ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1114

เสวี่ยเอ๋อร์นั่งอยู่บนที่นั่ง ฟุบร้องไห้ฮือๆ อยู่บนโต๊ะ

เพื่อนๆ ในวัยนี้ส่วนมากต่างจิตใจดี ต่อให้มีคนที่รู้สึกหลานเสวี่ยเอ๋อร์สำออย แต่ก็ยังคอยปลอบเธอ

ความสุขและทุกข์ของมนุษย์ไม่ได้เชื่อมกัน

ด้านหลานเสวี่ยเอ๋อร์กำลังร้องไห้อย่างหนัก ส่วนซูเหอเวิ่นที่อยู่อีกด้านกำลังอวดอย่าวบ้าคลั่ง เขาพูดขึ้นเป็นระยะว่า ฮ่าๆ ๆ น้องสาวฉันเก่งไหม

เพื่อนคนหนึ่งของหลานเสวี่ยเอ๋อร์พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ซูเหอเวิ่น เงียบหน่อยไม่ได้หรือไง ไม่เห็นเหรอว่าเสวี่ยเอ๋อร์ร้องไห้ ยังจะเอาแต่พูดอีก”

รอยยิ้มของซูเหอเวิ่นชะงักลง สีหน้าของเขางุนงง “เธอร้องไห้แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ตัวเองสอบได้ไม่ดีแล้วห้ามคนที่สอบได้ดีดีใจหรือไง”

“อ๋อ ถ้าวันไหนเธอโกรธ เราต้องคุกเข่าตะโกนว่าขอภ้ยท่านไทเฮากันทุกคนเลยไหม”

ประโยคนี้กวนสุดๆ

หลานเสวี่ยเอ๋อร์ทนไม่ได้ ร้องไห้ว้ากออกมาอีกครั้ง

เพื่อนๆ ที่กำลังปลอบเธออยู่รู้สึกหัวจะล้าน

เห้อ ร้องๆ ๆ น่ารำคาญจริงๆ

“ซูเหอเวิ่น นายก็พูดน้อยหน่อยเถอะ...”

“แต่ใดๆ ฉันรู้สึกว่าที่ซูเหอเวิ่นพูดก็ไม่ผิด สอบได้ที่สามร้องไห้ขนาดนี้ งั้นเราที่สอบได้เกินกว่านั้นต้องไปโดดตึกเลยไหม”

“พอแล้วๆ นายจะทำให้วุ่นวายอีกทำใม ก็เธออารมณ์ไม่ดี เราก็แค่ไม่พูดถึงเรื่องสอบไม่ได้หรือไง”

เพื่อนของหลานเสวี่ยเอ๋อร์ “นั่นสิ รู้ทั้งรู้ว่าเสวี่ยเอ๋อร์ร้องเพราะสอบไม่ได้ที่หนึ่ง ซูเหอเวิ่นยังจะตั้งใจอวดที่หนึ่งของตัวเอง พร้อมทั้งที่หนึ่งของน้องสาวอีก ถ้าไม่ใช่ตั้งใจแล้วหมายความว่ายังไง”

หากเป็นคนอื่น อาจจะพูดอธิบายสักประโยคสองประโยค

ซูเหอเวิ่นกลับหัวเราะเย็น “ทำไม ที่หนึ่งเป็นตำแหน่งเฉพาะของเธอหรือไง ไม่มีปัญญาได้ด้วยการสอบก็ร้องไห้จนได้ที่หนึ่งให้ได้ใช่ไหม”

“จิตใจเปราะบางขนาดนี้ รีบไสหัวกลับไปหาแม่เถอะ โรงเรียนไม่ใช่บ้านเธอ ฉันก็ไม่ใช่พ่อแม่เธอ ไม่ได้มีหน้าที่ต้องมาตามใจเธอ”

เหล่าเพื่อนๆ คิด เอ่อ สมกับเป็นเด็กเก่ง ด่าคนยังคล้องจองกันอีก

เพื่อนของหลานเสวี่ยเอ๋อร์เอ่ยโมโห “ทำไมนายเป็นคนแบบนี้กัน พวกนายได้ที่หนึ่งโดยการสอบจริงๆ หรือเปล่าคงรู้อยู่แก่ใจ เอะอะก็โดดเรียน น้องสาวนายไม่เคยมาเรียนด้วยซ้ำ ยังจะสอบได้ที่หนึ่งอีก พูดออกไปแล้วใครจะเชื่อ”

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างตะลึง

ขอไม่พูดถึงน้องสาวของซูเหอเวิ่น

แต่ซูเหอเวิ่นเป็นเด็กอัจฉริยะอย่างสมชื่อ ทุกคนขึ้นมาจากประถมหนึ่งเหมือนกัน มีครั้งไหนบ้างที่ซูเหอเวิ่นไม่ใช่ที่หนึ่ง

แต่มีหลายครั้งที่ซูเหอเวิ่นชอบขาดสอบและชอบหนีไปช่วงระหว่างสอบ หลานเสวี่ยเอ๋อร์จึงได้ที่หนึ่ง

ซูเหอเวิ่น “หือ?” ทีหนึ่ง “งั้นเหรอ น้องฉันจะสอบได้ที่หนึ่งไหม มันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ”

หลานเสวี่ยเอ๋อร์พูดอย่างอดไม่ได้ “จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ฉันพยายามเรียนหนังสือมากขนาดนี้ หน้าตาก็ดี การเรียนฉันก็ควรได้ที่หนึ่ง ทุกคนจะได้ชมฉันชอบฉัน แต่น้องนายเพิ่งจะเข้าเรียน...ยังใม่ทันทำอะไรทั้งนั้น...เธอมีสิทธิ์อะไรจึงถูกผู้คนมากมายขนาดนั้นชอบ...ไม่ยุติธรรม!”

หลานเสวี่ยเอ๋อร์พบอย่างน่าตกใจว่า เธอบังคับปากของตนเองไม่ได้

เธอพูดทุกอย่างที่คิดในใจออกมา

ธะ-เธอต้องถูกผีเข้าแน่ๆ

มองดูสายตาประหลาดใจของเพื่อนๆ รอบๆ หลายเสวี่ยเอ๋อร์จะร้องไห้ออกมาแล้วจริงๆ

“ไม่ใช่นะ ฉะ-ฉัน”

พูดยังไม่ทันจบ เธอพบอย่างน่าหวาดหวั่นว่าซูเหอเวิ่นเอ่ยถามอีกแล้ว “เพราะเธออิจฉาน้องฉันใช่ไหม จึงนินทาน้องฉันลับหลัง”

หลานเสวี่ยเอ๋อร์ “ใช่...ฮรือ...”

วินาทีนั้นเธอร้องไห้เสียใจมากยิ่งขึ้น ราวกับแม่ตาย

ครั้งนี้ เพื่อนๆ ต่างไม่รู้กันแล้วว่าควรปลอบหรือไม่ควรปลอบ