ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1127

กระจกวิเศษบอกว่า

“ท่านพญายมตัวน้อย ท่านบำเพ็ญไปทั้งหมดสองเดือนกับห้าวัน ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ายี่สิบห้าของวันที่ 66 อีกไม่นานท้องฟ้าก็จะสว่างแล้ว！”

ซู่เป่าประหลาดใจ “อะไรนะ？？”

เธอนั่งสมาธิไปสองเดือนกว่าเลยเหรอ！

อีกอย่างซู่เป่ารู้สึกได้อย่างเฉียบแหลมทันทีว่าชื่อที่กระจกวิเศษเรียกเธอนั้นเปลี่ยนไป

เมื่อกี้เรียกเธอว่าพญายมตัวน้อย แต่ตอนนี้กลับเรียกเธอว่าท่านพญายมตัวน้อย…

เพราะฉะนั้น？

“นี่ชั้นก้าวเข้าสู่หนทางแห่งวิถีอย่างเป็นทางการแล้วใช่หรือไม่？”

กระจกวิเศษคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดประโยคนี้ พญายมตัวน้อยมองต้นตอออกได้อย่างชัดเจนเลย

“ใช่แล้วท่านพญายมตัวน้อย！” ท่าทางแอ๊บแบ๊วปรากฎอยู่ในกระจกวิเศษ

ଘ(੭ˊ꒳ˋ)੭✧

ซู่เป่า “…”

เธอคิดคำนวณในใจ

หลังเธอกลับมาก็ไปโรงเรียน ไปแข่ง…อยู่ไปสองอาทิตย์

บวกกับเวลาสองเดือนที่เธอบำเพ็ญ

เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่เธออยู่ที่โลกมนุษย์

พ่อแม่ที่อยู่ในยมโลกน่าจะยังไม่ถึงเดือน แต่ก็ใกล้แล้ว

อยู่เป็นเพื่อนคุณยายอีกสองสามวันแล้วค่อยไปดีกว่า คงถึงเวลากลับแล้วจริงๆ

…

ที่โลกใต้พิภพ

ขุมที่หก

เปี้ยนเฉิงหวังนั่งอยู่ที่พระที่นั่งกำลังเขียนอะไรสักอย่างอยู่

ทันใดนั้นพู่กันของเขาก็มีหมึกหยดลงมา ทั้งโลกใต้พิภพราวกับมีอะไรไม่เหมือนเดิม

แต่นั่นก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว เร็วจนจับต้องไม่ได้เลย

แต่ฝีมือของเปี้ยนเฉิงหวังนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว แล้วยืนขึ้นทันทีและรีบเดินไปที่วิหารที่มืด

ด้านในมีแสงดาวระยิบระยับ แสงมืดส่องผ่านแสงดาวเหล่านี้และสว่างไหวเป็นครั้งคราว

เปี้ยนเฉิงหวังราวกับมายืนดูดาวอยู่นานมาก และประหลาดใจว่า “พญายมตัวน้อยกลับสู่ตำแหน่งแล้ว？！”

นี่มันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ…！

พญายมช่างเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ ก่อนหน้านี้ยังโดนตูซื่อหวังไล่ฆ่าอยู่เลย ส่วนจ้วนหลุนหวังก็จ้องมองหาโอกาสแอบลอบสังหารเธออีก

ไม่คาดคิดว่าเธอจะเข้าสู่หนทางพญายมอย่างเป็นทางการแบบเงียบๆ ไม่ใช่นามแฝงอีกต่อไป แต่เป็นพญายมที่แท้จริง

“แค่รอให้เธอกลับมาอีกครั้ง ก็พร้อมที่จะกลับเข้าสู่ตำแหน่งทุกเมื่อ” เปี้ยนเฉิงหวังถอนหายใจคำพูดสามคนที่จะเอามาอธิบายความอัดอั้นตันใจทั้งวันก็คือ

เชี้ยจริงๆ

รอบนี้ที่โลกใต้พิภพคงมีเรื่องสนุกให้รอชมแล้วสิ…

**

จ้วนหลุนหวังทำใจให้สงบแล้วปลอมตัวเหมือนเมื่อก่อน

จากนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนไหวเงียบๆ…

**

ซู่เป่ากินเค้กก้อนเล็กนี้ไปจนเกลี้ยง ส่วนข้าวเหนียวมูนข้าวโพดและชานมก็เกลี้ยงหมดทุกอย่างเพราะยัดเข้าไปในท้องหมดแล้ว

ถึงค่อยรู้สึกอิ่มขึ้นนิดหน่อย ซู่เป่าลูบท้องของเธออย่างสบายใจแล้วถอนหายใจว่า

“คุณยายน่าจะเตรียมของพวกนี้ให้ฉันทุกวันแน่ๆ เลย” ซู่เป่าเอ่ย “ใช่ไหมกระจกวิเศษ”

กระจกวิเศษกระพริบฉายภาพที่หลายวันมานี้ที่นายหญิงซูเตรียมของให้เธอดู

ชัดยิ่งกว่ากล้องวงจรปิดเสียอีก ราวกับเห็นด้วยตาตัวเองอย่างนั้นเลย

ห้องนอนของซู่เป่าเป็นเหมือนห้องชุด ด้านนี้คือเตียง ส่วนโซฟาก็วางอยู่ใกล้กับระเบียง มีโต๊ะน้ำชาเล็กๆ วางอยู่หน้าโซฟาด้วย

วันแรกที่ซู่เป่า “นั่งสมาธิ” นั้น นายหญิงซูได้ย่องเข้ามาแล้วเดินอ้อมซู่เป่า…แล้วเอาของกินไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา

ตอนเดินไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรืออะไร รองเท้าแตะขาด ถึงจะไม่ได้มีเสียงอะไรดังมากแต่เธอก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี

วันต่อมา นายหญิงซูก็เลยถอดรองเท้าเข้ามา ทั้งๆ ที่อากาศร้อนขนาดนี้แต่กลับสวมถุงเท้าหนาๆ เข้ามาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนซู่เป่า

วันที่สาม วันที่สี่…ทำแบบนี้ซ้ำๆ แถมอาหารของทุกวันนั้นก็ไม่เหมือนกันด้วย

ซู่เป่ารู้สึกถึงความอบอุ่นก็เลยไปกอดกระจกวิเศษไว้ราวกับกำลังกอดคุณยายอยู่อย่างนั้นแหละ

คุณยายดีจังเลย…

เดิมทีซู่เป่าก็อยากจะรอให้ยายตื่นก่อนแล้วค่อยไปช่วยเธอทำข้าวเช้าด้วยกัน

แต่เธอก็นอนกอดกระจกวิเศษอยู่บนโซฟาแล้วเผลอหลับไป…