ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1105

ทุกคนไม่รู้ว่าหานหานคิดอะไรอยู่

เมื่อเด็ดเห็ดเสร็จ พี่น้องก็ช่วยกันล้างเห็ดจนสะอาด เห็ดใหญ่หั่นให้เล็ก ส่วนเห็ดเล็กแยกไว้อีกด้าน

มีเห็ดต่างสายพันธุ์หลายชนิด ซู่เป่าเลือกให้คุณย่าหลายสายพันธุ์ “คุณพ่อบอกว่า เห็ดแบบนี้ต้มซุปอร่อย”

“ส่วนเห็ดพวกนี้ คุณแม่บอกทำเป็นเห็ดน้ำแดงอร่อย”

นายหญิงซูจดจำคำพูดทุกอย่างของซู่เป่าไว้ในใจ และแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจ “แม่หนูชอบกินตุ๋นน้ำแดงเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ชอบค่ะ วันนั้นที่ตั้งแคมป์กัน คุณพ่อต้มซุปเห็ด พวกพี่ๆ กินเห็ดย่าง ท่านอาจารย์ชอบกินแบบผัด แต่คุณแม่ชอบกินตุ๋นน้ำแดง”

“หลังตุ๋นเห็ดด้วยซุปเข้มข้น ก็ใส่น้ำมันหอยและซีอิ้ว หอมมากๆ เลยล่ะ”

นายหญิงซูพยักหน้าเข้าใจ

ที่แท้ชีวิตของอวี้เอ๋อร์ด้านล่างก็ค่อนข้างดี…

“งั้นครั้งนี้ทำเห็ดน้ำแดงก่อน!” นายหญิงซูเอ่ย

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ!”

ซูเหอเวิ่นที่ปัญหาเยอะมากจึงเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ เขาลากซู่เป่ามากระซิบ “ที่นั่นมีซอสหอยกับซีอิ้วด้วยเหรอ”

ซู่เป่า “อืม แต่ไม่เหมือนกับที่นี่นะ ตอนพวกเราไม่มีเกลือคุณพ่อเอาโอสถมาใช้ด้วย…”

จริงด้วย โอสถ!

ซู่เป่ารีบหยิบโอสถออกมาหลายเม็ด “คุณยาย! มีของมาฝากอีกแล้ว!”

เธอเลือกโอสถที่ไร้ประโยชน์มากที่สุดออกมา ได้แก่โอสถต้านพิษ โอสถร้อยสมุนไพร และโอสถวิญญาณมายุ

โอสถต้านพิษสามารถป้องกันไวรัสได้ อนาคตโรคติดต่อ ไวรัสหรือหวัดต่างๆ จะได้ไม่มาใกล้เหล่าคุณย่าอีก

โอสถร้อยสมุนไพรก็เพื่อเพิ่มศักยภาพร่างกาย เพิ่มภูมิต้านทาน ป้องกันนานาโรค

ส่วนโอสถวิญญาณมายุนั้นชัดเจนมาก สามารถทำให้มีชีวิตยาวนานขึ้น เมื่อร่างกายแข็งแรงอายุย่อมยืนยาว

โอสถเหล่านี้ไม่ค่อยมีประโยชน์ในแดนใต้พิภพนัก เพราะเป็นผีแล้ว ยังกลัวโรคภัย หรืออายุขัยอะไรพวกนั้นทำไมอีก…

นายหญิงซู ”ต้องเพิ่มเข้าไปยังไงล่ะ”

ซู่เป่า “คุณย่าอยากเพิ่มยังไงก็ได้!”

นายหญิงซูพยักหน้า ซู่เป่าและพี่ชายกับพี่หานหานจึงออกจากห้องครัวไป เพิ่งเดินถึงห้องรับแขก ก็ได้กลิ่นหอมชุนที่ลอยมาจากในห้องครัว

มันไม่ใช่กลิ่นของควันน้ำมัน แต่เป็นกลิ่นที่ทำคนหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก

ซูเหอเวิ่นสูดทีหนึ่ง น้ำลายของเขาแทบจะไหลลงมา

ซูเหอเหวินพูดรังเกียจ “ไม่ได้เรื่องเลย…”

พูดจบเขาก็รีบปิดปากเช่นกัน เพราะเดี๋ยวน้ำลายไหลลงมาอย่างไม่เชื่อฟังอีก

นายท่านซูที่กำลังเดินเล่นในเรือน ก็ถูกกลิ่นหอมโชยดึงดูดมา “อืม ฝีมือของคุณย่านี่ยิ่งอยู่ยิ่งดีแล้ว”

ซู่เป่าเอ่ย “แน่นอนค่ะ จริงด้วยคุณตา หนูเอาต้นไผ่มาฝากคุณตาด้วย”

นายท่านซูโบกมือ “เอ้อ ของฝากอะไรกัน ไม่ต้องให้ตาก็ได้”

เขาไม่ใช่แพนด้าซะหน่อย ถึงได้ชอบไผ่มากขนาดนั้น…แม้ในสวนดอกไม้จะปลูกป่าไผ่ม่วงไว้ แต่เขาแค่ชอบไผ่มากกว่าพืชอื่นๆ ก็เท่านั้น

เห็นเพียงซู่เป่าหยิบไผ่ขึ้นมาหลายก้าน…

สีหน้าของหานหานตื่นเต้น ถือปากกาแล้ววิ่งขึ้นห้องทันที “พี่ไปเขียนการบ้าน!”

สีหน้าของซูเหอเหวินมืดครึ้มลง “เพิ่งเคยเห็นเธอกะตือรือร้นขนาดนี้ มันเขียนอัตโนมัติได้จริงเหรอ”

ซู่เป่า “ชู่ว…อัตโนมัติครึ่งหนึ่งน่ะ”

สุดท้ายแล้วก็ยังต้องพึ่งตัวเองอยู่ดี หากความคิดของเธอหมุนไว ปากกาก็จะเขียนเร็ว จนสุดท้ายรู้สึกเหมือนปากกาเขียนเองได้

แต่หากเป็นคนที่โง่เขลามากๆ ปากกานี้ก็ยังคงเป็นปากกาธรรมดา

หลังฟังการอธิบาย ซูเหอเวิ่นก็เริ่มรู้สึกเป็นกังวล “จบแล้ว หานหานโง่นะ เดี๋ยวหานหานต้องบอกซู่เป่าหลอกเธอแน่…”

พูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินหานหานกรีดร้องในห้อง “กรี๊ดดด เขียนเองได้จริงด้วย!”

ซูเหอเวิ่น “…”

รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า

ซู่เป่ายิ้มอย่างอดไม่ได้ “พี่ จริงๆ แล้วพี่หานหานไม่โง่”

ใครบอกคนเรียนไม่เก่งคือคนโง่กัน ความตั้งใจเธอแค่ไม่ได้อยู่กับการเรียน

ปากกาแท่งนี้สามารถทำให้เธอจดจ่อกับการเรียนได้ นานๆ ไปจะกลายเป็นนิสัยที่ดี เขียนการบ้านย่อมเร็วขึ้น

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “เข้าใจแล้ว เหมือนกับเน็ต2G ขยายทางเชื่อมกลายเป็นเน็ต5G”

ซู่เป่าพยักหน้าราวกับลูกไก่จิกเม็ดข้าว “ใช่ๆ ๆ ”

ซูเหอเหวิน “……”