ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1112

เด็กในวัยประถมศึกษาปีที่หก บางคนก็พอรู้เรื่อง ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องก็มองเหล่าคนที่กำลังดูเรื่องสนุกอย่างงุนงง ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

หลานเสวี่ยเอ๋อร์หันหน้าปิดหูไว้อย่างแรง ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันทีราวกับมายากล เธอพูดเสียงต่ำอย่างโกรธเคือง “พวกนาย พวกนายอย่าพูดมั่วกันสิ”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกน่าเบื่อ เขาเหล่มองหลานเสวี่ยเอ๋อร์ทีหนึ่ง แอ๊บเก่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะดึงดูดผีออกมาได้อีกหนึ่งตัวหรือเปล่า

ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงรวย

คิดถึงครั้งแรกที่ไปปราบมือกับน้อง ตอนนั้นนี่น่าหวาดเสียวจริงๆ เลย...

ซูเหอเวิ่นคิดเรื่องราวในอดีตอย่างเหม่อลอย หนำซ้ำเขายังเหม่อโดยการจ้องมองไปทางหลานเสวี่ยเอ๋อร์

หลานเสวี่ยเอ๋อร์แอบมองซูเหอเวิ่นทีหนึ่ง

พระเจ้า เขาชอบเธอหรือเปล่า

**

ซู่เป่าเป็นคนที่งุนงงมากที่สุด เธอขึ้นประถมชั้นสามโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้จักใครทั้งนั้น...

เธอเอ๋อไปเลย

ครูประจำชั้นกำลังแนะนำเธอให้กับทุกคน “ทุกคนเงียบหน่อย นี่เป็นเพื่อนในห้องของเรา ซูจื่อลี่ ก่อนหน้าจื่อลี่พักการเรียนอยู่ที่บ้านเพราะปัญหาร่างกาย วันนี้เธอเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ทุกคนต้อนรับหน่อย”

เสียงปรบมือดังขึ้น

ซู่เป่าเอ่อทีหนึ่ง “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อซู่เป่า...ไม่สิ ฉันชื่อซูจื่อซู”

เพื่อนๆ ต่างหัวเราะขึ้นมากระหึ่ม แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเป็นมิตร

เด็กป.3 บริสุทธิ์กว่าเด็กชั้นเรียนสูงๆ ผู้คนส่วนมากมองเพื่อนร่วมห้องตรงหน้ากันอย่างสงสัย เธอเพิ่งย้ายเข้ามาตอนป.2 เป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาเป็นปีเกือบสองปี แต่กลับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน วิเศษไปนิด

มองไปใบหน้าทรงไข่ ดวงตาระยิบคู่โต หน้าตางดงามเป็นอย่างมาก เป็นความสวยที่ไร้ซึ่งการโจมตี ทำคนรู้สึกชอบเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ดังนั้นเพิ่งเลิกเรียน ซู่เป่าก็ถูกเพื่อนๆ ล้อมไว้

“สวัสดีซู่เป่า ฉันชื่อเจาเสี่ยวเหนียน เธอไม่มาเรียนนานขนาดนี้ เธอตามทันไหม ให้ฉันช่วยสอนหรือเปล่า”

“สวัสดีซู่เป่า ฉันชื่อเซี่ยชูเซี่ย เธอกินขนมไหม ฉันให้”

“ซู่เป่า ฉะ-ฉัน-ฉันชื่อเสี่ยวซิน เขาชื่ออาเติ้ง มาเป็นเพื่อนกันเถอะ เธอจะเข้าร่วมแก๊งค์บ้าคลั่งของพวกเราไหม”

ทุกคนต่างล้อมอยู่ที่หน้าโต๊ะซู่เป่า แนะนำให้เธอหรือไม่ก็แนะนำตัวกับเธออย่างกะตือรือร้น

ในใจซู่เป่าแอบคิด ว้าว เพื่อนๆ กระตือรือร้นกันมากเลย

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน ซูจื่อซีทันทีที่เลิกเรียนก็มาหาซู่เป่าทันทีโดยที่ไม่ได้นัดกันไว้

เห็นเธอนานขนาดนี้แล้วยังไม่มา กลัวเธอจะไม่คุ้นชินสภาพแวดล้อม แต่กลับพบว่าเธอสบายดี เพื่อนๆ ต่างลุมล้อมเธอพร้อมพูดเจี้ยวจ้าวด้วยความอยากรู้

ซูจื่อซีถอนหายใจทีหนึ่ง ตบฝุ่นที่เกาะตรงก้นจากการปีนกำแพงเมื่อครู่ และเอ่ยถามอย่างสงสัย “พี่ พี่เข้ามายังไงกัน”

ซูเหอเหวินสวมสูทเครื่องแบบมัธยมต้น ยืนอกผายไหล่พึ่ง และเอ่ยพูดนิ่งๆ “เดินมา”

หนังตาของซูเหอเวิ่นยกขึ้น ในสมองคำนวณขึ้นโดยสัญชาตญาณ โรงเรียนของพี่และซู่เป่าห่างกันถนนเส้นหนึ่ง จากห้องเรียนของพี่ผ่านโรงเรียน ผ่านซอยอีกหลายร้อยเมตรเป็นทั้งหมดกี่เมตร ความเร็วอยู่ที่ประมาณ...ดังนั้นเวลาจึงเป็น...

“ไม่ได้มั้งพี่ สิบนาทีไม่พอให้พี่เดินจากโรงเรียนพี่นี่นา”

“หากปีนกำแพงล่ะก็ ระหว่างสองโรงเรียนมีรั้วที่ใกล้กันอยู่ ยังพอเป็นไปได้ ”

สองพี่น้องฟุบอยู่นอกหน้าต่าง มองพี่ใหญ่ที่กำลังล้วงกระเป๋าด้วยสีหน้าเย็นชาอย่างประหลาดใจ