ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1120

สิ่งที่คนตระกูลซูไม่รู้ก็คือ

ไกลออกไปที่ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลซูนั้น

จิ่งจั้นได้นั่งเครื่องบินตามมาในชั่วข้ามคืนและในที่สุดก็หาบ้านตระกูลซูเจอด้วยวิธีของเขาเอง

เห็นเพียงแค่บนหลังคาของคฤหาสน์ตระกูลซูนั้น มีเด็กหญิงที่สะดุดตาอยู่คนหนึ่งที่ได้รับการปกป้องจากลุงและพี่ชายของเธอ เธอนั่งไขว่ห้างและยิ้มอย่างร่าเริง ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นโค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์…

แม้จะอยู่ในยามค่ำคืน แต่ดวงตาของเธอนั้นดูเปล่งประกายราวกับดาวเหนือบนท้องฟ้า

จิ่งจั้นยืนมองอยู่แบบนั้นอยู่ทั้งคืน มองดูเด็กหญิงในชุดนอนสีชมพูคนนั้น แถมในใจก็ยังรู้สึกไม่สงบแปลกๆ เหมือนไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้เลย…

เธอช่างเก่งกาจเสียจริง

เขาก็นึกว่าเธออาศัยความรวยของตระกูลซู หรือไม่ก็อาศัยพ่อและลุงที่เก่งๆ ของเธอเสียอีกถึงได้มีทรัพยากรมากมายและแข็งแกร่งกว่าเขาในตอนนั้น

แต่ที่ไหนได้มันกลับไม่ใช่

แต่ภายหลังถึงได้ทราบว่าเธอได้อยู่ในตำแหน่งที่ไกลกว่าเขาอยู่มากโขจนเกินเอื้อม เขาถึงได้รู้ว่าเธอแข็งแกร่งจริงๆ

จิ่งจั้นแอบเสียดายเล็กน้อย รู้อย่างงี้ถ้าตอนนั้นเขาคบเธอเป็นเพื่อน ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะไม่ต้องมาเสียเวลาหาทางไปอีกโลกหนึ่งแล้ว เพราะเธอมีกระจกบานนั้น ในฐานะเพื่อนก็ต้องยอมให้เขายืมแน่นอน…

**

เหล่าคุณลุง พี่ชายและซู่เป่าที่แอบดูดาวและดวงจันทร์อยู่บนหลังคามาทั้งคืน

ย่อมต้องสังเกตเห็นจิ่งจั้นที่แอบมองจากที่ไกลๆ จากนอกคฤหาสน์ตระกูลซูอยู่แล้ว

เธออุตส่าห์เสียเวลาแอบนั่งสังเกตอยู่ทั้งคืน แต่ก็ไม่พบว่าจิ่งจั้นอยากจะทําอะไรกันแน่

เป็นบ้าอะไรของเขา？

ซู่เป่ารู้สึกแปลกใจ หลังกลับไปนอนที่ห้องตอนกลางดึกก็ยังทนไม่ไหวไปหยิบกระจกวิเศษที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“กระจกวิเศษตอบฉันหน่อย จิ่งจั้นมายืนทำอะไรอยู่นอกบ้านเราทั้งคืน ตกลงเขาคิดอะไรอยู่กันแน่？”

กระจกวิเศษ “…”

(っ̯-｡)

(◎_◎;)

٩͡[๏̯͡๏]

สิ่งที่มันอยากถามเธอกลับก็คือ เธอคิดอะไรอยู่ ตกลงเธอคิดอะไรอยู่กันแน่！！

มันก็เป็นแค่กระจกวิเศษ ทำไมไม่ถามไปเลยล่ะว่าจักรวาลนี้จะสิ้นสุดหรือเปล่า ทั่วหล้านี้ใครเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์ หรือถามว่าต้นกําเนิดของชีวิตคืออะไรไปเลยล่ะ…

เธอมาถามฉันที่เป็นแค่ตัวประกอบเล็กๆ ว่าเขาอยากทำอะไรเนี่ยนะ？

กระจกวิเศษตอบอย่างหงุดหงิดไปว่า “จิ่งจั้นต่อต้านสวรรค์เพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตาอายุสิบแปดปี กำลังตามหาทางไปยมโลกอยู่ เขาคงเห็นว่าเธอสร้างลิฟต์สำเร็จ”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็นึกถึงท่าทางเมื่อตอนกลางวันที่จิ่งจั้นจ้องเขม็งมาที่เธอ

เหอะๆ ที่แท้ก็ต้องการลิฟต์ของเธองั้นเหรอ？

“ฉันมีวิธีที่จะส่งเขาไปยังยมโลกโดยตรงด้วย” ซู่เป่านอนลงด้วยท่าทางหมดคำจะพูด แขนขาของเธอกางออกอย่างผ่อนคลายเป็นรูปตัวต้าในอักษรจีน

กระจกวิเศษเอ่ยเบาๆ ใช่ๆ เธอไม่เพียงแต่จะสามารถส่งเขาไปยมโลกโดยตรงได้ แถมยังสามารถส่งเขาไปยังตำหนักพญายมได้โดยตรงด้วย

กระจกวิเศษเผยให้เห็นท่าทางหาวและหลับไปอย่างรวดเร็ว

วันต่อมา

ซู่เป่านอนจนถึงเที่ยงก็ยังไม่ออกจากบ้าน จิ่งจั้นที่เฝ้ารออยู่ข้างนอกมาหนึ่งวันเต็ม จู่ๆ ก็เกิดความคิดตีกันในสมอง

ถ้าเกิดวันนี้ได้เจอเธอละก็ ไปขอโทษเธอเสียหน่อยดีไหม

จะดูเหมือนเขาหวังประโยชน์มากไปหรือเปล่า？ อย่างไรเสียเขาก็เพิ่งจะรู้ว่าเธอมีความสามารถเหนือธรรมชาติแบบนี้ แล้วมาประจบสอพลอทันทีแบบนี้…

ไม่สิ นี่ไม่เรียกว่าประจบสอพลอ…แต่ถึงจะมาประจบแล้วจะทำไมล่ะ？ ผู้แข็งแกร่งอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นย่อมต้องผ่านความอดทนและความยากลําบากมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

พอรถเลี้ยวปุ๊บ เขาก็มองไม่เห็นอะไร

ซู่เป่ากลับมานั่งที่เดิมแล้วเอ่ย “พี่ชาย เมื่อก่อนหนูเห็นจิ่งจั้น แต่แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ทักอะไรเลย”

ไหนบอกว่าอยากมาขึ้น “ลิฟต์” ของเธอไง？

ซู่เป่าคิดว่าหลังออกจากบ้านแล้วจะโดนเขามาดักรอและดันทุรังกว่านี้เสียอีก แต่ไม่นึกว่าเขาจะเงียบขนาดนี้

ซูเหอเวิ่นสับสนอยู่พักหนึ่งว่า “ใครน่ะ？”

ซูเหอเหวินกลับขมวดคิ้วและเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “เขามาทำอะไร！”

ซู่เป่าเอ่ย “พี่ใหญ่ เมื่อวานที่หนูศึกษาเรื่อง “ลิฟต์” สำเร็จแล้วไปที่ริมหน้าผาแถวภูเขาหว่าอูเป็นครั้งแรก หนูเจอเขาที่นั่น”

ซูเหอเหวินขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “เขาเห็นเหรอ？”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ เขาเห็น ตอนนั้นเขามองที่กระจกของหนูอยู่นานมาก”

ซูเหอเวิ่นด่ากราด “เชอะ ที่แท้ก็จ้องสมบัตินี่เอง พี่ก็ว่าถ้าไม่เห็นแก่ประโยชน์เขาคงไม่เหลียวแลหรอก！”

ซูจื่อซียิ้มเยาะ ในใจเริ่มคิดแผนจะเอาคืนจิ่งจั้นยังไงดี

ซูเหอเหวินพยักหน้าเข้าใจแล้ว

จุดประสงค์ไม่บริสุทธิ์

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาอาเนี่ย บอกเขาว่าให้เพิ่มการรักษาความปลอดภัยที่บ้านมากขึ้นกว่าเดิม

“ไปทำรายงานแล้วติดตั้งรั้วไฟฟ้าเพิ่มอีกชั้นหนึ่ง” ซูเหอเหวินเอ่ย

หานหานที่ยังไม่ตื่นดีรู้สึกสับสน “รั้วอะไร ติดรั้วไฟฟ้าที่ไหน ไม่มีใครสามารถหยุดหานหานให้เจาะทะลุระบบได้หรอก…”

ซู่เป่า ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี “…”