ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1106

กลุ่มแชทครอบครัว

นายท่านซู [หลานสาวของพวกแกกลับมาแล้ว คืนนี้มีใครว่างกลับมาบ้าง]

ซูอีเฉินที่อยู่ระหว่างทาง เหยียบคันเร่งในทันที

เหยาหลิงเยว่ถือโทรศัพท์ของซูอีเฉิน พิมพ์อย่างไว [หยุดการประชุม ผมกลับครับ!]

แบบนี้จะไม่เลียนแบบได้เหรอ

ซูเยวี่ยเฟย [เครื่องบินจอดกลางอากาศ ผมโดดกลับไปครับ]

ซูลั่ว [งานมอบรางวัลหยุดลง ผมเหยียบถ้วยรางวัลกลับไปครับ]

ซูอิ๋งเอ่อร์ [โครงการระงับ ผมขับรถขุดกลับไปครับ]

ซูจิ่นมั่ว [หยุดการทดลอง เถียนเถียนส่งผลกลับไปครับ]

ซูอวิ๋นเจา [บีบกระสุนไว้แล้วยิงใหม่ ผมเหยียบกระสุนกลับไปครับ]

ซูอี้เซิน [หยุดการผ่าตัด…แค่ก อันนี้หยุดไม่ได้ ผมกลับไปตอนนี้ครับ]

ซูจื่อหลินที่อยู่เงียบๆ [……]

ในวันนี้ เมืองจิงสั่นคลอน ได้ยินว่าคุณชายทั้งแปดแห่งตระกูลซูต่างแห่กันกลับบ้านอย่างรีบร้อน กระทั่งงานยังไม่ทันสั่งลูกน้องก็จากไปแล้ว

ในมุมมืด ตระกูลใหญ่นานาต่างแอบพูดคุยกัน “รีบขนาดนี้ อย่าบอกนะว่านายหญิงซู…เสียชีวิตน่ะ”

“นั่นน่ะสิ…ได้ยินว่าสองปีมานี้ร่างกายของนายหญิงไม่ค่อยดี บอกปัดงานเลี้ยงทิ้งหมดเลย”

“ก่อนหน้านี้คุณหนูใหญ่ตระกูลซูหายตัวไป ร่างกายของนายหญิงก็ไม่ดีแล้ว เพิ่งจะมาดีขึ้นเพราะคุณหนูน้อย…หากเป็นอะไรไปก็ไม่น่าตกใจ…”

ตระกูลหลานก็กำลังพูดคุยเรื่องนี้กัน คุณแม่หลานพูดกับคุณพ่อหลาน “เราไปเยี่ยมไหม หากร่างกายของนายหญิงซูไม่ไหวจริงๆ ไปเยี่ยมหน่อยก็ดี…”

คุณพ่อหลานจ้องเธอทีหนึ่ง “เห็นว่าตอนนั้นยังตายไม่พอใช่ไหม”

เมื่อตอนนั้นตระกูลเขาเกือบพังลงเพราะตระกูลซู แต่โชคดีที่ตระกูลซูนั้นมีเหตุผล แม้ว่าพวกเขาพูดประจบประแจงผิดจุดไปหลายครั้ง แต่เมื่อพวกเขาหยุดลงตระกูลซูก็ไม่ได้ถือสาอีก

คุณแม่หลานเอ่ยพูดหน้าเสีย “ฉันก็อยากช่วยตระกูลหลานของเราช่วงชิง…”

ก่อนหน้านี้พวกเขามีความหวังกลายเป็นตระกูลใหญ่มากขนาดไหน ตอนนี้กลับน่าสงสารเหลือเกิน เป็นแค่ครอบครัวฐานะปานกลางธรรมดา

อยู่แบบครึ่งๆ กลางๆ จะว่ารวยก็รวยกว่าคนทั่วไป แต่เป็นชั้นต่ำในแวดวงชั้นสูง

หลานเสวี่ยเอ๋อร์นั่งหลังตรงอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง ท่าของเธอมาตรฐานเป็นอย่างมาก และนั่งเขียนการบ้านเงียบๆ

ตอนนี้เธอเองก็เริ่มโตแล้ว ความคิดของเธอเป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนร่วมวัยเป็นทุนเดิม เธอคิดถึงซู่เป่าอีกครั้ง…

เด็กที่ไปไหนก็เป็นสูงส่งเหมือนองค์หญิงที่ถูกผู้คนประคบประหงม ไม่เหมือนเธอ ไปไหนก็ต้องทำตัวเชื่อฟัง และประจบผู้อื่นอย่างปากหวาน

หากเธอเป็นเหมือนซู่เป่าก็ดีสิ ทำไมคุณพ่อและคุณแม่ของเธอถึงไม่พยายามหน่อยล่ะ

แม้หลานเสวี่ยเอ๋อร์จะคิดแบบนี้ แต่เธอไม่กล้าพูดออกมา ยังคงนั่งเขียนการบ้านอย่างตั้งใจราวกับเด็กน้อยใสซื่อคนหนึ่ง

ตระกูลซู

ซูเหอเวิ่นสีหน้าห่อเหี่ยว “พี่รู้แล้ว พี่ลองไปหาข้อมูลมา มีบันทึกว่าภาพลักษณ์ของเทพท่องราตรีเป็นเด็ก…”

“ดังนั้นนับตั้งแต่วันที่พลังของพี่ตื่น ภาพลักษณ์ของพี่ก็หยุดที่อายุสิบปีแล้วสินะ”

ซู่เป่าพยักหน้า และกล่าวปลอบ “พี่ไม่ต้องเสียใจนะ พี่ลองคิด อนาคตถ้าพี่ช่วยหนูกำจัดคนร้าย อย่างเจ้าคนไม่ดีอย่างตูซื่อหวัง!”

“พี่ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาจะเยาะเย้ยพี่ หึ คิดว่าแค่เด็กคนหนึ่งแล้วข้าจะกลัวหรือ พี่ก็กระโดดกระทืบเขาเลย!”

“ความหักมุมนี้ เท่สุดๆ ”

ซูเหอเวิ่น “……”

ในหัวปรากฏเป็นภาพกระโดดต่อยเข่าอีกฝ่ายอย่างประหลาด

ปลอบได้ดีมาก ครั้งหน้าไม่ต้องปลอบแล้ว…

บัดนี้เอง ร่างหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามา!

เถาหลิงเยว่อุ้มซู่เป่าขึ้น จุ๊ปแรงๆ ทีหนึ่ง และเอ่ยอย่างดีใจ “ซู่เป่า! เด็กดีของป้า!”

ซูเหอเวิ่น “……”

แม่!

ลืมไปหรือเปล่าว่าผมต่างหากที่เป็นลูกแม่!