ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1104

ซูดเหอเวิ่นเอ่ย “พี่รองออกไป แล้วยังไม่ได้กลับมาเลย”

ช่วงนี้ซูจื่อซีตามผีตนนั้นโหดไปหน่อย แต่จะว่าไปเขาไม่ได้กลับบ้านมาสองวันแล้ว

ซู่เป้ายกมือหยิกนิ้วทำนายเงียบๆ จากนั้นเธอก็วางใจ

จู่ๆ ซูเหอเวิ่นเอ่ยถามเสียงต่ำ “จริงด้วยน้อง พี่มีความสงสัยอย่างหนึ่งมาโดยตลอด…”

ซู่เป่า “หือ สงสัยอะไรกัน”

ซูเหอเวิ่น “พี่รู้สึกว่าสองปีมานี้พี่ไม่สูงขึ้นเลย…“

ซูเหอเวิ่นกอดแขน นิ้วบีบไปที่คาง คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก “ฉันกับพี่รองห่างกันหนึ่งปีใช่ไหม แต่ตอนนี้เขาสูงกว่าฉันเยอะมาก”

“กระทั่งหานหานยังจะไล่ตามทันแล้ว…”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก แปลกจังเลย สองปีมานี้เขาก็ไม่ได้กินเยอะนี่นา

ตามหลักแล้วในวัยนี้ สองปีก็ควรสูงขึ้นเป็นสิบเซนแล้ว

“ฉันไปเสิร์ชมา อย่างฉันควรสูงขึ้นปีละ 5-7 เซน สองปีอย่างน้อยต้อง 10-14 เซน แต่ฉันกลับไม่สูงขึ้นแม้แต่เซนเดียว

“ฉันเมตรสี่ตั้งแต่ตอนสิบขวบแล้ว ตอนนี้ก็ยังเมตรสี่อยู่ ไม่สูงขึ้นแม้แต่เซนเดียวของจริง!”

เดิมทีซูเหอเวิ่นก็กลัดกลุ้มกับปัญหานี้อยู่แล้ว พอเห็นซู่เป่าที่ไม่ได้เจอกันสองปียังสูงเมตรสองกว่า…

จู่ๆ เขาก็มีความรู้สึกกดดันแรงกล้า

ซู่เป่า “…เอ่อ”

นายหญิงซูเปลี่ยนชุดเสร็จ เตรียมจะเข้าครัว ได้ยินประโยคนี้ของเขาจึงเข้ามาคุยด้วย “นั่นน่ะสิ กินเก่งแต่ไม่สูง ยายยังสงสัยเลยว่าร่างกายของเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ไปตรวจที่โรงพยาบาลมาตั้งไม่รู้กี่รอบ…”

นายหญิงซูกดดันยิ่งกว่าซูเหอเวิ่นอีก!

อาหารของตนป้อนให้เด็กคนหนึ่งโตไม่ได้ ปีที่แล้วเธอยังกะตือรือร้นในการทำอาหารเพิ่มความสูงเป็นอย่างมาก

แต่ซูเหอเหวิน ซูจื่อซีและหานหานต่างสูงขึ้นหมด มีเพียงซูเหอเวิ่นที่ไม่สูง

ดังนั้นหลังๆ เธอจึงล้มเลิก และไม่มีความกะตือรือร้นนั้นอีก

เพราะสำหรับผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว อาหารของตนเลี้ยงให้เด็กคนหนึ่งอ้วนไม่ได้เป็นการกระทบที่รุนแรงมาก!

ซู่เป่าเผยยิ้มรู้สึกผิด นิ้วชี้ของเธอวางแนบที่หน้าอก และจับมาชนกันโดยไม่รู้ตัว เธอกล่าว “บางที อาจจะ เพื่อให้อนาคต…สูงขึ้นในรวดเดียว”

อ๊ากกก ทำยังไงดี เธอแต่งเรื่องต่อไปไม่ได้แล้ว

ซูเหอเวิ่นชะงัก นายหญิงซูก็ชะงัก

ทั้งคู่มองดูท่าทางรู้สึกผิดของซู่เป่า ราวกับเข้าใจบางอย่างขึ้นมา

ซูเหอเวิ่น “!!!”

นายหญิงซู “…เอ่อ ไม่สูงก็ไม่เป็นไร วันหลัง อืม ใส่รองเท้าเสริมส้นเอา”

พูดจบก็รีบวิ่งไปในห้องครัว “ซู่เป่าหิวหรือยัง เดี๋ยวคุณย่าทำอาหารรองท้องให้กิน…“

ซูเหอเวิ่น “(`□′)╯┴┴┴”

ซู่เป่ารีบเอา ‘ไก่’ ที่จับมาได้จากในตำหนักพญายม วิ่งเอาไปให้คุณย่า “คุณย่า หนูเอาของฝากกลับมาให้!”

ซูเหอเวิ่นถูกคำว่าของฝากดึงดูด นายหญิงซูเองก็ชะงักฝีเท้าลง

“นะ…นี่คืออะไรกัน” นายหญิงซูสงสัยเป็นอย่างมาก