ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1107

ซู่เป่าถูกป้าสะใภ้ใหญ่หอมจนมึนไปหมด จึงรีบยื่นมือทั้งสองข้างออกมา

กุมหน้าของป้าสะใภ้ใหญ่ไว้อย่างไวและแม่นยำ เพื่อให้เธอหยุดลง

“ป้าสะใภ้ใหญ่! หนูเอาดอกไม้มาฝากป้า!“ ซู่เป่ารีบเอาดอกไม้จากแดนใต้พิภพออกมาเพื่อกระจายความสนใจของเธอ “ดูสิ สีแดงสีดำสีขาวสีฟ้าสีม่วง…มีครบทุกสีเลย”

ดวงตาของเหยาหลิงเยว่เป็นประกาย “กินได้ไหม”

ซู่เป่า “?”

นี่ไม่ใช่การตอบสนองที่เจอดอกไม้ของคนปกตินี่นา

“เอ่อ ถ้าป้าจะกินก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้…”

ซูอีเฉินยื่นมือรับดอกไม้ช่อใหญ่มา พร้อมกับลูบหัวของซู่เป่า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคิดถึง

“ดอกไม้สีดำหาดูยากมากเลยนะ เดี๋ยวลุงใหญ่เก็บไว้”

ซู่เป่าตะโกนอย่างดีใจ “คุณลุงใหญ่! ซู่เป่าคิดถึงคุณลุงมากเลย!”

คุณลุงใหญ่ที่ร่ำรวยที่สุด แหะๆ

ซูอีเฉินยิ้มเอ็นดู พร้อมเก็บดอกไม้ไปไว้อีกด้าน

เขาสั่งคนให้เอาแจกันใหญ่มาอันหนึ่ง ซู่เป่าเองก็ตามไปดู ในแจกันดอกไม้มีน้ำในบึงเหมันต์อยู่ ซูอีเฉินปักดอกไม้ลงไป

ดอกไม้จากโลกใต้พิภพไม่เคยเห็นแสงแดดในโลกมนุษย์มาก่อน เมื่อแสงแดดนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ทำให้ดอกไม้ดูลึกลับ

ซูเหอเหวินหยิบโทรศัพท์ออกมาเงียบๆ แอบถ่ายไว้ใบหนึ่ง

ในรูป แจกันอยู่ตรงกลาง ด้านข้างเป็นคุณพ่อคุณแม่และน้องๆ

ดีจัง

ซูเหอเหวินตั้งภาพนี้เป็นวอลเปเปอร์อย่างให้ความสำคัญ

ซูเหอเวิ่นฟุบอยู่ข้างโต๊ะ มองดูดอกไม้ที่แสนวิเศษ พร้อมเอ่ยถาม “ซู่เป่า สิ่งของในโลกใต้พิภพเจอไม่ใช่ว่าเจอแสงแดดไม่ได้เหรอ ทำไมดอกไม้นี้ยังเปล่งบานใต้แสงแดดได้ล่ะ”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “จริงที่สัตว์และพืชส่วนใหญ่ในโลกใต้พิภพเจอแสงแดดไม่ได้…แต่ว่า ที่หนูเอากลับมาไม่ใช่ของธรรมดาไง”

ซูเหอเวิ่น “……” เถียงไม่ออก

เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ของธรรมดาเหรอ

ครั้งนี้อย่าว่าแต่เหยาหลิงเยว่อยากกินดอกไม้นี้เลย แม้แต่ซูเหอเวิ่นเองก็อยากกิน

ซู่เป่าเอ่ยพูดต่อ “มีไก่ด้วย…โลกใต้พิภพไม่ได้มีเพียงสัตว์นรก แต่ยังมีปีศาจด้วย”

“สัตว์นรกมีแต่ผีที่กินได้จริงๆ แต่ปีศาจมนุษย์ก็กินได้ หนำซ้ำอร่อยมากด้วย

รอบขอบเขตพระราชวังของคุณพ่อมีแต่ปีศาจ และสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่ค่อยปรากฏแก่โลก

คุณพ่อบอกว่าแค่อย่ากินสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนอย่างอื่นกินได้ตามสบาย

ซู่เป่ารู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่มาอย่างรีบร้อนเกินจึงไม่ได้จับปลาเหมันต์พันปีในบึงเหมันต์มา ปลานี้คุณพ่อก็จับมาจากแดนจิ่วโจว ซึ่งอยู่ในหมวดปีศาจ เหล่าคุณย่าก็กินได้

ซูเหอเวิ่นรู้สึกสงสัยแดนใต้พิภพเหลือเกิน นี่มันแดนใต้พิภพที่ไหนกัน ให้ความรู้สึกคล้ายกับแดนฝึกเซียนเลย

แดนฝึกเซียนอีกรูปแบบหนึ่ง!

ซูเยวี่ยเฟยเผยยิ้ม พร้อมกล่าว “วันนี้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่กลับมาก็ถามพวกลุงไว้ก่อนแล้วว่าจะกลับมาไหม เห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดน่ะ”

แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องเซอไพรส์มากกว่านั้น นั่นก็คือได้ยินว่าซู่เป่าจะกลับมาเมื่อถึงครึ่งทาง

การเดินทางกลับอย่างเชื่องช้าในตอนแรก ถูกพวกเขาเพิ่มความเร็วทันขวัญ

ซู่เป่าสงสัย “เรื่องอะไรกันเหรอคะ”

ซูอีเฉินไม่ได้เอ่ยตอบ นายหญิงซูก็เรียกพวกเขาในห้องทานอาหาร “รีบมากินข้าวกันเร็ว!“

อาหารโต๊ะใหญ่ในวันนี้เรียกได้ว่าเกี่ยวหัวใจของทุกคนไว้ แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา

เมื่อได้ยินคำว่ากินข้าวหานหานจึงวิ่งลงมาจากชั้นบน เห็นหน้าคุณพ่อเธอหัวเราะฮ่าๆ ทีหนึ่ง “คุณพ่อ หนูทำการบ้านเสร็จแล้ว!”

ซูจื่อหลินเผยใบหน้าตะลึง เสร็จแล้วเหรอ

“เขียนเสร็จเองเหรอ” เขาซักถาม

หานหานพยักหน้าอย่างได้ใจ “ใช่ค่ะ การบ้านทั้งหมด ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง หนูเก่งไหม”

ซูจื่อหลินกลับมีสีหน้ากังวล เขาอยากพูดแต่ก็ชะงักไว้ สุดท้ายเขาดึงตัวซู่เป่าไปอีกด้านเอ่ยถามเสียงต่ำ “ซู่เป่า…ใช่หานหานตัวจริงหรือเปล่า”

ซู่เป่า “…”

(หัวของเอ้อหยางปวดตุบๆ เมื่อสองวันที่แล้วยังอวดกับนักอ่านว่าไม่เป็นไรสักนิด วันนี้กลับปวดหัวหนักมาก ปวดแบบสมองถูกเจาะ เลยมาอัพตอนนี้เพื่อลาหยุด…ตอนแรกไม่กล้าลา เพราะที่ติดไว้เก้าตอนยังไม่ได้คืนเลย แต่คิดอีกทีสิ้นเดือนต้องไปประชุมอีก ไหนๆ ก็ติดไว้ตั้งเยอะแล้ว…ก็อนุญาตให้ไรด์ปล่อยตัวอีกคืนหนึ่งเถอะ…ไว้ชีวิตด้วย…ดังนั้นคนที่อ่านถึงตรงนี้คืนนี้ไม่ต้องรอแล้วน้า)

(คุกเข่าร้องไห้45องศา:ไรด์ขอโทษนักอ่านทุกคน!)(นอนราบอย่างไว)(พร้อมนอนกรน…)