ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1103

ซู่เป่าวิ่งเข้าประตูอย่างไว เธอผ่อนความเร็วของตนเองลงเมื่อจะตะครุบคุณย่า และกอดคุณย่าเอาไว้

“คุณย่าๆ!” เธอเรียกเสียงดีใจ “หนูกลับมาแล้ว!”

น้ำตาของนายหญิงซูเอ่อขึ้นขอบตาทันที “จ้า กลับมาแล้วก็ดี กลับมาแล้วก็ดี!”

ยายกำลังจะพูดดูสิผอมลงหมดแล้ว แต่กลับพบว่าใบหน้าของนางแดงเลือดฝาด แม้จะโตขึ้นเยอะ แต่ยังคงมีเนื้ออยู่ แก้มตุ่ยๆ ที่ด้านข้างทำเธอดูน่ารักมากเป็นพิเศษ

“ซู่เป่าได้กินอะไรดี ๆ เมื่ออยู่ด้านนอกบ้างไหม” คุณย่าลูบหัวของเธอ พร้อมเอ่ยถาม “ไม่ได้บาดเจ็บหรือป่วยไข้ใช่ไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่มีเลยค่ะ คุณยายดูหนู แข็งแรงสุดๆ ไปเลย”

เธอยื่นแขนเล็กๆ ออกมาทำท่าเบ่งกล้าม

นายหญิงซูยิ้มอย่างอดไม่ได้ นัยน์ตาเธอเต็มไปด้วยความเอ็นดู

กลับมาแล้วก็ดี…

รอบนี้นอนานกว่ารอบที่ผ่านๆ มามาก…

“จริงด้วย พ่อหนูล่ะ” นายหญิงซูคิดบางอย่างออก จึงเอ่ยถามออกมา

ในจิตใต้สำนึกของทุกคนนั้นต่างคิดว่ามู่กุยฝานเก่งกาจ จึงไม่ได้เป็นห่วงเขานัก

ใครจะรู้ซู่เป่ากลับตอบ “คุณพ่อและคุณแม่นอนอยู่ด้านล่างค่ะ”

นายหญิงซูตกใจจนใบหน้าถอดสี “ว่าไงนะ คุณพ่อของหนู เขา…”

กับอวี้เอ๋อร์นั้น…

ตายแล้วเหรอ!

เดิมทีอวี้เอ๋อร์ก็ได้ตายไปแล้ว ซู่เป่าพูดว่าพวกเขาหลับกันอยู่ด้านล่างอีก…งั้นก็หมายความว่าถูกฝังอยู่ใต้ดินน่ะสิ

ในใจของนายหญิงซูโศกเศร้าขึ้นมาทันที พูดไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกใดชั่วขณะ เมื่อกี้ยังคงดีใจเพราะการกลับมาของซู่เป่า วินาทีต่อมากลับ…

นายท่านซูโอบไหล่ของเธอไว้ พร้อมถอยหายใจ “ความเป็นตายอยู่ที่ชะตา…”

ซู่เป่า “???”

ไปกันใหญ่แล้ว!

เธอรีบเอ่ยขึ้น “คุณพ่อยังไม่ตาย ยังไม่ตายนะ!”

“พวกเราเพียงแค่…เจอคุณแม่ด้านนอก เลยไปบาร์บีคิวด้วยกัน!”

ประโยคสั้นๆ สองประโยค ทำนายท่านและนายหญิงซูนิ่งอึ้งทั้งคู่

ยังไม่ตาย

เจอคุณแม่

บาร์บีคิว

แม้พวกเขาทั้งคู่จะไม่เอ่ยพูดสิ่งใด แต่พวกเขาก็รู้ว่าซู่เป่าไปที่ไหนมา

แต่ด้านล่างนั้นบาร์บีคิวได้ด้วยเหรอ

นายหญิงซูเอ่ยอึนๆ “อ๋า…แบบนี้เองเหรอ ดีๆ ๆ บาร์บีคิวก็ดี”

ได้ยินว่าซู่เป่ากลับมา ไม่นานนักชั้นบนส่งเป็นตึกๆ ๆ

แต่จริงๆ แล้วในใจของเขาก็รู้สึกอิจฉา เขาก็อยากให้น้องขี่หลังเขาจนโต

ไม่ใช่แบบนี้ที่ไม่ได้เจอกันสองปี พอเจออีกทีจู่ๆ น้องก็โตแล้ว

ซู่เป่ากลับไม่ได้รู้สึกว่าตนโตนัก เธอไปแดนใต้พิภพแค่เพียงเวลาครึ่งปีกว่าๆ

ใครจะรู้เมื่อมาถึงโลกมนุษย์ เพิ่งพบว่าตนสูงขึ้นโตขึ้น จนมีความรู้สึกคล้ายเวลาบิดเบือน

เธอเป็นฝ่ายย้อนปลอบ “หากพี่จะคิดแบบนี้ ใครจะมีประสบการณ์ที่น้องโตแบบปุบปับได้อย่างหนูอีกล่ะ ประสบการณ์นี้ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็มีได้นะ”

หายหายที่ไร้ความคิดพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ ๆ หากฉันสามารถโตได้แบบปุบปับเลย ฉันก็ไม่ต้องทำการบ้านแล้ว!”

ซู่เป่าหัวเราะฮ่าๆ “ทำไมพี่หานหานต้องเขียนการบ้านอีกแล้วล่ะ”

หานหานถอนหายใจ “ก็นั่นน่ะสิ ยิ่งโตการบ้านยิ่งเยอะ จริงๆ เลย”

เดิมทีเธอคิดว่าประถมหนึ่งและสองการบ้านเยอะแล้ว ไม่คิดว่าพอขึ้นประถมหกแล้วการบ้านเยอะกว่า

พี่ชายบอกเมื่อมัธยมต้นจะดีขึ้น แต่ใครจะเชื่อพวกเขากัน เธอได้ยินคนอื่นบอกว่าการมัธยมเยอะเป็นเท่าตัวของตอนประถมเลย

มีโจทย์ที่ทำไม่มีวันหมด การบ้านที่ไม่มีวันเขียนเสร็จ และบททดสอบที่ไม่จบไม่สิ้น…

หานหานคิด หากทำได้ เธอยอมโตเลยดีกว่า กลายเป็นผู้ใหญ่ แล้วไปขุดบ่อน้ำ!

ยัยหานหัวโตไม่รู้ว่าคนอื่นในตระกูลซูเศร้าโศกสิ่งใดอยู่ มีแต่อิจฉาซู่เป่าที่มีความสามารถนี้!

ซู่เป่าหมดคำพูดในการตอบเธอ

ซู่เป่าส่งเสียงหือแล้วเอ่ย “จริงด้วย พี่จื่อซีล่ะ”