ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1119

ณ ตระกูลซู

นายหญิงซูนั่งอยู่ที่ประตูอาคารหลักและในมือยังถักกระเป๋าไปด้วยจนเกือบจะเสร็จแล้ว

เธอมองไปที่สวนเป็นครั้งคราว แต่แรงกดดันมหาศาลเมื่อกี้ยังทําให้เธอเวียนหัวอยู่ทําให้เธอหวาดกลัวไม่กล้ามองบ่อยๆ

แต่กระนั้นพอมองไปอีกทีกลับเห็นว่าซู่เป่าไม่อยู่แล้ว？

นายหญิงซูสงสัย “ซู่เป่าล่ะ？！”

ซูเหอเวิ่นตั้งกล้องโทรศัพท์ซ่อนอยู่ด้านหลังกำแพง ทำได้เพียงแอบมองผ่านวิดีโอเพื่อสังเกตการณ์เอา

เขาเห็นกับตาว่าซู่เป่าหายตัวไป！

ซูจื่อซีพึมพำว่า “เก่งจริงๆ จะมีวันที่ฉันจะเก่งแบบนั้นบ้างไหม…”

ซูเหอเวิ่นถามอย่างงงงวยว่า “ที่แท้ในโลกมนุษย์สามารถวาร์ปได้จริงๆ…”

เพิ่งจะพูดจบก็เห็นที่ศาลากลางสวนมีแสงแว็บๆ จู่ๆ ซู่เป่าก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไกลๆ ราวกับว่าไม่เคยจากไปเลยอย่างนั้นแหละ

“เอ๊ะ…แก่แล้วเลยตาลายเหรอเนี่ย” นายหญิงซูอึ้งไปพักหนึ่ง “ต่อไปยายคงตามพวกหนูไม่ทันแล้ว”

พอเด็กๆ โตขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงทำได้เพียงยืนดูอยู่ข้างหลังอย่างเศร้าสร้อย แต่ก็หวังให้พวกเขาไปยังโลกที่ควรจะเป็นของพวกเขา

พอซูจื่อซีได้สติก็ตอบไปว่า “พูดไปเรื่อย ยายยังไม่แก่เลย”

ซูเหอเวิ่นก็รีบพยักหน้าตาม “ใช่ๆ ยายเป็นนายหญิงที่แพงที่สุดในบรรดานายหญิงแห่งเมืองจิงเลยนะ ถ้าจะบอกว่ายายแก่ งั้นก็ไม่มีนายหญิงคนไหนที่ยังสาวแล้วล่ะ”

นายหญิงซู “…”

โชคดีที่ซู่เป่ารีบวิ่งเข้ามาหาอย่างตื่นตาตื่นใจ และไม่ได้ไปงมอยู่กับกระจกของเธอต่อ

“ยาย！ หนูทำสำเร็จแล้วค่ะ！” หัวใจของซู่เป่ายังคงเต้นแรง ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำ บวกกับแววตาอันลุกวาว

“พี่ชาย！ หนูทำสำเร็จแล้ว！ หนูวาดออกมาแล้ว！”

“พี่จื่อซี หนูทำสำเร็จแล้ว สำเร็จจริงๆ แล้ว！”

ซูเหอเวิ่นถึงกับช็อค งั้นแสดงว่าเมื่อกี้ที่เห็นคือน้องสาวลงไปแล้วก็กลับมางั้นเหรอ？？

ในที่สุดก็ไม่ต้องไปออกตระเวนเดินทางแล้ว สามารถกลับมาที่บ้านเมื่อไหร่ก็ได้？

ซูเหอเวิ่นตื่นเต้นจนไปอุ้มซู่เป่าขึ้นมา ในใจก็อยากจะอุ้มเธอมาแล้วชูสูงๆ แต่เสียดายที่ความสูงไม่เอื้อให้เขาทำ…

สองพี่น้องกระโดดโลดเต้นหมุนไปหมุนมาอย่างมีความสุข

นัยน์ตาของซูจื่อซีแฝงไปด้วยความประหลาดใจ เดิมทีก็รู้อยู่แล้วว่าจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น แต่ไม่รู้ว่าจะแข็งแกร่งขึ้นยังไง

พอตอนนี้จู่ๆ ก็มองเห็นเป้าหมายทันที

เข้าใจแล้วว่าต่อไปนี้เขาจะต้องพยายามมากกว่าเดิม…พยายามไล่ตามน้องสาวให้ทัน！

นายหญิงซูไม่เข้าใจว่าพวกเขาตื่นเต้นอะไรกัน รู้แค่ว่าหลายวันมานี้ตั้งแต่ซู่เป่ากลับมาก็เอาแต่

งมอยู่กับกระจกบานนั้น

เพราะฉะนั้นมันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญและเป็นเรื่องดีมากแน่ๆ

“หิวไหม？ เดี๋ยวยายไปทำกับข้าวให้กิน” นายหญิงซูลูบที่หัวของซู่เป่า “มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ…งั้นคืนนี้เราฆ่าแกะมาย่างกินดีไหม”

“พระกระโดดกำแพง…หมูตงพัว…ปลาราดซอสเปรี้ยวซีหู…”

“อากาศร้อนๆ อยากกินกุ้งมังกรน้อยไหม？ ช่วงนี้ยายเพิ่งไปเรียนรู้วิธีการทําชานมมา ทํากินเองสบายใจได้！ พอทำชานมเสร็จแล้วก็เอาใส่ไว้ในตู้เย็นแช่แข็ง แล้วก็เฉาก๊วยสักถ้วย…เอามากินคู่กับกุ้งมังกรน้อยนี่อร่อยสุดๆ！”

ซู่เป่ากำลังตื่นเต้นอยู่ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องกิน

เหยาหลิงเยว่ขัดขืน แต่น่าเสียดายที่การขัดขืนไม่เป็นผล！

ซูอิ๋งเอ่อร์ปอกกุ้งมักกรน้อยพลางพูดไปด้วยว่า “เอ๊ะ？ ยังอุ่นอยู่เลย นายว่าแม่ตั้งใจเก็บไว้ให้พวกเราหรือเปล่า”

ซูลั่วขมวดคิ้ว “พูดไปเรื่อย”

ซู่เป่ากัดหลอดชานมจนแก้มตุ่ยทั้งสองข้าง

แสงจันทร์นุ่มนวลราวสายน้ำ มีสายลมพัดผ่านมาเบาๆ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างก็มาแออัดกันอยู่ในห้องกระจกใต้หลังคา จะบอกว่าคึกคักก็คึกคัก จะบอกว่าเงียบก็เงียบ ในใจเด็กหลายคนรู้สึกตื่นเต้นและก็มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจกันเอง

ชีวิตคนเราจะมีช่วงเวลาแบบนี้ได้เท่าไหร่？

นายหญิงซูนอนอยู่ที่เตียง และเงี่ยหูแอบฟัง แถมบางครั้งยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของพวกเขาด้วย

สิบปีก่อนพวกพี่ๆ เป็นคนดูแลอวี้เอ่อร์

ส่วนหลายปีก่อนก็เป็นพวกลุงๆ ที่ไม่รู้จักกาลเทศะที่คอยดูแลเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่ประสีประสาคนหนึ่ง

ส่วนทุกวันนี้ก็เป็นพวกลุงๆ พี่ชายและซู่เป่า

“อายุน้อยๆ นี่ดีจังเลย” นายหญิงซูหวนคิดถึงวันวาน “ว่าไหมตาเฒ่า？”

คุณท่านซู “ครอกฟี้…ครอกฟี้…”

นายหญิงซู “…”

จู่ๆ ก็ยากที่จะอธิบายความรู้สึกของเธอ คิดในใจไม่รู้ว่าตัวเองถูกรูปลักษณ์ภายนอกของประธานที่ดูสง่างามและเย็นชานี้หลอกได้อย่างไร ที่แท้พอประธานแก่แล้วก็ไม่ต่างจากคนแก่ธรรมดาๆ คนหนึ่ง…

แต่ซู่เป่าน่าจะจากไปอีกแล้วล่ะมั้ง…

ในห้องมืดนั้นมีเสียงถอนหายใจเบาๆ ของนายหญิงซูดังขึ้น…