ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1126

ทุกคนเห็นว่านายหญิงซูกลับไปนั่งเงียบๆ ริมหน้าต่างอยู่คนเดียวและมองไปข้างนอกเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว…

ก็เลยไม่กล้าไปรบกวน

ซูเหอเวิ่น ซูจื่อซีและหานหานวิ่งกลับไปที่ห้องแล้ว หานหานพอกลับถึงห้องก็รีบหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเริ่มขยันอ่านหนังสือในที่สุด

หลังฟังคำอธิบายจากน้องสาวแล้ว อยากที่จะขุดเชื่อมทั้งสองโลกนั้นยังยากกว่าการขุดบ่อน้ำเสียอีก

นายหญิงซูนั่งเศร้าอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว จากนั้นจึงค่อยๆ ยืนขึ้น แล้วพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าปกติว่า “ฉันต้องขึ้นไปล็อคประตู…”

“เอ๊ะ พรุ่งนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าแดดจะออก งั้นฉันเอาผ้าปูที่นอนของซู่เป่าไปสักหน่อยดีกว่า…”

คุณท่านซูปลอบใจด้วยเสียงนุ่มๆ ว่า “หลายวันมานี้มีแดดออกอยู่แล้ว พักสักสองวันแล้วค่อยไปซักก็ได้”

นายหญิงซูบ่นพึมพำ “คุณจะไปเข้าใจอะไร”

คุณท่านซูลูบจมูก เห้อ พูดจาโผงผางก็โดนด่า พูดจานุ่มนวลก็ยังด่าอีก จะเอายังไงเนี่ย

ก่อนที่นายหญิงซูจะเดินเข้าไปในห้องของซู่เป่าก็อดไม่ได้ที่จะยืนชะงักอยู่หน้าห้อง ไม่รู้ว่ารอบนี้จะไปอีกกี่ปีถึงจะได้เจอซู่เป่าของเธออีก…จู่ๆ เธอก็เริ่มเศร้าขึ้นมาอีก

แต่พอเปิดประตูปุ๊บ เธอถึงกับช็อคไปเลย！

ในห้องซู่เป่ากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพรมอยู่เงียบๆ

บนตัวของเธอมีแสงทองวิบวับ ซึ่งเป็นสิ่งที่นายหญิงซูไม่เคยเห็นมาก่อน

ในจินตนาการของนายหญิงซูนั้น ตอนที่ซู่เป่า “ออกไปข้างนอก” ก็มักจะนอนกลางดินกินกลางทราย อาหารการกินก็ไม่ค่อยดีแถมยังนอนไม่ค่อยหลับ

เหน็ดเหนื่อยทุกวันจนแก้มตอบหมดแล้ว…

แต่จู่ๆ ตอนนี้กลับพบว่าที่แท้ทั้งหมดนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิด！

พอมองไปที่แสงทองที่วิบวับอยู่บนตัวของซู่เป่า ไม่รู้ทำไมเธอถึงค่อยๆ เบาใจลง

เธอปิดประตูเบาๆ แล้วเดินลงจากตึกอย่างมีความสุข

ขณะเดียวกันก็กำชับทุกคนอย่างเข้มงวดว่าห้ามใครก็ตามขึ้นไปที่ห้องนอนของซู่เป่าเด็ดขาด แค่ไปพูดคุยอยู่แถวห้องนอนของเธอก็ไม่ได้เช่นกัน！

สรุปก็คือต้องเงียบ

ป้าอู๋และแม่บ้านคนอื่นๆ “？”（งงงวย）

คุณท่านซูพูดอึกๆ อักๆ อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น？

แน่นอนว่านายหญิงซูไม่มีทางเอาเรื่องของซู่เป่าไปเล่าให้คนอื่นฟังหรอก ถึงจะเป็นตาเฒ่าก็ไม่ได้เช่นกัน เชอะ

เธอกรอกตาขาวอย่างสง่างามใส่ “คุณจะไปเข้าใจอะไร”

คุณท่านซู “？？？”

ไม่พูดอะไรก็ยังโดนด่า？

**

การตรัสรู้ครั้งนี้ของซู่เป่าก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ

เพียงแต่ในช่วงที่เธอเพิ่งสร้าง"ลิฟต์" ที่ประกอบมาจากแสงทอง ในขณะนั้นเธอได้เห็นลายเส้นสีทองที่สร้างสวนหินจีนขึ้นมา และในช่วงตรัสรู้รอบนี้เธอก็ได้เห็นกฎกติกาของโลกได้อย่างชัดเจน

อูฮู！！

เจ๋งมาก！！

ซู่เป่าอัพเกรดไปอีกหนึ่งเลเวลเช่นนี้！

พอเธอลืมตาปุ๊บก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที ส่วนใบหน้าของเธอนั้นกลับแดงก่ำมากกว่าเดิมอีก

“หิวจังๆ！” ซู่เป่าหิวมากก็เลยจะรีบออกไปหาของกินข้างนอก

จู่ๆ เธอก็เห็นด้านนอกหน้าต่างและค่อยพบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว

เธอนั่งสมาธิไปทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอ？

รู้สึกสดชื่นไปหมด ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด จิตใต้สำนึกของซู่เป่ารู้สึกว่าก็แค่ผ่านไปหนึ่งวันคืนเท่านั้นเอง

“ช่างมันเถอะ หิวแค่วันเดียว ยังพอทนได้อยู่”

พวกยายน่าจะนอนหลับกันหมดแล้ว เธอไม่อยากไปปลุกพวกยายขึ้นมา

จู่ๆ ซู่เป่าก็เจอขนมเอย เค้กเอย ข้าวเหนียวมูนข้าวโพด รวมถึงชานมที่วันนั้นคุณยายทำให้เธอดื่มวางอยู่บนโต๊ะโซฟา

ซู่เป่ารีบออกไป แล้วไปก้มหน้าก้มตากิน รสชาติของอาหารยังสดใหม่อยู่เลย ถาดที่ใส่น้ำหวานมีฟังก์ชั่นอุ่นอัตโนมัติ ส่วนน้ำแข็งที่อยู่ข้างล่างก็ยังไม่ละลายเลย

ดังนั้นซู่เป่าก็เลยเข้าใจว่าที่เธอนั่งสมาธิไปทั้งคืนนี้ คุณยายได้เตรียมของพวกนี้ไว้ให้เธอตั้งแต่เมื่อวาน

“กระจกวิเศษ ผ่านไปกี่วันแล้วเนี่ย？” ซู่เป่ากินไปด้วยถามไปด้วย