ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1124

พูดมาได้ว่าเสียมารยาท เบาหวิวเชียวนะ

ซู่เป่าได้ยินประโยคนี้ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะทันที “เสียมารยาทงั้นเหรอ？”

เธอเดินไปนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ แล้วขมวดคิ้วมองไปที่จิ่งจั้น

เด็กหญิงตัวเล็กๆ จู่ๆ กลับให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์และมิอาจก้าวล่วงได้…

จิ่งจั้นมองลงไปและพูดอย่างจริงใจว่า “ใช่ ก่อนหน้านี้เขาเสียมารยาทไป ครั้งแรกที่เจอพวกเธอก็มองพวกเธอว่าเป็นลูกผู้ดีมีเงิน คิดว่าทุกสิ่งที่พวกเธอได้รับตอนนี้ไม่ได้มาจากความพยายามด้วยตนเอง แต่เป็นเพราะอาศัยบารมีที่พ่อสั่งสมมาแค่นั้น”

จิ่งจั้นนึกถึงเรื่องที่เขายืนอยู่ข้างนอกหอประชุมของโรงเรียนและเห็นวิดีโอถ่ายทอดสดการแข่งขันคณิตศาสตร์ของเธอ

เขาถึงเพิ่งรู้ว่าที่แท้ตัวเองเข้าใจผิดไปมากมายแค่ไหน ซู่เป่าไม่เพียงแต่จะมีพรสวรรค์ แถมยังมีฝีมือด้วย แม้แต่ไอคิวก็สูงเลย

“ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอพยายายามอย่างหนักมาโดยตลอด…”

ซู่เป่าพูดขัดเขา “หยุด！”

เธอไม่อยากฟังคำพูดดีๆ จากปากเขาเลยสักนิด

“สิ่งที่พี่พูดมาทั้งหมดก็เป็นอคติส่วนตัวเท่านั้นแหละ ถ้าไม่รู้จักแล้วจะอคติบ้างเล็กน้อยก็พอจะเข้าใจได้” ซู่เป่าเอ่ย

“แต่ว่าพี่คิดว่าพวกเราไม่ชอบพี่และไม่อยากเป็นเพื่อนกับพี่เพียงเพราะอคติเหรอ？”

จิ่งจั้นได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง “มิฉะนั้น？”

จู่ๆ เขาก็จำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่หุบเหวผีร้องเขาได้แอบลงมือกับซืออี้หรันอยู่ครั้งหนึ่ง

จิ่งจั้นโพล่งออกไปว่า “เป็นเพราะซืออี้หรันเหรอ？”

เขามองไปที่ซู่เป่าอย่างเงียบๆ เด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าตาสดใส มีวี่แววว่าผ่านไปอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เธอจะกลายเป็นสาวน้อยที่งดงามแน่ๆ

ถึงแม้ตอนนี้เธอจะอายุแค่แปดขวบก็ตาม…จิ่งจั้นถามต่อว่า “เธอชอบซืออี้หรันเหรอ？”

ซู่เป่า “…”

คนนี้นี่ยังไงกัน ทําให้เธอถึงกับพูดไม่ออกเลยจริงๆ

แน่นอนว่าเธอต้องชอบพี่ซืออี้หรันอยู่แล้ว ถ้าไม่ชอบจะเป็นเพื่อนกับเขาได้หรือไงล่ะ？

คาดไม่ถึงว่าเขาจะถามคําถามโง่ๆ อะไรแบบนี้ออกมา

ซู่เป่าขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าหนูต้องชอบพี่อี้หรันอยู่แล้ว และไม่ชอบพี่แน่ๆ”

รอบนี้ถึงคราวจิ่งจั้นขมวดคิ้วบ้างแล้ว “เธอยังเด็กขนาดนี้อยู่เลย ทําไมถึงไปชอบคนอื่นล่ะ？”

เธอมีพรสวรรค์ที่ดีขนาดนี้ ก็ควรที่จะทุ่มเททั้งชีวิตในการแสวงหาความแข็งแกร่งไม่ใช่หรือไง？

เพิ่งอายุไม่เท่าไหร่ก็คิดจะมีความรักแล้วเหรอ？

จิ่งจั้นโต้กลับ “แล้วฉันผิดตรงไหน？ ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าถ้าเกิดเธออยู่ในสถานการณ์แบบฉันในตอนนั้น แล้วมีโอกาสรอดเพียงแค่คนเดียว เธอจะไม่ไขว่คว้าเลยหรือ？”

ซู่เป่าลุกขึ้นยืน “ฉันไม่ชอบพี่ เหตุผลก็เพราะความคิดเจ้าเล่ห์แบบพี่ที่ทั้งเห็นแก่ตัวและใจแคบมากๆ”

“หนูจะไขว่คว้าโอกาสนั้นถ้าหนูไม่รู้จักคนๆ นั้น อย่างมากหนูก็จะแย่งโอกาสที่จะมีชีวิตรอดมา แต่หนูจะไม่เอาเท้าไปถีบเขาเวลาที่เขาเดือดร้อน และฆ่าคนอื่นให้ตายเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองจะปลอดภัย！”

จิ่งจั้นจ้องเขม็งไปที่เธอ “แล้วถ้าเกิดคนๆ นั้นเป็นคนเลวทรามล่ะ？”

ซู่เป่าก็จ้องเขม็งไปที่เขาเช่นกัน “แล้วถ้าเกิดเขาไม่ใช่คนแบบนั้นล่ะ？”

จิ่งจั้นไม่ยอมแพ้ “ในกรณีที่ฉันไม่รู้จักเขาและไม่เข้าใจอะไรเลย การจินตนาการไปเองว่าเขาเป็นคนเลวเพื่อป้องกันตัวเองมีอะไรผิดด้วยหรือไง？ เราไม่สามารถเชื่อใจมนุษย์ได้หรอก！”

ซู่เป่าโต้กลับว่า “ในกรณีที่ไม่รู้จักเขา พี่ก็ไม่ควรคิดไปเองว่าเขาเป็นคนเลวก็เลยจัดการเขาสิ งั้นพี่จะต่างอะไรกับหลันเสวี่ยเอ่อร์ล่ะ？ พี่ไม่มีวันเชื่อใจมนุษย์ เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยไม่มีมนุษยธรรมเลยยังไงล่ะ！”

จิ่งจั้น “…”

เขารู้สึกว่าซู่เป่าเถียงข้างๆ คูๆ ไปงั้นแหละ

เขาไม่มีมนุษยธรรมอย่างงั้นเหรอ？

อย่างน้อยเขาก็ปฏิบัติกับน้องสาวของเขาอย่างดีก็แล้วกัน จะมีคนไร้มนุษธรรมที่ไหนกันเล่าที่ทอดทิ้งพี่น้องตัวเอง？

“เธอนี่ช่างเป็นแม่พระเหลือเกิน” จิ่งจั้นเอ่ย