ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1121

หลังซู่เป่าจากไป

จิ่งจั้นทนฝีเท้าของตัวเองไม่ไหว ก็เลยเดินส่องรอบๆ คฤหาสน์ตระกูลซู

มองผ่านประตูรั้วเหล็กของสวนหลังบ้าน เขาเห็นคุณท่านของตระกูลซูกําลังรำไทเก็กอยู่ จิ่งจั้นแอบเหลือบมองอยู่พักหนึ่ง ตอนที่กําลังจะจากไปสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หมึกไม้ไผ่ที่อยู่ข้างหลังคุณท่านซู…

ตระกูลซูมีบางอย่างพิเศษจริงๆ ด้วย！

จิ่งจั้นยิ่งมองก็ยิ่งตะลึง หากสังเกตดูดีๆ จะเห็นว่าแสงที่ส่องลงมายังหมึกไม้ไผ่นั้นเหมือนกำลังปกคลุมร่างกายของคุณท่านซูอยู่

คุณท่านซูกระฉับกระเฉง แก้มแดงก่ำ ท่าทางจิตใจแบบนี้ดูไม่เหมือนชายชราทั่วๆ ไปเลย！

จิ่งจั้นเม้มปาก ดูเหมือนว่าหมึกไม้ไผ่นี้จะถูกนํากลับมาจากยมโลก

คนอื่นๆ กลัวยมโลก แต่จิ่งจั้นไม่กลัว เขาเพิ่งค้นพบในภายหลังเหมือนกันว่ายมโลกก็เป็นเพียงอีกโลกหนึ่งเหมือนกับโลกมนุษย์ เพียงแต่มีสไตล์ที่แตกต่างกัน แต่โลกมนุษย์นั้นมีทรัพยากรอยู่จำกัด ไม่เหมือนยมโลกที่เหมือนกับสมบัติที่ยังไม่ถูกค้นพบ

ยกตัวอย่างเช่นหมีกไม้ไผ่นี้ ถ้าเขาสามารถฝึกฝนบำเพ็ญใต้ไม้ไผ่นี้ได้ ก็เหมือนกับการลงทุนน้อยแต่ได้ผลตอบแทนคุ้มค่า…

จิ่งจั้นกําหมัดแน่น ในใจรู้สึกไม่สมดุลเล็กน้อย แต่เมื่อมองย้อนกลับไป เขายังแข็งแกร่งได้เท่านี้จริงๆ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะเทียบชั้นกับซู่เป่าที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงไม่ได้

จิ่งจั้นจากไปด้วยความคิดแบบนี้

เปลี่ยนกลับไปรอเธอต่อที่โรงเรียนของซู่เป่า

เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากําลังรอเธออยู่ ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทําก็คือให้ความจริงใจทั้งหมดที่มีกับเธอ

พอซู่เป่าไปถึงโรงเรียนก็ไปที่ห้องพักครูทันที

หลันเสวี่ยเอ่อร์เดินอ้อมไกลตั้งใจจะเดินผ่านห้องพักครูคณิตศาสตร์

สุดท้ายก็เห็นซู่เป่าและนักเรียนคนอื่นนั่งอยู่ข้างในกำลังตั้งใจฟังคุณครูพูดอยู่

จู่ๆ ตาเธอก็แดงก่ำขึ้นมา ซู่เป่าได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งจริงๆ เหรอ

แต่ปกติแต่ละโรงเรียนก็จะคัดเลือกนักเรียนแค่คนเดียวเพื่อไปแข่งอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มีสองคน ไม่ต้องคิดมากอะไรก็รู้ว่าซู่เป่าแค่ไปเกาะด้วยเท่านั้นแหละ คนที่แข่งจริงๆ คือเพื่อนอีกคนหนึ่ง！

หลันเสวี่ยเอ่อร์รู้สึกน้อยใจ เธอก็อยากให้ตัวเองบ้านรวยเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยขนาดนี้ แต่ช่วงนี้พ่อของเธอไม่กระตือรือร้นเลยสักนิด

แม้แต่แม่ของเธอที่บอกว่าจะไปตระกูลซูเพื่อเยี่ยมนายหญิงซู แต่พอภายหลังได้ยินว่านายหญิงซูไม่ได้เป็นอะไรก็ไม่ไปเยี่ยมแล้ว

แบบนี้เมื่อไหร่ตระกูลหลันจะรุ่งเรืองเสียที？ พอนึกถึงตอนขึ้นมัธยมต้นและมัธยมปลายแล้ว เธอยังต้องลำบากแบบนี้ และไม่ได้รับความนิยมชมชอบจากทุกคนเหมือนซู่เป่า ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่กว่าเดิม

เพราะฉะนั้นตอนที่หลันเสวี่ยเอ่อร์กลับมาที่ห้องเรียนก็เลยนอนฟุบโต๊ะและเริ่มร้องไห้อย่างอธิบายไม่ถูก

พอมองไปที่หลันเสวี่ยเอ่อร์ที่กำลังแอบร้องไห้อยู่ ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจและงุนงงกันหมด

แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครอยากไปปลอบใจเธอเลยสักคน หลังผ่านวันหยุดสุดสัปดาห์ไป ทุกคนต่างก็กลับไปเล่าดราม่าเรื่องสอบให้ครอบครัวฟัง

ผู้ใหญ่ในบ้านส่วนใหญ่ต่างก็พูดประโยคเดียวกันว่า ต่อไปให้อยู่ห่างๆ หลันเสวี่ยเอ่อร์！

“เอามาเทียบกับน้องสาวที่อยู่ป.3 ก็ยังสู้ไม่ได้เลย ตัวเธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองไร้ประโยชน์จริงๆ！”

หลันเสวี่ยวเอ่อร์อั้นไม่อยู่ เอามือปิดหน้าร้องไห้โฮเสียงดัง

อ้ายลี่โมโห “ซูเหอเวิ่น นายๆ！ ปากหมาจริงๆ！”

ซูเหอเวิ่นพูดเย้ย “ทำไม？ ถ้ารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์จริงๆ แล้วอับอายละก็…เป็นฉันก็คงไปแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ แต่เธอกลับมานั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ก็เพราะอยากให้ทุกคนรู้ว่าเธอไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ？”

สายตาเหยียดหยามของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชา “เธอหาเรื่องใส่ตัวเอง”

ใช่สิ การล้อเลียนคนอื่นเป็นสิ่งไม่ถูก แต่ก็ต้องแล้วแต่คนด้วย

หลันเสวี่ยเอ่อร์มาร้องไห้อยู่ในห้องเรียน ก็เพราะอยากให้คนอื่นรู้สึกว่าเธอเป็นเหยื่อ แล้วทําให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีต่อซู่เป่ามากขึ้นไม่ใช่หรือไง？ ช่างเป็นคนตอแหลที่เก่งจริงๆ ทั้งเจ้าเล่ห์แล้วยังมาแอ๊บน่าสงสารอีก

ในฐานะพี่ชาย ถ้าเขายังปล่อยหลันเสวี่ยเอ่อร์ไป เขาก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะ？

หลันเสวี่ยเอ่อร์ไม่ได้ล้างมลทินให้ตัวเองเลยสักนิด แถมยังดังจากการแอ๊บร้องไห้ไปสองครั้งอีก

อ้ายลี่รู้สึกว่าซูเหอเวิ่นปากหมาสุดๆ เกิดมาหล่อแล้วยังไง เตี้ยขนาดนี้ไม่เห็นจะมีดีอะไร！

แถมยังจะมาทำหน้าเก๊กหล่อพูดจาประชดประชันใส่เพื่อนร่วมชั้นอีก น่าหมั่นไส้จริงๆ！ เขาคงไม่ได้คิดว่าตัวเองเท่หรอกใช่ไหม？

เหอะ มั่นหน้ามั่นโหนกเว่อร์！