ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1122

ต้องบอกว่าการสอบหรือการแข่งขันมักจะเป็นช่วงเวลาที่ตึงเครียดและผ่านไปไวที่สุด

ซู่เป่ากับเพื่อนอีกคนไปเข้าร่วมแข่งขัน พริบตาเดียวก็ถึงวันพุธแล้ว ซู่เป่าและเพื่อนอีกคนกลับมาแล้ว

เพื่อนคนนั้นเรียนอยู่อีกห้องหนึ่ง ซู่เป่าเรียนอยู่ชั้นป.3/1 ส่วนเขาเรียนอยู่ชั้นป.3/7 หลังกลับมาเขาทำหน้าภูมิใจมาก

“ซู่เป่านี่เก่งจริงๆ เลยนะ ฉันไม่เคยเห็นใครที่สมองไวขนาดนี้มาก่อนเลย！”

“พวกเธอรู้เรื่องแย่งตอบปัญหาทางคณิตศาสตร์นั้นไหม？！ พวกเรายังดูโจทย์อยู่เลย แต่เธอแย่งตอบไปก่อนแถมยังตอบถูกอีกด้วย！”

“ฮ่าๆ พวกเธอคงไม่เห็น คู่แข่งจากจังหวัดอื่นตอบไม่ทันร้องไห้ใหญ่เลย…”

นักเรียนคนนี้ดูกระตือรือร้นในการเล่าความตึงเครียดและตื่นเต้นในการแข่งขันให้ทุกคนฟัง แต่เขามีฝีปากที่ดีในการเล่าการแข่งขันทางคณิตศาสตร์ราวกับกำลังเล่าเรื่องตำนานเทพยุทธ์ภูตถังซานอยู่อย่างนั้นแหละ

ในเวลาครึ่งวัน ชื่อเสียงของซู่เป่าได้แพร่สะพัดไปเกือบทั้งโรงเรียน อย่างน้อยๆ ก็ชั้นป.3/7 ที่รู้หมดแล้ว

ทุกคนล้วนทึ่งและชื่นชม มีแต่หลันเสวี่ยเอ่อร์ที่ได้ยินแล้วกลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นกำลังเลียซู่เป่าอยู่

อ้ายลี่ก็วิพากษ์วิจารณ์ด้วยว่า “ฉันว่านะคนที่เก่งน่าจะเป็นรุ่นน้องชายคนนั้นถึงจะถูก ตระกูลซูรวยขนาดนี้ เขาคงอยากจะมาประจบล่ะมั้ง”

หลันเสวี่ยเอ่อร์ถือหนังสืออยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ…ซู่เป่าอาจจะเก่งจริงๆ ก็ได้”

อ้ายลี่มองไปที่หลันเสวี่ยเอ่อร์ด้วยแววตาแปลกใจ “เมื่อตอนเช้าเธอก็ยังคิดแบบนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ？”

หลันเสวี่ยเอ่อร์ “…”

จู่ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย อ้ายลี่ก็ช่างซื่อบื้อเสียจริง

แต่กลับไม่คิดว่า ถ้าไม่ซื่อบื้อก็คงไม่สามารถเป็นเพื่อนกับเธอได้หรอก？

งานประชุมโรงเรียนวันศุกร์ได้จัดพิธีมอบรางวัลโดยเฉพาะสําหรับซู่เป่าและเพื่อนร่วมชั้นอีกคน！

ครูใหญ่กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “นักเรียนซูจื่อซู่ชั้นป.3/1 ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนเราในการแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับชาติในครั้งนี้ และได้รับรางวัลที่หนึ่งระดับประเทศ！”

“นักเรียนซูเคารพครูที่โรงเรียน คอยช่วยเหลือเพื่อนร่วมชั้น และยังขยันตั้งใจเรียน…ขอมอบเกียรติบัตรนี้ให้กับเธอ ทุกคนปรบมือ！！”

หลันเสวี่ยเอ่อร์เห็นซู่เป่าที่กำลังรับรางวัลอยู่บนเวที เต็มไปด้วยเสียงปรบมือและดอกไม้ชื่นชม

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมโลกนี้ถึงได้ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ มีเรื่องหลังฉากเยอะขนาดนี้ คงมีแต่คนที่ไร้เตียงสาเท่านั้นแหละที่เชื่อว่าเธอได้ที่หนึ่งจริงๆ

ไม่คิดเลยเหรอ？ ว่าทำไมคนที่ได้ที่หนึ่งถึงมีสองคน

เห็นได้ชัดว่าคนที่ได้ที่หนึ่งจริงๆ คือนักเรียนชายคนนั้น เพียงแต่ซู่เป่าไปขอเกาะที่หนึ่งด้วยเท่านั้นเอง！

การแข่งขันครั้งนี้ดําเนินไปอย่างรวดเร็วและฝีมือของคู่แข่งก็ดุเดือดมากเช่นกัน ดังที่นักเรียนชายห้องเจ็ดคนนั้นเล่าไว้เลย แทบไม่ต้องดูโจทย์ด้วยซ้ำ แค่ดูสีหน้าของคู่แข่ง ครูและกรรมการในการแข่งขันก็ยอดเยี่ยมเพียงพอแล้ว

ผลเป็นไปตามคาด ตราบใดที่ไม่ตาบอดก็คงดูออกว่าซู่เป่าได้ที่หนึ่งเพราะความสามารถของตัวเอง

อย่ามาบอกว่าเธอเกาะคนอื่นแล้วได้ที่หนึ่งมา ถ้าจะพูดให้ถูกต้องบอกว่านักเรียนชายห้องเจ็ดคนนั้นต่างหากที่มาเกาะซู่เป่า ถึงแม้นักเรียนชายห้องเจ็ดคนนั้นก็เก่งเหมือนกัน ผลลัพธ์ที่คํานวณออกมาทุกครั้งคือคําตอบที่ซู่เป่าแย่งตอบไป แต่ความเร็วยังสู้ซู่เป่าไม่ได้นะ！

“โอ้โห！ เก่งจริงๆ！”

“เหลือจะเชื่อสุดๆ！นักเรียนซูอานุภาพมังกรฟ้า！”

“เสียงหัวเราะของโลกอยู่ที่ใด？ลุยสู้สงครามทะลุฟ้า！” นักเรียนชายบางคนที่ชอบอ่านนิยายแนวบอยๆ ถึงกับตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้นราวกับคิดว่าการแข่งขันเป็นการต่อสู้อย่างนั้นแหละ

“เฮ้ยๆๆ” เสียงเยาะเย้ยอันคลาสซิกปรากฏขึ้นอีกครั้ง มีนักเรียนชายบางคนพูดจาเหน็บแนม “ก่อนหน้านี้ใครกันนะที่บอกว่าคนอื่นไปเกาะที่หนึ่งมาน่ะ คนที่บอกว่าใช้เงินซื้อมาน่ะ”

“ใช่ๆ เธอยังร้องไห้อีก พอเห็นว่าคนอื่นได้ที่หนึ่ง แถมยังอิจฉาคนอื่นบอกว่าเป็นเพราะตัวเองฐานะไม่ดีก็เลยสู้นักเรียนซูไม่ได้”

“อื้ม…แถมยังพูดประมาณว่าเป็นเพราะไปใช้เงินซื้อมา？ แล้วยังไปเกาะที่หนึ่ง？”

หลันเสวี่ยเอ่อร์รู้สึกอับอายสุดขีด…

แต่รอบนี้ เธอได้ทำตัวเองจนกู่ไม่กลับแล้ว