลับมาแล้ว”

ทิศไกลนอกประตู ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งกำลังวิ่งผ่านสนามหญ้าใหญ่หน้าประตูบ้านใหญ่ ราวกับนกตัวน้อยที่บินมาหาอย่างดีใจ

นายหญิงซูชะงัก เธอเอ่ยพรึมพรำ “ตาแก่ ฉันว่าฉันแก่จริงๆ แล้ว ถึงตาพร่ามัวจนเห็นซู่เป่ากลับมา……“

นายท่านซูกลับลุกขึ้นยืนฉับพลิน ในเสียงข่มความตื่นเต้นเอาไว้ “ซู่เป่า! คุณไม่ได้ตามัว ซู่เป่ากลับมาแล้วจริงๆ!”

ป้าอู๋และลุงเนี่ยเองก็ตะลึง จากนั้นแสดงสีหน้าปรีดา “คุณหนูน้อยกลับมาแล้วเหรอคะ”

นายหญิงซูชะงักไปสองวิ เห็นร่างเล็กวิ่งมาที่หน้าประตูบ้านใหญ่แล้ว กำลังจะก้าวข้ามประตู

นายหญิงซูยืนขึ้นอย่างสั่นระริก พร้อมเอ่ย “ไป! ไปซื้อผักเร็ว…ฉันยังทำกับข้าวได้!”