ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1115

“นี่มัน...”

“หลานเสวี่ยเอ๋อร์ จริงๆ เธอสอบที่สามได้ก็เก่งมากๆ แล้ว ทำไมต้องไปเทียบกับน้องป.3 ด้วย...”

“นั่นสิๆ ไม่ใช่ห้องเดียวกัน เทียบไปก็ไม่มีความหมายนี่นา”

“คะแนนป.3 จะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเรานี่นา เธอขี้อิจฉาเกินไปแล้ว คุณครูสอนให้เราอย่าอิจฉาผู้อื่น...”

หลานเสวี่ยเอ๋อร์มองเพื่อนๆ รอบๆ ที่นอกจากจะไม่ได้ปลอบเธอแล้ว หนำซ้ำยังมาสั่งสอนเธออีก ไม่ นี่เป็นการสั่งสอนที่ไหนกัน นี่เป็นการเหยียดหยามเธอ

เธอร้องไห้เสียใจมาก วินาทีนี้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างของเธอพังลงเพราะซู่เป่า

ใช่ ซู่เป่าเป็นคนทำพัง

ตอนซู่เป่าไม่มาโรงเรียนก็ยังดีๆ อยู่ เธอยังเป็นดาวประถมหก ต่อให้เด็กชั้นอื่นๆ ก็ต่างพูดถึงและรู้จักเธอกัน

เธอยอดเยี่ยมมาโดยตลอด คุณครูและเพื่อนๆ ชอบเธอมาก

แต่หลังจากซู่เป่ามา เธอรู้สึกเหมือนสายตาทุกคู่ไปตกอยู่บนตัวซู่เป่า ไม่ใช่ของเธอคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

ในใจหลานเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดมาก แต่ภายนอกเธอก็ยังต้องพูดอธิบายกับเพื่อนๆ

“ไม่ ฉันไม่ได้ ฉันก็แค่......”

เธออ้าปาก อธิบายความในใจทั้งหมดออกมา “ฉันแค่รู้สึกว่า ไม่เคยมาโรงเรียนแล้วจะได้ที่หนึ่งได้ยังไง”

“ระเบียบของโรงเรียนเราเข้มงวดขนาดนี้ พี่น้องตระกูลซูกลับโดดเรียนดรอปเรียนทุกวัน หนำซ้ำยังไม่ถูกลงโทษ หากไม่ใช่เพราะเส้นใหญ่แล้วจะมีอะไรได้อีก”

“แค่ใส่ชื่อในโรงเรียนก็แล้วไป แต่พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาแย่งที่หนึ่งฉัน แย่งชื่อเสียงนักเรียนดีเด่นอย่างฉันไป คิดว่ามีเงินแล้วเจ๋งนักเหรอ”

เหล่าเพื่อนๆ “......”

เอ่อ จะว่าไปก็พอมีเหตุผล

หากปัดเรื่องความสามารถทิ้ง การดรอปเรียนและโดดเรียน เป็นสิ่งที่ตระกูลซูใช้เงินจัดการจริงๆ แน่

ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ...

ทุกคนไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะหนึ่ง

มีเพื่อนคนหนึ่งเอ่ยพูดเสียงเบา “นี่มันไม่ยุติธรรมจริงๆ ...เราจะเข้าข้างซูเหอเวิ่นไม่ได้...”

ซูเหอเวิ่นไม่คิดว่าคำพูดไม่ยุติธรรมของเธอ จะมีเหตุผลจริงๆ

เขาเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ “ก่อนอื่น การขาดเรียนบ่อยๆ นั้นไม่ถูกต้องจริงๆ ข้อนี้ฉันและน้องไม่มีอะไรจะพูด”

“หวังว่าพวกแกอย่าทำตาม และก็คงตามไม่ได้”

ซูเหอเวิ่นมองหลานเสวี่ยเอ๋อร์อย่างนิ่งเฉย จู่ ๆ เขาก็เหมือนจะตระหนักข้อคิดบางอย่าง

แต่ครั้งนี้ที่เธอพูดความในใจออกมาจนหมด ทุกคนเห็นเธอเป็นคนใจแคบขี้อิจฉาซะแล้ว แค่พูดถึงเธอทุกคนก็จะหลบหน้าอย่างไกล เพราะกลัวว่าเธอจะใส่ร้าย

ต่อให้สิ่งที่เธอพูดในภายหลังจะพอมีเหตุผล แต่เหล่าเพื่อนๆ ไม่คิดว่าเธอถูกต้อง

วันหยุดสองวันนี้หลานเสวี่ยเอ๋อร์ผ่านไปโดยไม่ดีนัก เธอเองก็ไม่กล้าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้กับพ่อแม่ฟัง วันๆ ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง...

ซู่เป่าฟังพี่ชายเล่าฉากที่เขาตอบโต้หลานเสวี่ยเอ๋อร์อย่างละเอียดด้วยความได้ใจ รู้สึกหลานเสวี่ยเอ๋อร์ช่าง...

จับผีเสแสร้งออกไปให้เธอแล้ว ทำไมเธอยังเสแสร้งและขี้อิจฉาขนาดนี้อีก

ซูเหอเหวินวางหนังสือลง และเอ่ยพูดนิ่งๆ “ที่เธอพูดก็ไม่ได้ผิดซะหมด บ้านเรา...ค่อนข้างพิเศษ แต่ภายใต้กฏระเบียบสังคมปกติแล้ว บ้านเราไม่ถูกต้องจริงๆ”

ต่อหน้าคนนอก คือตระกูลซูเสียเงินซื้อยศให้เด็กๆ คอยตามใจเด็กๆ ทุกอย่าง เรื่องนี้ว่าอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

“เพียงแค่เราชัดเจนว่าที่พวกเราอยากทำคือสิ่งใดก็พอแล้ว” ซูเหอเหวินมองซู่เป่า เห็นเพียงเธอกำลังตั้งใจฟัง จนเกือบยื่นมือออกไปลูบหัวเธออย่างทนไม่ได้

“เรื่องของหนูถูกกำหนดไว้แล้วว่าอย่างไรก็พูดกับคนไม่ได้ จึงย่อมพบกับความเข้าใจผิดของผู้อื่น โลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริงๆ”

ซูเหอเหวินชะงักทีหนึ่ง

เห็นน้องตั้งใจฟังขนาดนี้ เขาอยากพูดต่ออีกเป็นพันคำ

แต่สุดท้ายเขาก็พูดแค่ “อย่าลืมความตั้งใจแรก”