ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1110

ซูเหอเวิ่นตกใจจนรีบวิ่งไปส่องกระจกอีกด้าน

แต่เขาไม่รู้ว่า กระจกโลกามีความสามารถในการควบคุมกระจกทั่วทั้งโลก

หากเป็นอย่างที่คิด ตอนนี้เขาน่าจะเห็นตนเองวัยชราในกระจก ใบหน้าย่นยับ และเต็มไปด้วยตีนกา...

ที่สำคัญคือ หลังแก่เขาเตี้ยลงกว่าเติม

เมื่อเขาโน้มเอวลง ดูแล้วเตี้ยยิ่งกว่าน้องสาวอีก

ซูเหอเวิ่นยกมือจับใบหน้าของตนเองอย่างรีบร้อน ภายใต้ความลนลาน เขาพบว่าตนจับโดนรอยย่นทั่วหน้าจริงๆ เด็กหนุ่มที่เคยละอ่อนหล่อเหลา ตอนนี้กลายเป็นตาลุงคนหนึ่ง

จบแล้ว

เขาถูกผีในกระจกดูดวิญญาณไปแล้วจริงๆ

“ซู่เป่า” จู่ๆ ซูเหอเวิ่นก็ตะโกนเรียก “พะ-พะ-พี่แก่แล้ว”

ซู่เป่าเลิกคิ้วจนรอยย่นเต็มหน้าผาก มองดูหน้าเขาที่ยังคงละอ่อนหล่อเหลา

“กระจกโลกา เลิกเล่นได้แล้ว” เธอเอ่ยเตือน

พอได้แล้วน่า

กระจกโลกาส่งเสียงไม่พอใจ แล้วจึงสงบลง

จู่ๆ ฉากในกระจกก็เปลี่ยนไป ซูเหอเวิ่นเห็นห้องที่สว่างจ้า ในกระจกยังคงเป็นใบหน้าของเขา

เขาดีใจจนน้ำตาแทบไหล จู่ๆ ก็รู้สึกว่าหยุดโตที่อายุสิบขวบก็ไม่ได้แย่ ดีกว่าคุณปู่อายุสิบขวบเยอะ

ซู่เป่าอธิบาย “พี่คะ กระจกนี้มีชื่อว่ากระจกโลกา เมื่อพี่ยืนอยู่หน้ามันมันสามารถรู้ความคิดทั้งหมดในใจของพี่ และสามารถฉายลักษณะแต่ละภพชาติของพี่ได้”

“นอกจากนี้ มันยังสามารถสะกดใจ และหลอกลวงพี่ได้ ที่พี่เห็นเมื่อกี้เป็นแค่ภาพลวงน่า”

เป็นฉากที่สมมติขึ้น จากเรื่องที่ก้นบึ้งหัวใจของซูเหอเวิ่นกลัวมากที่สุด

ซูเหอเวิ่นเอ๋อในทันที จากนั้นดวงตาของเขาลุกวาวขึ้น

เจ๋งขนาดนี้เชียว

งั้นเขาเองก็สร้างออกมาบานหนึ่งได้ใช่ไหม

กระจกโลกามองท่าทีของเขาที่ไม่เคยเจอโลกกว้างมาก่อนและส่งเสียงหึทีหนึ่ง

ซู่เป่าลงจากเตียง ถือกระจกนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง และพูดอย่างจริงจัง “พี่ มันยังมีความสามารถที่เก่งกาจมากๆ อีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือมันสามารถคัดลอกสิ่งของทุกอย่างที่เคยปรากฏตรงหน้ามันมาก่อนได้”

ซูเหอเวิ่นไม่ค่อยเข้าใจ “หมายความว่ายังไง”

กระจกคัดลอกเหรอ

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “ตอนหนูกลับ หนูนั่งลิฟท์กลับมา...”

เธออธิบายเส้นทางการกลับมาของเธอให้ซูเหอเวิ่นฟัง และเล่าเรื่องหญิงสาวผู้นั้นที่บอกว่าตนเป็นลูกสาวของคุณพ่อ

หานหานที่ฟังอยู่อีกด้าน ส่งเสียงชิทีหนึ่ง “เธอต้องไม่ใช่ลูกสาวของอาเขยแน่ อาเขยไม่ใช่คนที่จะค้างคืนกับผู้อื่นง่ายๆ”

ซูเหอเวิ่นหมดคำพูด “เธอนี่รู้เยอะจริงๆ หุบปากเถอะ”

ซู่เป่าดื่มด่ำอยู่ในการวิจัย ซูเหอเวิ่นรู้สึกไม่ยอมใจ ลวดลายที่กระจกคัดลอกนั้นแฝงไอข่มขู่เล็กน้อย เขาแบกรับไม่ไหว

แต่ว่า...

ต้องเรียนรู้การประยุกต์ใช้เทคโนโลยี

ซูเหอเวิ่นหยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปแชะๆ ไปหลายใบ ซูมดูบนโทรศัพท์แทน ได้ผลจริงด้วย

ยิ่งมองเขายิ่งรู้สึกตะลึง พร้อมกล่าว “ฉันไม่เคยเจอการวาดเส้นมิติแบบนี้มาก่อน...คล้ายคลึงกับทฤษฏีการพับซ้อนมิติ”

เมื่อมองไปราวกับแตกต่างกันทุกจุด แต่มองใหม่อีกรอบก็เหมือนจะเหมือนกันทุกจุด

แม้แต่เครื่องมือที่ไฮเทคมากที่สุด ยังวาดลวดลายแบบนี้ออกมาไม่ได้!

เพราะว่ามันรวมถึงเทคนิคการออกแบบพับซ้อนมิติที่ซึ่งยังไม่มีในระบบ เพราะยังไม่มีคนเขียนทฤษฎีนี้ออกมาได้ ย่อมวาดออกมาไม่ได้เช่นกัน

ซู่เป่าดูไปหนึ่งวันหนึ่งคืน กระทั่งลืมกินข้าว

นายหญิงซูรู้ว่าพวกเขากำลังวิจัยเรื่องสำคัญ จึงไม่กล้าเข้าไปรบกวน

ในที่สุด ซู่เป่าก็ ฟู่ว พร้อมกับลุกขึ้น

ซูเหอเวิ่นจึงรีบลุกตามขึ้นมา “เป็นอย่างไรบ้าง”

ซู่เป่า “...หนูหิวแล้ว”

ซูเหอเวิ่น “......”