ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1116

ซูเหอเหวินจะอายุสิบห้าแล้ว ใบหน้าของเขาสืบทอดความสงบเย็นชาของซูอีเฉินมาได้เป็นอย่างดี ส่วนสูง 180 ไม่ใช่แค่ในโรงเรียน ต่อให้เป็นทั้งเมืองหลวง ก็เป็นการมีอยู่อันดับต้นๆ

ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มวัยกำลังเติบโต แต่ออร่ากลับโดดเด่นออกมา

ไม่ใช่ดูอายุมาก แต่เป็นความรู้สึกที่พูดไม่ถูก คล้ายกับฮ่องเต้ที่สามารถขึ้นบัลลังค์ ดูแลประเทศได้ตั้งแต่อายุสิบห้าในอดีตกาล

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ ๆ หนูรู้แล้วค่ะพี่ใหญ่”

จากนั้นหันหน้าไปกระซิบกับเสี่ยวหานหาน “พี่หานหานรู้สึกไหมว่าพี่ใหญ่ยิ่งอยู่ยิ่งหล่อแล้ว เป็นคนที่หล่อที่สุดในบ้านเลย”

หานหานสีหน้าเฉยชา “หา งั้นเหรอ ก็คงใช่”

เขามักมาสอนการบ้านเธอบ่อยๆ เอะอะก็ปั้นหน้าเย็นชา หล่องั้นเหรอ

เธอไม่รู้สึก

อีกอย่างพอมองจนชินแล้ว ก็งั้นๆ น่ะ ยังไงก็หล่อไม่สู้ตอนเธอโกนผม

ประโยคนี้หานหานไม่กล้าพูด เธอกล้าแค่คิดในใจ หนำซ้ำยังพยักหน้าพูดเสริมโดยไม่รู้ตัว “ก็จริง หล่อสุดในบ้านเลย”

ซู่เป่า “อื้ม”

ซูเหอเหวินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่แผ่นหลังกลับเหยียดตรงมากยิ่งขึ้น

ซูเหอเวิ่นกลอกตา คิดอยากหักหน้าพี่ชายแท้ๆ ของตนเองอย่างทนไม่ได้

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดคลิปเก่า “อืม เมื่อก่อนไม่รู้ว่าใคร...”

ซูเหอเหวินวางหนังสือลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนกัน และเอ่ยพูดเชื่องช้า “ฉันมีคลิปที่แกขมิบขี้หัก”

ซูเหอเวิ่น “……”

“พี่ครับ พี่ที่สุภาพ เย็นชา หล่อเหลา และสูงใหญ่แบบนี้พูดคำว่าขี้ออกมาได้ยังไงกัน”

ซูจื่อซีที่นั่งเงียบๆ อยู่ด้านข้าง ปอกแอปเปิ้ลให้ซู่เป่าอย่างสงบพร้อมเสียบไม้จิ้มฟัน

หน้าไม่อาย

เด็กชะมัด

“ซู่เป่า กินแอปเปิ้ล” เขายื่นจานผลไม้ให้ซู่เป่า และพูดนึกย้อนอดีต

“สองปีมานี้ พี่จับผีร้ายไปทั้งหมดเจ็ดตัว และผีเด็กอีกสิบกว่าตัว ที่เก็บไว้ได้พี่เก็บไว้หมดเลย ส่วนผีที่ทำเรื่องไม่น่าให้อภัยไป พี่ก็กำจัดทิ้งหมดแล้ว”

เขาชะงักไปครู่หนึ่งและพูดเสริม “ถุงที่น้องให้พี่เมื่อก่อนมันใส่ไม่พอ พี่จึงไปขอกับซูเหอเวิ่นมาหลายใบ และตอนนี้ก็ไม่พออีกแล้ว”

เอวของเขาแขวน “ถุงหล่อแก” ที่ซูเหอเวิ่นออกแบบไว้หลายใบ

เหมือนคุณลุงวัยกลางคนที่ชอบห้อยกุญแจรถเป็นพวงไว้ที่เอว

ซูเหอเวิ่นอยากจะอ้วก พูดว่า “ซู่เป่าชมพี่หน่อย” ออกมาตรงๆ เลยเถอะ

มีอะไรน่าอวดกัน

และซูเหอเวิ่นเองก็รีบพูดขึ้น “ซู่เป่า แม้สองปีนี้พี่จะจับผีร้ายไปได้แค่ห้าตัว แต่ว่าพี่ปราบผีเฮี้ยนในตึกร้าง สี่แยก และบ้านร้างไปหลายตัว ทำให้ความปลอดภัยของประชาชนมั่นคงมากยิ่งขึ้น”

ซูเหอเหวิน “……”

เธอส่ายหัว “ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรให้คุยเยอะแยะกัน ลงมากินข้าวได้แล้ว”

ซูเหอเวิ่นดีดตัวขึ้นมา “คุณยาย วันนี้มีของฝากเหลือไหมครับ”

นายหญิงซู “มี เห็ดที่น้องเก็บมายังกินไม่หมดเลย”

ซูเหอเวิ่น “วู้ว กินข้าวๆ”

เขาลากซู่เป่าวิ่งออกไปคนแรกอย่างดีใจ

นายหญิงซูถอนหายใจ ทั้งๆ ที่ซูเหอเวิ่นไม่ใช่คนที่เด็กที่สุด แต่ทั้งนิสัยและส่วนสูง...

คล้ายว่า...เขาไม่โตขึ้นอีกแล้ว

หลังกินข้าวเสร็จ

ซู่เป่าจึงวิจัยลิฟท์ของเธอต่อ

เพียงแต่เธอนั่งอยู่ในศาลาสวนดอกไม้ มองคุณยายถักกระเป๋าพร้อมกับวิจัยไปด้วย

เธอมองกระจกไป มืออีกข้างยกขึ้นวาดอย่างไม่รู้ตัว

นายหญิงซูเงยหน้า มองเธออย่างเมตตาและอ่อนโยน กุหลาบเลื้อยสีชมพูในสวนดอกไม้เปล่งบานออกบริเวณกว้าง สวนไผ่ม่วงที่อยู่ใกล้ศาลาถูกขยายออก และปลูกไผ่ที่ราวกับภาพวาดพู่กันจีนเพิ่ม

ลมอ่อนโชยผ่าน ดอกไม้สีชมพูราวกับกำลังเต้นรำกันอย่างสำราญ ต้นไผ่สีหมึกกระพริบแสงระยิบระยับ

นายหญิงซูคิดว่า ฉากนี้เธอคงจดจำไปนานมากๆ ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่มีทางลืมแน่...