ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1108

มื้อเย็นจบลง

นายหญิงซูมองจานเปล่า ถ้วยเปล่าและหม้อแกงเปล่าๆ อย่างภาคภูมิใจ

สิ่งที่คนทำอาหารปิติมากที่สุด คงไม่มีเรื่องใดน่าภาคภูมิไปกว่าอาหารหมดจานแล้ว

เหล่าคนในตระกูลซูนอนบนโซฟาอย่าง ‘ตุปัดตุเป๋’ มีคุณลุงหลายคนที่เดินเล่นในสวนคฤหาสน์อย่างไม่หยุดหย่อน

รอพวกเขารู้สึกเหมือนเริ่มขยับตัวได้ เพิ่งพบว่าตนได้กินจนเหงื่อท่วมร่าง คนในตระกูลซูที่ไม่ว่าจะเหงื่อออกมากแค่ไหนก็ไม่ค่อยมีกลิ่น วันนี้กลับสามารถได้กลิ่นเหม็นเหงื่อของอีกฝ่าย

“รีบไปอาบน้ำ เหม็นจะตายอยู่แล้ว!” เหยาหลิงเยว่บีบจมูกพูดด้วยท่าทีรังเกียจ

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดสงสัย “ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าพี่สะใภ้ไม่มีเหงื่อเลย”

ซูอีเฉินอืมทีหนึ่ง มือข้างหนึ่งเขากดหัวของซูอิ๋งเอ่อร์ไว้และเอ่ยพูดนิ่งๆ “ไปอาบน้ำไป”

ซูอี้เซินพูดขึ้น “เดี๋ยวสิ พี่บอกมีเรื่องจะประกาศไม่ใช่เหรอ”

ซู่เป่าที่นอนกางพุงอยู่บนโซฟาดีดตัวลุกพรวดขึ้นมา จากนั้นพยักหน้าอย่างถี่รัวตาม “ใช่ๆ เมื่อกี้คุณลุงใหญ่ยังพูดไม่จบเลย”

ซูอีเฉินลังเลพักหนึ่ง และพูดไตร่ตรอง “เกี่ยวกับป้าสะใภ้ใหญ่หนู…”

เหยาหลิงเยว่ฉงน “เกี่ยวกับฉันเหรอ”

เธอเป็นอะไร เธอก็สบายดีนี่นา

เธอรู้สึกเหมือนยิ่งอยู่ยิ่งปกติด้วย เวลาเดินออกไปแทบไม่ต่างจากมนุษย์

แถมเธอเรียนรู้การตบมุกแล้วด้วย ผ่านการพยายามที่ไม่หยุดหย่อนของเธอ เธอได้กลายเป็นมนุษย์คนหนึ่งแล้วจริงๆ

เพียงแค่ร่างกายถูกฝังมาหลายปี เพื่อรักษาผิวหนัง สายเลือดจอมขมังเวทข่มทักษะกายภาพของร่างกายเอาไว้…

ช่างเถอะ เธอแต่งเรื่องต่อไปไม่ได้แล้ว

เอาเป็นว่าตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนปกติ อาจมีจุดแตกต่าง แต่ก็ไม่มีคนสังเกตเห็นแน่ ดังนั้นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับเธอจะเป็นเรื่องอะไรกันแน่

ท่าทีลังเลของเขาทำทุกคนยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ นายหญิงซูยังพูดบ่นอย่างอดไม่ได้ “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ บ้านเรามีเรื่องอะไรที่พูดไม่ได้อีก ตอนนั้นที่ร่างกายของแกไม่ไหว ฉันยังเป็นคนปรับ…อื้อๆ ๆ ”

นายท่านซูปิดปากนายหญิงซูไว้อย่างมือไว

ตายแล้ว!

พี่ใหญ่จะถูกหยอกล้อแล้ว

ผู้ชายเรื่องอื่นขอไม่ว่า แต่เรื่องนี้เสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด

…ช่างเถอะ เรื่องที่คนโตกุมเอวลงบันไดเขาก็รู้กันไปทั่วนานแล้ว

มุมปากของซูอีเฉินกระตุก หน้าผากเขาเต็มไปด้วยรอยย่น

สุดท้ายเขามองไปทางซู่เป่าและพูดออกมาอย่างเด็ดขาด “เกี่ยวกับเรื่องที่ป้าสะใภ้ใหญ่ของหนูท้อง”

ซู่เป่าได้สติในทันที และนิ่งอึ้งไปทั้งร่าง

ซูเหอเวิ่นกระโดดขึ้นมาราวกับระเบิด ดวงตาเบิกโพล่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ซูเหอเหวินที่ตอนแรกฟังทุกคนคุยกันไปพร้อมอ่านหนังสือไป ตกใจจนหนังสือหล่นลงบนพื้น

ซู่เป่า “ว่าไงนะ! ป้าสะใภ้ใหญ่หนูท้องแล้ว!”

ซูเหอเวิ่น “ว่าไงนะ? แม่ผมมีท้องที่สามแล้ว??”

ซูเหอเหวิน “…” (กำลังคิดภาพ)