ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1111

ซู่เป่าคิดเรื่องลิฟท์ไป พร้อมก้มหน้ากินไป

นายหญิงซูเป็นกังวล “ซู่เป่า เราไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้...”

ซู่เป่าที่กินข้าวอยู่ตอบอู้อี้ “ไม่ได้ ต้องพยายาม คุณยายเดี๋ยวหนูไปเรียนนะคะ”

นายหญิงซู “?”

อ๋อ เกือบลืมไปเลยว่าซู่เป่ายังเรียนอยู่

“จริงๆ ไม่เรียนก็ได้นะ” นายหญิงซูไตร่ตรอง “เราเรียนเพื่อเสริมประสบการณ์ เรียนรู้วัฒนธรรมและฝึกฝนคุณธรรมด้านต่างๆ”

แต่เธอรู้สึกว่าประสบการณ์ของซู่เป่านั้นเยอะมากๆ แล้ว คาบวัฒนธรรมเธอก็ไม่ได้ละเลย เธอหัวไว แค่ให้ซูเหอเหวินติวให้เธอก็จำได้แล้ว เวลาทดสอบในบ้านก็ได้คะแนนเต็มตลอด

ส่วนด้านคุณธรรม เธอพัฒนาครบทุกด้านแล้ว หนำซ้ำปฏิบัติ “จิตอาสาสังคม” อยู่ด้วย

ซู่เป่าส่ายหัว “การเรียนต้องถ่อมตัว ไม่ว่าเวลาไหนการเรียนรู้ก็ไม่มีที่สิ้นสุด...”

นายหญิงซูเพิ่งรู้สึกภาคภูมิ แต่แล้วประโยคต่อมาเธอกลับได้ยินเธอสรุป “คุณยาย หนูเน้นเข้าร่วม”

นายหญิงซู “……”

ซูเป่ากินข้าวเสร็จก็วิจัยลิฟท์ต่ออย่างคิดหนัก ครั้งนี้ทำเธอรู้สึกยากจริงๆ

แต่เธอกะเวลาไว้หนึ่งเดือน ตอนนี้ก็เพิ่งจะเริ่มเอง

วิจัยไปสองวัน เธอรู้สึกว่าสมองเธอตึงๆ เมื่อถึงวันจันทร์ก็ไปโรงเรียนกับเหล่าพี่ๆ แต่เช้า...เพื่อผ่อนคลายสมองบ้าง

จนถึงเช้าวันจันทร์ซูจื่อซีจึงกลับมา เขาเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง บนใบหน้าแฝงความล้าเล็กน้อย

นายหญิงซูเห็นเขาขึ้นไปโดยไม่พูดไม่จา จึงรีบยื่นหัวออกมาตะโกน “เสี่ยวซี กินข้าวเช้าไหม จะไปเรียนอยู่ไหม”

ซูจื่อซีส่ายหัว เขาเหนื่อยเกินไป แม้จะยังมีเรี่ยวแรงไปเรียน แต่เขาไม่อยากไป

จู่ๆ เขาก็รู้สึกแปลกๆ

ประตูห้องของซู่เป่าปิดมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับเปิดอ้าอยู่ และคนใช้กำลังทำความสะอาดห้อง

ฝีเท้าซูจื่อซีเปลี่ยนทิศ ยื่นหน้ามองเข้ามาในห้องซู่เป่าทีหนึ่ง

ก็เห็นที่โต๊ะเครื่องแป้งของเธอมีกระจกวางอยู่ใบหนึ่ง ลวดลายโบราณ เป็นของที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

คนใช้กำลังจะไปเช็กกระจก จู่ๆ ซูจื่อซีกลับพูดขึ้น “อย่าขยับ”

คนใช้ “คะ”

ซูจื่อซีเอ่ยถาม “ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ”

คนใช้พยักหน้า “คุณหนูน้อยกลับมาสองวันแล้วค่ะ เพิ่งไปเรียนเมื่อเช้านี้”

หัวใจของซูจื่อซีกระตุกอย่างแรง จู่ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เขาจะไปโรงเรียน

ซูจื่อซีหันร่างอย่างรีบร้อน เพิ่งเดินได้สองก้าวก็ถอยกลับมา “พี่อย่าทำความสะอาดเลย หลังจากนี้พี่ไม่ต้องทำความสะอาดห้องซู่เป่าอีก เดี๋ยวพี่ๆ อย่างพวกผมทำความสะอาดให้เองครับ”

คนใช้วางกระจกไว้อีกด้านอย่างเชื่อฟัง ได้ยินซูจื่อซีพูดแบบนี้ จึงพยักหน้าขานรับ “ค่ะคุณหนู”

สองวันนี้คุณหนูน้อยอยู่ในห้องตลอด จึงไม่ได้ทำความสะอาด

วันนี้เธอไปเรียน คนใช้จึงเข้ามาทำความสะอาดตามข้อกำหนดปกติ

ได้ยินซูจื่อซีพูดแบบนี้จึงปิดประตูเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร ยังไงเรื่องของคุณหนูน้อยพวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ถามมาก เจ้านายพูดอย่างไรแค่ทำตามก็พอแล้ว

เมื่อไม่มีคนพูด ย่อมไม่มีใครพบความผิดปกติของเด็กเกเร

ซูจื่อซีนั่งลง ในใจคิดเรื่องที่จะไปหาน้องเมื่อเลิกคาบแล้ว

สองปี...เขาไม่ได้เจอน้องถึงสองปีเต็มๆ

เมื่อสองปีที่แล้วเขายังอยู่ประถมศึกษาปีที่ห้า ตอนนี้เขาอยู่มัธยมศึกษาปีที่หนึ่งแล้ว

ซู่เป่าประถมศึกษาปีที่สาม หานหานประถมศึกษาปีที่สี่ ซูเหอเวิ่นประถมศึกษาปีที่หก พี่ใหญ่มัธยมศึกษาปีที่สอง...

แม้จะแบ่งเขตระหว่างประถมและมัธยม แต่โชคดีที่โรงเรียนห่างกันเพียงถนนเส้นเดียว ระหว่างคาบเรียนคุณยามไม่ให้เข้าเขตโรงเรียน งั้นเขา...ปีนกำแพงเข้าไป

......

ซูเหอเวิ่นเองก็ประสบเรื่องเดียวกับซูจื่อซี ประถมปีที่หกแล้วทุกคนต่างสูงขึ้นไม่น้อย เขากลับกลายเป็นคนที่เตี้ยที่สุด

เมื่อเช้าตอนเข้าห้องมีเด็กนักเรียนชายหลายคนโห่แซว “อ้าวๆ ๆ คุณชายตระกูลซูมาเรียนแล้ว หาได้ยากนะ”

“นี่ ไอ้เตี้ย ที่เดินเข้ามากับแกเมื่อกี้คือน้องสาวแกเหรอ”

ซูเหอเวิ่นขยับนิ้ว ยันต์หุบปากที่ใส่ฟังก์ชันล่องหนบินออกไปปิดปากเด็กชายคนนั้นไว้

ปิดปากแบบบังคับมือ

หลานเสวี่ยเอ๋อร์นั่งอยู่ข้างเด็กหนุ่มหนึ่งในนั้น กล่าวห้ามเสียงอ่อนโยน “พวกนายเลิกพูดเถอะ...เดี๋ยวอาจารย์จะมาแล้ว”

เด็กหนุ่มเบิกตาโพล่ง ออกแรงเงียบๆ ไปหลายครั้งก็เปิดปากไม่ได้ เขารู้สึกลนลานขึ้นมาฉับพลัน

แต่ทุกคนคิดว่าเขาไม่ส่งเสียงอีกเพราะฟังคำสั่งของหลานเสวี่ยเอ๋อร์ หนำซ้ำยังแสดงสีหน้า “กลัวภรรยา” ออกมาอีก

จึงมีคนเอ่ยแซวขึ้นมาอีกทันที “อ้าว ทำไมวันนี้ไล่เหวินเชื่อฟังจังเลยล่ะ ว่าแล้วต้องให้ดาวประจำห้องเราออกโรงสินะ!”