ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1111

ซู่เป่าคิดเรื่องลิฟท์ไป พร้อมก้มหน้ากินไป

นายหญิงซูเป็นกังวล “ซู่เป่า เราไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้...”

ซู่เป่าที่กินข้าวอยู่ตอบอู้อี้ “ไม่ได้ ต้องพยายาม คุณยายเดี๋ยวหนูไปเรียนนะคะ”

นายหญิงซู “?”

อ๋อ เกือบลืมไปเลยว่าซู่เป่ายังเรียนอยู่

“จริงๆ ไม่เรียนก็ได้นะ” นายหญิงซูไตร่ตรอง “เราเรียนเพื่อเสริมประสบการณ์ เรียนรู้วัฒนธรรมและฝึกฝนคุณธรรมด้านต่างๆ”

แต่เธอรู้สึกว่าประสบการณ์ของซู่เป่านั้นเยอะมากๆ แล้ว คาบวัฒนธรรมเธอก็ไม่ได้ละเลย เธอหัวไว แค่ให้ซูเหอเหวินติวให้เธอก็จำได้แล้ว เวลาทดสอบในบ้านก็ได้คะแนนเต็มตลอด

ส่วนด้านคุณธรรม เธอพัฒนาครบทุกด้านแล้ว หนำซ้ำปฏิบัติ “จิตอาสาสังคม” อยู่ด้วย

ซู่เป่าส่ายหัว “การเรียนต้องถ่อมตัว ไม่ว่าเวลาไหนการเรียนรู้ก็ไม่มีที่สิ้นสุด...”

นายหญิงซูเพิ่งรู้สึกภาคภูมิ แต่แล้วประโยคต่อมาเธอกลับได้ยินเธอสรุป “คุณยาย หนูเน้นเข้าร่วม”

นายหญิงซู “……”

ซูเป่ากินข้าวเสร็จก็วิจัยลิฟท์ต่ออย่างคิดหนัก ครั้งนี้ทำเธอรู้สึกยากจริงๆ

แต่เธอกะเวลาไว้หนึ่งเดือน ตอนนี้ก็เพิ่งจะเริ่มเอง

วิจัยไปสองวัน เธอรู้สึกว่าสมองเธอตึงๆ เมื่อถึงวันจันทร์ก็ไปโรงเรียนกับเหล่าพี่ๆ แต่เช้า...เพื่อผ่อนคลายสมองบ้าง

จนถึงเช้าวันจันทร์ซูจื่อซีจึงกลับมา เขาเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง บนใบหน้าแฝงความล้าเล็กน้อย

นายหญิงซูเห็นเขาขึ้นไปโดยไม่พูดไม่จา จึงรีบยื่นหัวออกมาตะโกน “เสี่ยวซี กินข้าวเช้าไหม จะไปเรียนอยู่ไหม”

ซูจื่อซีส่ายหัว เขาเหนื่อยเกินไป แม้จะยังมีเรี่ยวแรงไปเรียน แต่เขาไม่อยากไป

จู่ๆ เขาก็รู้สึกแปลกๆ

ประตูห้องของซู่เป่าปิดมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับเปิดอ้าอยู่ และคนใช้กำลังทำความสะอาดห้อง

ฝีเท้าซูจื่อซีเปลี่ยนทิศ ยื่นหน้ามองเข้ามาในห้องซู่เป่าทีหนึ่ง

ก็เห็นที่โต๊ะเครื่องแป้งของเธอมีกระจกวางอยู่ใบหนึ่ง ลวดลายโบราณ เป็นของที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

คนใช้กำลังจะไปเช็กกระจก จู่ๆ ซูจื่อซีกลับพูดขึ้น “อย่าขยับ”

คนใช้ “คะ”

ซูจื่อซีเอ่ยถาม “ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ”

คนใช้พยักหน้า “คุณหนูน้อยกลับมาสองวันแล้วค่ะ เพิ่งไปเรียนเมื่อเช้านี้”

หัวใจของซูจื่อซีกระตุกอย่างแรง จู่ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เขาจะไปโรงเรียน

ซูจื่อซีหันร่างอย่างรีบร้อน เพิ่งเดินได้สองก้าวก็ถอยกลับมา “พี่อย่าทำความสะอาดเลย หลังจากนี้พี่ไม่ต้องทำความสะอาดห้องซู่เป่าอีก เดี๋ยวพี่ๆ อย่างพวกผมทำความสะอาดให้เองครับ”

คนใช้วางกระจกไว้อีกด้านอย่างเชื่อฟัง ได้ยินซูจื่อซีพูดแบบนี้ จึงพยักหน้าขานรับ “ค่ะคุณหนู”

สองวันนี้คุณหนูน้อยอยู่ในห้องตลอด จึงไม่ได้ทำความสะอาด

วันนี้เธอไปเรียน คนใช้จึงเข้ามาทำความสะอาดตามข้อกำหนดปกติ

ได้ยินซูจื่อซีพูดแบบนี้จึงปิดประตูเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร ยังไงเรื่องของคุณหนูน้อยพวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ถามมาก เจ้านายพูดอย่างไรแค่ทำตามก็พอแล้ว