ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1109

ซู่เป่ากดชีพจรของป้าสะใภ้ใหญ่เอาไว้ สัมผัสอย่างละเอียด

แขนมีเรี่ยวแรง สิ่งที่คนเป็นมีเธอต่างมีหมด

พลังหยินเปี่ยมล้น สิ่งที่ผู้อื่นไม่มีเธอก็มี

สายเลือดจอมขมังเวทที่ถูกฝังไปหลายปีจนกลายเป็นคนตายที่ยังมีชีวิต หลังผ่านการฝึกฝนหลายปี ร่างของเธอก็บริสุทธิ์ถึงระดับหนึ่งแล้ว

ซู่เป่าไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้สามารถท้องได้ไหม แต่เธอมักรู้สึกว่ามันเหลือเชื่อเกินไป

อีกอย่างเธอทำนายไม่ออกว่าป้าสะใภ้ใหญ่มีแววมงคลไหม

ทุกตนในตระกูลซูมองดูซู่เป่าที่กดชีพจรเหยาหลิงเยว่ จากนั้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟา มือเล็ก ๆ ยันคางไว้พร้อมครุ่นคิดด้วยสีหน้าจริงจัง

ซูเหอเวิ่นถามเป็นกังวล “เป็นไงบ้าง ตรวจเจออะไรไหม”

ซู่เป่าตอบจริงจัง “คุณพ่อบอกว่า…เมื่อหลักไสยศาสตร์ใช้ไม่ได้ก็ต้องใช้วิทยาศาสตร์…ทำไมไม่พาป้าสะใภ้ใหญ่ไปทำอัลตราซาวด์ล่ะคะ”

มุมปากของทุกคนกระตุก

อุตส่าห์คาดหวัง

ซูอีเฉินตอบ “อัลตราซาวด์ตรวจหาไม่เจอ แต่ตรวจเลือดกับปัสสาวะกลับบอกว่าเธอท้อง”

ไม่งั้นเขาจะปวดหัวขนาดนี้ทำไม

ซู่เป่ากลับตบไหล่ของลุงใหญ่ “คุณลุงใหญ่ สบายใจเถอะค่ะ จะท้องจริงหรือท้องลม สิบเดือนผ่านไปเดี๋ยวก็รู้แล้ว”

ซู่เป่ายิ้มสบาย ไม่รู้ทำไมทุกคนจึงสบายใจตามเช่นกัน

ซูอิ๋งเอ่อร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ ตอนจะคลอดเดี๋ยวก็รู้เอง! อย่างมากก็แค่ท้องนาจา ที่อุ้มท้องสามปีแล้วคลอดเจ้าแสบออกมาคนหนึ่ง”

บนหน้าผากของนายหญิงซูเต็มไปด้วยรอยย่น “เอาล่ะไม่เช้าแล้ว ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ!”

เรื่องบางเรื่องที่ไม่รู้คำตอบ ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวลาและสวรรค์

สิ่งที่ควรรู้สุดท้ายก็ต้องได้รู้ สิ่งที่ไม่ควรรู้ก็คงมีโชคชะตาคอยจัดการ ไม่ให้เราได้รู้

ตกดึก

ในที่สุดตระกูลซูจึงเงียบลง

ซู่เป่าไม่ได้นอนในบ้านนานแล้ว ยังคงเป็นเตียงที่คุ้นเคย ผ้าห่มที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย

เธอสูดหายใจเข้าลึก กลิ่นของแสงแดด

คุณยายไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาเมื่อไร แต่ผ้าห่มกลับเป็นกลิ่นที่ซักและตากมาแล้ว ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าในตอนที่เธอไม่กลับมา คุณยายก็มักซักและตากผ้าห่มให้เธอ

ซู่เป่ารู้สึกเปรี้ยวฝาดในใจ

“กลับมาครั้งนี้ ผมหงอกของคุณยายเพิ่มมากขึ้นอีกแล้ว” ซู่เป่าอุ้มกระต่ายตัวน้อยไว้ พรึมพรำเสียงต่ำ “ตอนที่ฉันไม่อยู่บ้าน แกต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณยายแทนฉันให้ดีนะ”

ตอนนี้ ซู่เป่าได้รับความรักที่มากพอ และเติมเต็มความเสียใจที่เคยมีต่อคุณแม่แล้ว

กระต่ายที่แม่ของเธอให้ไว้เธอไม่ได้เอาไปด้วย ปกติจะนำมันไว้ที่ตระกูลซู ที่ข้างหัวเตียงของเธอ

เจ้ากระต่ายตัวน้อยเงียบสงัด มันให้การตอบสนองไม่ได้อยู่แล้ว ซู่เป่านึกได้ว่าตนเองยังมีลิฟท์ที่ยังไม่ได้สร้างอีก...

แต่วันนี้ ‘ยุ่ง’ เกินไปจริง ๆ ยุ่งเรื่องกิน ยุ่งคุยกับพวกพี่ๆ และยุ่งอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ คุณยาย เหล่าคุณลุง...

ช่างเถอะ มีเรื่องอะไรบ้างที่คุยพรุ่งนี้ไม่ได้ นอนก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

ซู่เป่ายกมุมปาก และตกสู่ในฝันหวานอย่างรวดเร็ว

กระจกโลกาที่ถูกวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง “?”