ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1123

พวกที่พูดจาเหน็บแนมอยู่นี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นนักเรียนชายในห้อง

พอได้ยินพวกเขาพูดแบบนี้ อีกไม่นานก็มีคนรู้มากขึ้นว่าที่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มีดราม่าควีนอยู่คนหนึ่ง พอเห็นนักเรียนซูได้ที่หนึ่งก็เอะอะร้องไห้อยู่นั่นแหละ แล้วก็พูดประมาณว่าซู่เป่าเป็นคนซื้อที่หนึ่งมา

หลันเสวี่ยเอ่อร์ร้องไห้อีกแล้ว แต่คราวนี้คือร้องไห้เพราะ “โดนด่า” มีคนเหน็บแนมเยอะขนาดนี้จนเธอดังเลยแหละ

ไม่ใช่ว่าเธออยากดังเอง แต่เธอได้กลายเป็นดราม่าควีนขี้อิจฉาที่ดังกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียน

หลังกลับมาบ้านตระกูลหลันก็ทราบข่าวเหมือนกัน หลันเสวี่ยเอ่อร์ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับการปลอบใจจากพ่อแม่ แต่ยังโดนดุไปชุดใหญ่อีกต่างหาก

หลังจากนั้นมา ใครก็ตามที่เจอเธอก็จะมีรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความดูถูก แถมชื่อเสียงขี้อิจฉาและใจแคบของเธอก็จะตามติดเธอไปจนขึ้นชั้นมัธยมต้น อีกทั้งพอขึ้นมัธยมปลายก็มีบางคนเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยเธออีกเป็นครั้งคราว

หลันเสวี่ยเอ่อร์ใช้ชีวิตอับอายแบบนี้มาทั้งชีวิต ไม่สามารถสอบเข้ามหาวิยาลัยจิงที่เธอใฝ่ฝันได้ และเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงข่าวลือ เธอก็เลยจำใจไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในพื้นที่ห่างไกลและในที่สุดก็หนีออกจากยุคมืดนี้ได้…

แต่เดิมก็ยังถือว่าเธอเป็นคุณหนูในครอบครัวเล็กๆ ในเมืองจิง ตระกูลหลันก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร เพราะมีคอนเนคชั่นที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี

แต่หลังจากที่เธอเกิดเรื่องจนดังเป็นวงกว้างก็ไม่สามารถไปร่วมวงสังคมกับคนอื่นได้อีก

สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงเลยก็คือ ชะตากรรมของเธอ “เปลี่ยนไปอย่างเหลือเชื่อ” จากการที่เธอทำตัวเองตอนประถม

หลันเสวี่ยเอ่อร์รู้สึกเสียใจภายหลัง ถ้าตอนประถมเธอไม่ตอแหลขนาดนั้น หรือถ้าซู่เป่าตายไปเร็วๆ เสีย…

เธอก็คงไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้ เธอก็คงยังเป็นคุณหนูในวงสังคมไฮโซของเมืองจิงหรือสามารถแต่งเข้าบ้านคนรวยและกลายเป็นนายหญิงได้…

แต่เสียดายที่ไม่มีถ้า หลันเสวี่ยเอ่อร์โทษซู่เป่าที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ พอ อายุยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ยิ่งเกลียดซู่เป่ามากขึ้นเท่านั้น

แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นเพราะความอิจฉาและความเกลียดชังของเธอเอง แอบนินทาลับหลังตั้งมากมายขนาดนั้น ซู่เป่าก็ยังไม่เคยตอบโต้อะไรเลยด้วยซ้ำ แถมยังไม่เคยชักสีหน้าใส่เธอด้วย

เธอยังเอาความเกลียดชังทั้งหมดโทษไปที่ซู่เป่า…ให้ตายก็ไม่มีทางยอมรับว่าเป็นเพราะเธอทำตัวเอง

ถึงเธอจะเกลียดยังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไร อย่าว่าแต่ส่งผลกระทบต่อซู่เป่าเลย แค่อยากเจอหน้าซู่เป่าก็ไม่มีทางเป็นไปได้

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงคำพูดภายหลัง

**

ซูเหอเวิ่นจูงมือน้องสาวกลับบ้านอย่างมีความสุข เดินอยู่บนถนนเส้นหลักของโรงเรียน และจงใจเดินช้าๆ

สายตาชื่นชมที่คนรอบข้างมองมาทำให้ซูเหอเวิ่นรู้สึกดีสุดๆ！

ดูสิ！ นี่คือน้องสาวของเขาเอง！

น้องสาวของเธอเก่งที่สุด！

ฉันมีน้องสาว แล้วพวกนายล่ะมีไหม？？

ดูท่าทางได้ใจแบบนั้นของเขา นักเรียนชายที่สนิทสนมกับเขาบางคนถึงกับอดใจไม่ไหวอยากจะตีเขา

เพิ่งเดินผ่านต้นมะม่วงไป จู่ๆ ก็มีคนเรียกซู่เป่า

พวกคุณชายคุณหนูของตระกูลซูไม่เคยผ่านความยากลําบากในโลกนี้มาคงไม่มีทางรู้หรอกว่าคนแค่จะเอาแต่ให้รอดก็ทำเต็มที่ที่สุดแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเกิดมาพร้อมกับความจองหองและไม่ให้โอกาสผู้อื่น…

แต่จิ่งจั้นจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก

เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าตัวเองจะถูกปฏิเสธหนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาจึงไปที่คฤหาสน์ตระกูลซูอีกครั้งและเตรียมพร้อมที่จะขอพบซู่เป่าเป็นครั้งแรก

ซู่เป่าเพิ่งจะกลับมาบ้านได้ไม่นาน ก็ได้ยินจากอาเนี่ยว่ามีคนมาขอพบ

“เป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ สิบห้าปี มีชื่อว่าจิ่งจั้น บอกให้มาบอกคุณหนูน้อยและคุณหนูน้อยน่าจะรู้”

ซู่เป่าตอบ “ก็รู้จริงๆ”

เดิมทีเธอไม่ได้อยากไปเจอจิ่งจั้น แต่พอนึกได้ว่าอีกไม่นานเธอจะกลับไปแล้ว…สุดท้ายก็ยอมไปเจอเขาจนได้

“พี่ต้องการอะไรกันแน่？” หลังซู่เป่าเจอจิ่งจั้นก็พูดอย่างตรงไปตรงมาทันทีว่า “หนูกับพี่ไม่ได้ไม่ได้เดินในเส้นทางเดียวกัน สิ่งที่พี่อยากได้จากหนู หนูไม่มีทางให้หรอก”

หยุดไปครู่หนึ่งเธอก็พูดเสริมอีกประโยคว่า “เอาเงินมาแลกเท่าไหร่ก็ไม่ให้！”

ถึงเธอจะชอบเงินมากก็ตาม แต่พญายมตัวน้อยที่ถูกลิขิตให้อยู่ในยมโลกนั้นดูเหมือนเงินจะไม่ได้มีประโยชน์อะไร เพียงแต่เธอแค่ชอบก็เท่านั้นเอง

แต่ถึงจะชอบขนาดไหนก็มีขอบเขต จุดนี้ซู่เป่าเข้าใจดี

จิ่งจั้นถอนหายใจ “พวกเรามาทำความรู้จักกันใหม่ไม่ได้เหรอ？ ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันเสียมารยาทเอง”