ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1118

ที่ริมหน้าผาหุบเขาเพริศพริ้งมีหญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าม้าแตกๆ และผมของเธอพลิ้วไหวไปตามสายลม

กระโปรงพลิ้วไหวไปตามสายลม สายตาเฉียบคมและใบหน้ารูปไข่ที่อ่อนวัยกลับให้ความรู้สึกราวกับพระเจ้าที่น่าเกรงขาม

นั่น…ซู่เป่านี่？！

จิ่งจั้นจ้องมองซู่เป่าไม่วางตา สายตาไม่ละทิ้งจากซู่เป่าเลยแม้แต่วินาทีเดียว

กระจกที่อยู่ตรงหน้าเธอแผ่ซ่านแสงแห่งความแกร่งกล้าราวกับว่าแสงทองในโลกนี้ถูกกระจกอันนี้ดูดกลืนแสงทั้งหมดไปและหายไปในพริบตาเดียวจนหมดสิ้น！

ในขณะเดียวกันซู่เป่าก็หายไปเช่นกัน！

จิ่งจั้นตะลึงงันและมองไปที่หน้าผาที่ว่างเปล่า รู้สึกหัวโล่งไปหมดจนมึนไม่ได้สติไปชั่วขณะ

เขาโดนแสงทองที่แผ่ซ่านมาจากเธอแช่แข็งไว้ เมื่อได้สติกลับมาถึงรู้ว่าตัวเองไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้เลย

เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ยังไม่สามารถขยับตัวได้

ในเวลานี้เอง จู่ๆ เขาก็มองเห็นที่หน้าผามีแสงหักเหลงมาเหมือนมีอะไรบางอย่างตกลงมาที่ริมหน้าผา…

จิ่งจั้นกัดฟันใช้แรงทั้งหมดที่มียื่นคอดู และในที่สุดก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าที่ริมหน้าผามีกระจกทิ้งไว้อยู่บานหนึ่ง

**

ซู่เป่าทะลุผ่านแสงทอง เวลารอบตัวผ่านไปไวเหมือนโกหกราวกับเพิ่งลาลับขอบฟ้าไปไม่นาน รู้ตัวอีกที เท้าก็เหยียบอยู่บนพื้นโลกอีกครั้งและเข้าใจว่ามาถึงบึงเหมันต์แล้วเรียบร้อย

ครั้งนี้เธอไม่ได้ฟัง แต่ทำตามความเข้าใจของเธอเอง เธอตัดสินใจก้าวเท้าจากบึงเหมันต์เข้าสู่แสงทองอีกครั้ง และไม่นานนักก็ปรากฏตัวอยู่ในห้องนอนของเธอที่พระราชวังของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู！

“แบบนี้นี่เอง！” ซู่เป่ารู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ความสําเร็จนี้มันมากกว่าการที่เธอจับผีร้ายได้ครั้งแรกเสียอีก！

เธอฮึดสู้ขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยวในการเรียนรู้วิธีใช้ “ลิฟต์” เพื่อเคลื่อนย้ายตัวเองแบบนี้ ให้ความรู้สึกแอบขี้เกลียดเดินเองแล้ว ไม่นานนักเธอก็ไปปรากฏตัวอยู่ที่ห้องนอนที่พ่อแม่ของเธออยู่

พ่อยังคงนอนอยู่ที่เก้าอี้นั้น ส่วนแม่ก็ยังนอนอยู่บนเสื่อ

ทั้งสองคนยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย！

“คุณปู่เต่า หนูใช้เวลาไปนานไหม？” ซู่เป่าถาม

เต่า “…”

เพิ่งจะกินหญ้าบำรุงร่างกายหมดเอง มาถามแล้วเหรอว่าใช้เวลานานไหม？

แต่มันก็ยังแสดงออกอย่างกระตือรือร้น และคายหญ้าที่อยู่ในปากออกมาทีละนิดๆ

ซู่เป่า “โอ้！ เพิ่งกินหญ้าหมดไปกองหนึ่งเองเหรอ？”

เธอจำได้ว่าตอนที่เธอกำลังจะจากไป เธอยังเห็นคุณปู่เต่ากำลังคลานออกไปข้างนอกเพื่อจะไปกินหญ้าอยู่เลย

ถ้ารวมเวลาที่คำนวณไว้ก่อนหน้านี้ก็น่าจะผ่านไปประมาณครึ่งวัน

ซู่เป่าคิดไปคิดมา จากนั้นก็ไปหยิบเอานาฬิกาทรายใน “หีบสมบัติ” จากตำหนักพญายมออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“หนูไปก่อนนะ คุณปู่เต่า！”

ซู่เป่าเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งหัดขับเครื่องบินเป็น เธอก้าวเท้าเข้าไปในแสงทองด้วยความตื่นเต้น และอีกไม่ถึงหนึ่งวินาที เธอก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ห้องนอนของเธอเอง คราวนี้ขากลับเธอแก้กฎของแสงทองเล็กน้อยและอีกไม่ถึงห้าวินาทีเธอก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ริมหน้าผา

งือๆๆ ใช้คนไม่ถูกกับงานจริงๆ！

น้อยใจจุง！

ตอนที่มันเอ่ยชื่อของจิ่งจั้นขึ้นมาซู่เป่าก็นึกขึ้นมาได้ ก็ว่าทำไมถึงดูหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็คือ “คนรู้จัก” ที่อำเภอหงนี่เอง

ดูท่าทางเขาจะเห็นแล้ว แต่ก็ช่างเถอะ…จะให้ทำอย่างไรเล่า？

เห็นแต่ก็ไม่สามารถครอบครองแบบนั้นไปตลอดได้ น่าโมโหจริงๆ

แน่นอนว่าซู่เป่าไม่สามารถฆ่าคนปิดปากได้ลงคอหรอก อย่างไรเสียความลับนี้ก็ยังไม่ถึงจุดที่จะต้องไปฆ่าคนปิดปาก

เธอยกคางขึ้นมาอย่างหยิ่งผยองและเอื้อมมือไปจับท่ามกลางความว่างเปล่า！

แสงทองปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอถือกระจกไว้และหายไปต่อหน้าต่อตาทันที

จิ่งจิ้นตะลึง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดเขาก็สามารถหลุดพ้นจากแรงกดดันของแสงทองและสามารถขยับนิ้วได้

เขากัดฟันหายใจอย่างรวยริน และปีนขึ้นมาจากขอบหน้าผา

เขายืนอยู่ตรงจุดที่ซู่เป่าหายตัวไป กว่าจะได้สติใช้เวลานานมาก เพราะเดิมทีแล้วเขายังดูถูกซู่เป่าว่าแค่บ้านรวยแล้วคิดว่าตัวเองแน่เหรอ…

แต่ตอนนี้ ในใจเขากลับรู้สึกทะแม่งๆ ยังไงชอบกลและเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อเธอ

จิ่งจั้นคิดในใจ เขาไม่บูชาเงินและกลิ่นของเงินทองในโลกมนุษย์ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง

แต่…เขาเทิดทูนผู้แข็งแกร่ง…