ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1128

นายหญิงซูตื่นมาทำอาหารเช้าตั้งแต่เช้าตรู่

นายท่านซูตื่นแต่เช้าตรู่ไปรำไทเก็กที่ข้างภาพวาดป่าไผ่ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ท่านรู้สึกว่าสมรรถภาพร่างกายของท่านกลับมาเหมือนวัย 18 อีกครั้ง

ท่านอยากชวนนายหญิงมารำไทเก็กด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่นายหญิงมัวแต่ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารจึงไม่สนใจท่าน

"โถ่ ที่จริงซู่เป่าก็อยู่ในบ้านนี่เอง ถ้าเธอหิวจริง ๆ รอให้เธอออกมาก่อนค่อยทำก็ยังทัน!"

นายท่านซูเห็นใจที่ท่านตื่นมาทำอาหารแต่เช้าทุกวัน แถมตื่นเช้ากว่าเมื่อก่อนอีก จึงแอบเป็นห่วง

นายหญิงซูทำเสียงฮึดฮัดใส่แล้วบอกว่า "คุณจะไปเข้าใจอะไร"

นายท่านซูจึงหุบปากไป ช่วงนี้ยายแกยิ่งอยู่ยิ่งไม่อยากคุยกับท่านแล้ว สองเดือนมานี้นายหญิงซูพูดกับท่านแบบเดิมซ้ำ ๆ พูดอยู่แต่ว่าคุณจะไปเข้าใจอะไร

นายหญิงซูต้มโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้า หลังจากต้มโจ๊กเสร็จแล้วนายหญิงซูก็สั่งให้ป้าอู๋เอาไปวางไว้ให้เย็นแล้วรักษาอุณหภูมิให้อยู่ที่ประมาณสามสิบองศาเซลเซียส เวลากินจะได้ไม่ลวกปาก แต่ก็ไม่เย็นชืด

เพื่อรับประกันว่าซู่เป่าตื่นขึ้นมาแล้วจะได้กินทันที

จากนั้นก็ทำพวกขนมจีบกุ้งอีกจำนวนหนึ่ง อาหารวันนี้เป็นสไตล์กวางตุ้ง เป็นอาหารรสอ่อน

ขาไก่ตุ๋นซีอิ๊วท่านก็ทอดขาไก่เอง เอาขาไก่ไปลวกน้ำตักฟองทิ้งต้มต่ออีกสามนาทีแล้วตักออกมาล้างให้สะอาด

จากนั้นก็เอาไปทอด หลังจากทอดเสร็จขั้นตอนที่สำคัญที่สุดก็คือต้องเอาขาไก่ที่ทอดไปแช่น้ำทันที แช่ไว้ประมาณสองชั่วโมง ขาไก่จะหนังย่นไหมก็อยู่ที่ขั้นตอนนี้นี่แหละ

ดังนั้นที่คนอื่นมองว่าก็แค่ขาไก่ตุ๋นซีอิ๊วเอง แต่ที่จริงแล้วนายหญิงซูลุกขึ้นมาเตรียมตั้งแต่ก่อนหกโมงอีก

ป้าอู๋พูดว่า "นายหญิงคะ ที่จริงให้ฉันตื่นเช้ามาทอดขาไก่ไว้ให้ก็ได้นี่คะ คุณจะตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม..."

นายหญิงซูบอกว่า "เธอไม่เข้าใจหรอก ฉันอยากทำเอง..."

พวกป้าอู๋ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วซู่เป่าก็อยู่ในห้องนั่นแหละ ในเมื่อคนทั้งคนไม่ออกจากห้องตั้งสองเดือน ไม่ได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำ มันแปลกประหลาดเกิดไป

ถ้าจะบอกว่าซู่เป่าอยู่ในห้องเพราะสุขภาพไม่ดี แต่ปรกตินายหญิงซูก็เข้าไปในห้องเพียงครั้งเดียวเอง ตอนอื่น ๆ ก็ไม่อนุญาตให้เข้าไป นั่นยิ่งแปลกประหลาดเข้าไปอีก

ดังนั้นป้าอู๋และคนอื่น ๆ จึงรู้เพียงว่าคุณหนูออกเดินทางไกลอีกแล้ว

"ไม่แน่ว่าคุณหนูเล็กอาจจะกลับมาวันนี้ก็ได้" ป้าอู๋ปลอบใจ "คุณท่านรักษาสุขภาพให้มากดีกว่านะคะ"

ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ป้าอู๋เองก็รู้ว่าทุกครั้งที่คุณหนูเล็กเดินทางไกลไปทีก็เป็นปีหรือสองปี

ส่วนเรื่องรายละเอียดพวกเขาไม่เคยถาม ยังไงที่บ้านตระกูลซูนี้อะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม

หลังจากทำอาหารเสร็จนายหญิงซูกับป้าอู๋ก็เรียกทุกคนมาทานข้าวเหมือนทุกวัน!

สมาชิกตระกูลซูคนอื่น ๆ ทยอยกันลงมาจากชั้นบน หานหานมาหน้าตางัวเงีย ซูเหอเวิ่นเดินมาอย่างเชื่องช้า ซูเหอเหวินตัวตรงสง่างาม

ซูอีเฉินถือโทรศัพท์ดูไปพลาง ช่วงนี้เขามีธุระกลับมาพอดี เหยาหลิงเยว่เดินทางรอบประเทศตอนนี้ไปถึงอำเภอหงแล้ว เดียววันนี้เขาก็จะออกเดินทางไปอำเภอหง

จู่ ๆ ประตูห้องซู่เป่าก็เปิดออก น้ำเสียงร่าเริงที่คุ้นเคยดังมา "มาแล้วค่ะ ๆ"

ในวินาทีนั้นทุกคนต่างก็ชะงัก แล้วหันขึ้นไปมองชั้นบน!

นายหญิงซูปลาบปลื้มใจเป็นที่สุด ท่านแอบดีใจที่ตัวเองเตรียมอาหารไว้ทุกวัน เห็นไหม หลานรักของท่านกินน่าอร่อยแค่ไหน!

นายหญิงซูคีบอาหารไปพลางก็ถามว่า "กลับมาคราวนี้ อีกนานแค่ไหนจะออกไปอีกเหรอ?"

ซู่เป่าตอบว่า "คุณยายค่ะ อีกไม่กี่วันหนูก็ต้องไปแล้วค่ะ..."

นายหญิงซูชะงักไปแป๊บหนึ่ง คราวนี้เธออยู่ที่บ้านมาตั้งเกือบสามเดือนแล้ว

แค่นี้ท่านก็ควรพอใจได้แล้ว

ซูอีเฉินเลือกอยู่บ้านหนึ่งวัน แต่เพราะว่าเป็นห่วงเหยาหลิงเยว่ ดังนั้นจึงตัดสินใจว่าเดี๋ยววันรุ่งขึ้นจะเดินทางไปที่อำเภอหง

ซู่เป่าถามว่า "ตอนนี้ลุงใหญ่ตามป้าใหญ่ไปทุกวันเลยเหรอคะ?"

ซูอีเฉินพยักหน้า "อืม ไม่งั้นปล่อยป้าใหญ่ไปคนเดียว ลุงไม่วางใจ"

เธอไปเขาคุนหลุน เขาก็ไปรอที่หมู่บ้านบริเวณตีนเขาคุนหลุน

เธอไปทะเลจีนตะวันออก เขาก็ไปรอที่หมู่บ้านชาวประมงริมทะเลจีนตะวันออก

เขาช่วยอะไรเธอไม่ได้และก็ไม่อยากสร้างความยุ่งยากให้เธอด้วย จึงทำได้เพียงอยู่เคียงข้างเธอ

"อ๋อ แล้วน้องในท้องป้าใหญ่เป็นไงบ้าง โตขึ้นบ้างหรือยังคะ?" จู่ ๆ ซู่เป่าก็ถามขึ้นมา