ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1129

พอพูดถึงเรื่องนี้ แม้แต่นายท่านซูก็ยังหันมามอง

ซูอีเฉินมองซู่เป่าแล้วตอบว่า "ก็โตขึ้นนะ"

นายหญิงซูตกใจ "อะไรนะ? ในที่สุดท้องเธอก็ป่องขึ้นมาแล้วเหรอ? แล้วทำไมแกไม่บอกพวกเราเลย"

ซูอีเฉินบอกว่า "ผมกลัวแม่จะเป็นห่วงไง"

แค่นายหญิงซูเป็นห่วงซู่เป่าคนเดียวก็มากพอแล้ว ถ้าต้องเป็นห่วงลูกสะใภ้ด้วยอีกคน เขากลัวว่าร่างกายแม่เขาจะรับไม่ไหว

นายหญิงซูถามว่า "แล้วตอนนี้หลิงเยว่เป็นยังไงบ้าง? บอกเธอนะว่าอย่าไปปีนเขา อย่าไปในป่าในเขาที่ไม่มีคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะไม่มีใครรู้..."

ซู่เป่าจับนิ้วทำนายดูแล้วบอกว่า "คุณยาย ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ป้าใหญ่จะปลอดภัย ไม่เป็นอะไรหรอก"

นายหญิงซูถอนหายใจ "งั้นก็ดีแล้ว"

เดิมทีพอรู้ว่าซู่เป่าจะไป ถึงท่านจะไม่ได้เป็นห่วงและกลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ยังรู้สึกใจหายอยู่ดี

ตอนนี้ต้องเริ่มเตรียมเสื้อผ้าเตียงเด็กเตรียมห้องให้ทารกแรกเกิดก็ดีเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าสุขภาพของลูกสะใภ้จะสามารถเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ได้ไหม จะพักอยู่ไฟที่บ้านอย่างสบายใจได้ไหม? จะอยู่เลี้ยงลูกจนเข้าอนุบาลได้ไหม?

ถ้าไม่ได้ อย่างนั้นท่านก็ต้องเริ่มคิดแล้วว่าท่านจะเลี้ยงเด็กอ่อนยังไง จะให้นมยังไง...

สรุปก็คือมีอะไรให้ทำแล้ว ขอแค่มีอะไรทำชีวิตก็ไม่น่าเบื่อขนาดนั้นแล้ว

ซูเหอเวิ่นลูบคาง เขาคิดไปพลางพูดว่า "น้อง น้องบอกว่าเมื่อก่อนแม่พี่ท้องไม่ป่องเลยใช่ไหม เป็นเพราะกินอาหารพื้นบ้านหรือเปล่าเด็กในท้องเลยเริ่มโตขึ้น..."

"ถ้าอย่างนั้น ถ้าพี่กินของพื้นบ้านบ้าง พี่ก็จะสูงขึ้นได้อีกหน่อยหรือเปล่า?"

ถึงแม้ว่าเขาจะหยุดสูงไปตั้งแต่สิบขวบแล้ว แต่เผื่อไว้ก่อน ก็ไม่แน่ไม่ใช่เหรอ?

ถึงจะสูงขึ้นแค่ 10 ซม. ก็ยังดี

ซู่เป่าวิ่งเร็วปรื๋อ "พี่คะ พี่กับน้องในท้องป้าใหญ่ไม่เหมือนกันหรอกนะ เลิกคิดไปได้เลย"

วิ่งไปได้ครึ่งทางจู่ ๆ เธอก็ชะงักฝีเท้าและพูดว่า "คุณยายคะ เดี๋ยวหนูจะไปอาทิตย์หน้านะ"

เมื่อกี้ตอนกินข้าวบอกไปว่าอีกไม่กี่วัน นายหญิงซูก็คิดว่าเป็นอาทิตย์นี้... ไม่คิดว่าจะเยอะขึ้นมาอีกสองวัน ท่านรีบตอบว่า "โอเค ๆ"

จู่ ๆ ซูอีเฉินก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา อยู่ ๆ ก็ไม่สบายใจเครียดขึ้นมาเฉย ๆ

**

ณ อำเภอหง

เหยาหลิงเยว่ออกมาจากหุบเขาด้านข้างเขาหว่าอูแล้ว มีใบไม้ใบหญ้าเศษดินเศษฝุ่นติดมาเต็มตัว

เธอก้มหน้ามองท้องตัวเอง

"แปลกจัง" เธอเอานิ้วจิ้ม "โตแล้วเหรอเนี่ย?"

สองเดือนแรกไม่โตเลย แต่มาสามเดือนหลังกลับโตเอา ๆ ... อะไรเนี่ย เป็นลูกโป่งหรือไง?

เธอคิดไปคิดมาก็พูดว่า "เหมือนพี่ซู่เป่าเลย"

ทุกครั้งที่เธอเจอซู่เป่า เธอก็จะโตขึ้นเยอะทุกที

เด็กผู้ชายคนนี้อายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี รูปร่างหน้าตาก็... แน่นอนว่าไม่สูงเท่าลูกชายของเธอ และก็ไม่หล่อเท่าลูกชายของเธอด้วย

หน้าคุ้นมาก เหมือนกับว่าเธอเคยเจอเขาที่ไหนสักแห่งมาก่อน เหยาหลิงเยว่แคลงใจ

ไม่คาดคิดเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าจะถามขึ้นมาก่อนว่า "คุณเป็นใคร?"

เหยาหลิงเยว่ถามกลับ "แล้วเธอล่ะเป็นใคร?"

จิ่งจั้นขมวดคิ้ว เขามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา รู้สึกคุ้นหน้า

หลังจากที่เขากับซู่เป่าแยกกันอย่างไม่สบอารมณ์ในวันนั้น... หรือพูดให้ถูกก็คือหลังจากถูกซู่เป่าไล่ออกมา เขาก็ยังรออยู่อีกครึ่งเดือนเพราะไม่อยากยอมแพ้ แต่กลับพบว่าซู่เป่าเหมือนจะไม่อยู่ที่บ้านตระกูลซูแล้ว

ชีวิตประจำวันในบ้านตระกูลซูก็ไม่เห็นเงาซู่เป่าอยู่ในนั้น จิ่งจั้นรู้ว่าซู่เป่าจะต้องเข้าไปที่ยมโลกผ่านกระจกบานนั้นแล้ว

เขาผิดหวังมาก จึงกลับมาก่อนแล้วเดินทางต่อไปยังเขาหว่าอูเพื่อค้นหาหนทางเข้าสู่ยมโลก

แต่เสียดายที่หาไม่เจอเหมือนเดิม เขาไปตามหาร่องรอยของเทวดานางฟ้าสมัยโบราณตามที่ที่มีตำนานต่าง ๆ

สมัยโบราณมีเทวดานางฟ้าจริงไหมไม่รู้ แต่ว่าของที่ทิ้งไว้ก็มีบางอย่างที่ใช้ในการบำเพ็ญเพียรได้ เช่น หญ้า เถาวัลย์ หรือหินที่ไม่สะดุดตา แต่ก็โอกาสเจอน้อยมาก...

จิ่งจั้นอาศัยวิธีแบบนี้ในการบำเพ็ญเพียร ตอนนี้ที่ที่หาได้ก็ไปหามาหมดแล้ว จึงทำได้เพียงต้องหาทางไปยังอีกภพหนึ่งอย่างยากลำบาก

เหยาหลิงเยว่เห็นว่าเขาพยายามระวังตัวจากเธอ เหอะ ๆ เข้ามาถามคนอื่นเขาก่อนแต่กลับระแวงเขา ฉันไม่คุยด้วยหรอก

ซู่เป่าเคยบอกว่า บางสิ่งบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ ซูอีเฉินก็เคยบอกว่าคนบางคนไม่ต้องไปสนใจเลยก็ได้

พอเห็นว่าเหยาหลิงเยว่เดินหนีไปเฉย ๆ จิ่งจั้นก็ยอมไม่ได้รีบตามไป "เดี๋ยวก่อน..."