ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1117

แดดกำลังดี ลมเย็นพัดเบาๆ

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างคุณยาย และจดจ่อกับลวดลาย ‘ลิฟท์’ ที่แสนซับซ้อนทั้งคนโดยไม่รู้ตัว

ทุกลวดลายที่กระจกโลกานั้นฉายออกมา สลักอยู่ในสมองของเธอราวกับคัดลองวาง และฉายอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง

สิ่งของรอบด้านราวกับหายไป ซู่เป่ายื่นมือจับลายอักขระตรงหน้า ราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ ข้างๆ สั่นคลอนออกมาเป็นคลื่นเป็นวง...

เวลาราวกับหยุดนิ่งลง ซู่เป่าจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง ขีดวาดลักษณะของ ‘ลิฟท์’ ออกมาทีละนิด

เดิมทีนายหญิงซูยังเห็นซู่เป่าขีดวาด จากนั้นไม่รู้ทำไม ภาพตรงหน้ามัวหมองขึ้น เธอมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกมึนหัว จนกระเป๋าที่ถักอยู่ในมือตกลงกับพื้นดังแป๊ะ

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน เขาไม่กล้ามองซู่เป่า พยุงนายหญิงซูขึ้นพร้อมกล่าว “คุณยาย พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

ซูจื่อซีเก็บกระเป๋าที่เพิ่งทำได้ครึ่งเดียวบนพื้นขึ้น

นายหญิงซูจับขอบโต๊ะลุกขึ้น ค่อยๆ ตามซูเหอเวิ่นกลับไป แต่ก็ไม่ยอมกลับห้อง กลับนั่งอยู่หน้าประตูบ้านใหญ่มองจากทิศไกลอยู่แบบนี้

ซู่เป่ายังคงดื่มด่ำอยู่ในโลกของตัวเอง ถ้าจี้ฉางอยู่เขาต้องรู้สึกหมดคำพูดอีกแน่

เข้าสู่สถานะประจักษ์ง่ายๆ แบบนี้ ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า

บัดนี้ ซู่เป่ารู้สึกคล้ายกับตนเองได้เข้าสู่โลกที่วิเศษเป็นอย่างมาก

รอบด้านเต็มไปด้วยลวดลายสีทอง ไม่เพียงแค่ ‘ลิฟท์’ กระทั่งศาลา สวนดอกไม้ ภูเขาปลอม และบ้านใหญ่ในทิศไกล...

ต่างถูกประกอบขึ้นโดยลวดลายสีทอง

ที่ไม่เหมือนกันมีเพียงเส้นสีทองที่วาดเป็นสวนดอกไม้และภูเขาปลอมจะค่อนข้างอ่อน แต่ลวดลายสีทองที่ก่อเป็นลิฟท์นั้นกลับมีแสงสว่างจ้า

คล้ายข้อแตกต่างระหว่างเสียบไฟกับไม่เสียบไฟ

สิ่งปลูกสร้างรอบด้านนั้นเป็นสถานะ “ไฟดับ” มีเพียงเส้นลวดลายของ ‘ลิฟท์’ เท่านั้นที่มีแสงไหลเวียน

“ที่แท้สิ่งนี้เองเหรอหลักการของลิฟท์...” จู่ๆ ซู่เป่าก็เข้าใจ เธอจึงรู้สึกดีใจมาก

แม้ว่าประถมจะยังไม่เรียนวิชาฟิสิกส์ แต่การทดลองวิทยาศาสตร์ของประถมก็มีสอนเรื่องวงจรไฟฟ้าง่ายๆ

ซู่เป่าศึกษาต่อโดยอ้างอิงทฤษฎีนี้ ไม่นานนักเธอก็วาดวงจรไฟฟ้าแต่ล่ะชั้นของ ‘ลิฟท์’ ออกมาได้ หรือก็คือลวดลายซับซ้อนเหล่านั้น

แสงทองลำหนึ่งสว่างจ้าขึ้น

ซู่เป่ามองไป เห็นเพียงลิฟท์ราวกับเป็นอุโมงค์แสงในหนังไซไฟ ที่มีลำแสงนับไม่ถ้วนกำลังถอยหลัง

เธอวิ่งไปตามแสงทันที รู้สึกราวกับตนกำลังอยู่ในมิติเวลา เธอสามารถเห็นอีกด้านของ ‘ลิฟท์’ ได้

เมื่อซู่เป่ายืนนิ่ง กลับพบว่าเธออยู่ที่หน้าผาบ่อลวงวิญญาณ

“หือ?” ซู่เป่าตะลึง “ทำไมไปที่บึงเหมันต์เลยไม่ได้ล่ะ”

อีกด้านของ ‘ลิฟท์’ ที่เมื่อกี้เธอเห็นควรจะเป็นลิฟท์ที่บึงเหมันต์สิ

กระจกโลกาถูกเธอกอดอยู่ในอ้อมอก ไขความสงสัยให้เธออย่างทันเวลา “ท่านพญายม แดนมนุษย์และยมโลกเป็นโลกสองใบที่มีกฎเกณฑ์ต่างกัน หรือจะเข้าใจเป็นมิติที่มีกฎเกณฑ์ต่างกัน”

ซู่เป่า “อะไรนะ มิติ? มิติอะไร”

กระจกโลกา “?”

ในกระจกปรากฏเป็นอิโมจินิ่งอึ้ง

มันพยายามคิดคำอธิบายอย่างสุดกำลัง “ก็คือ...ขวดแก้วที่ต่างกันสองใบ...”

ซู่เป่ากระจ่าง “อ๋อ เข้าใจแล้ว”