ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1130

จิ่งจั้นรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่แตกต่างจากตัวของเหยาหลิงเยว่

จิ่งจั้นผู้หลักแหลมรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้น่าจะเดินทางสายเดียวกับเขา เป็นคนที่บำเพ็ญเพียรเหมือนกัน

จิ่งจั้นมองท้องที่ป่องขึ้นมาของเธอ เธอท้องด้วย

ทันใดนั้นเขาก็แอบดูถูกในใจนิดหน่อย มีคนที่มีความสามารถพิเศษตั้งมากมายบนโลก แม้ว่าเขาจะไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่ามีผู้ฝึกตนแบบเขากี่คนในโลกนี้

แต่เขาคิดว่าคงจะมีไม่เกินร้อยคน

คุณสมบัติที่หายากเช่นนี้ ไม่ตั้งใจบำเพ็ญเพียรอย่างหนัก แต่ดันไปมีความรักและตั้งครรภ์... สิ้นเปลืองพรสวรรค์ที่พระเจ้ามอบให้จริง ๆ

แน่นอนว่าเขาจะไม่พูดอะไร เพราะไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องของคนอื่นเขา เพียงรู้สึกดูแคลนในใจก็เท่านั้น

เหยาหลิงเยว่ขมวดคิ้วและมองจิ่งจั้นและถามด้วยความไม่พอใจว่า "เธอคิดจะทำกันแน่? อย่าบังคับให้ฉันต้องลงไม้ลงมือนะ"

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเขาอายุไล่เลี่ยกัยเสี่ยวเหวินล่ะก็ เธอคงทนไม่ได้ลงไม้ลงมือไปแล้ว

ยังไม่เคยมีใครกล้าขวางทางฉันมาก่อน

จิ่งจั้นก็ดูออกว่าเหยาหลิงเยว่หมดความอดทนแล้ว จึงถามลองถามหยั่งเชิงว่า "คุณก็บำเพ็ญเพียรเหมือนกันเหรอ? คุณไปหาทรัพยากรที่ไหนเหรอ?"

เหยาหลิงเยว่ประหลาดใจและก็เข้าใจในทันใด "เธอคือจิ่งจั้นใช่ไหม"

จิ่งจั้นตกตะลึง และทันใดนั้นเขาก็ยิ่งระวังตัวมากขึ้น

เหยาหลิงเยว่ขำพรวดแล้วพูดว่า "เป็นอย่างที่ซู่เป่าบอกจริง ๆ ด้วย ถ้าเจอก็ให้อยู่ห่าง ๆ ไว้!"

เธอทำเสียงเชอะ คราวนี้เธอเดินเร็วมาก จิ่งจั้นตามมาตลอดทางแต่ก็ตามไม่ทัน

ซู่เป่าบอกเหรอ?

เธอรู้จักซู่เป่า... สมองของจิ่งจั้นประมวลผลอย่างรวดเร็ว ที่สุดก็นึกออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร!

ป้าใหญ่ของซู่เป่าเหยาหลิงเยว่!

ตอนนั้นซูอีเฉินผู้นำตระกูลซูจัดงานแต่งงานยิ่งใหญ่ขนาดนั้น จิ่งจั้นเคยเห็นเหยาหลิงเยว่ในวิดีโอสั้น

"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง" จิ่งจั้นหยุดเดินแล้วเม้มริมฝีปากขามองดูเหยาหลิงเยว่เดินเข้าคฤหาสน์จุ้นฝูไป

คนที่รู้จักซู่เป่าก็มีประโยชน์ทั้งนั้นจริงด้วย

จิ่งจั้นรู้สึกเศร้ามากยิ่งขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงหันหลังจากไป

แค่ก็รู้สึกเสียดายมากกว่า แต่ก็ไม่รู้ว่าความรำคาญใจนี้มาจากไหน

ถ้าเขาไม่ได้มีความสามารถที่แตกต่างจากคนทั่วไป เขาคงไม่วิตกกังวลขนาดนี้

เมื่อได้มีความสามารถที่เหมือนกับพลังวิเศษแล้ว ก็จะไม่มีทางปล่อยมันไปได้อีกแล้ว

ความรู้สึกที่ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา มีอำนาจอยู่เหนือคนอื่นสามารถเอาชีวิตคนอื่นได้ ทำให้เขายิ่งอยากไปสู่จุดที่สูงกว่า

…

เหยาหลิงเยว่กลับถึงบ้านและพบว่าไฟในบ้านเปิดอยู่ เธอดีใจมากและรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

สรุปแล้วก็แค่เพราะว่าสิ่งที่คุกคามเขาอยู่นั้นยังไม่ร้ายแรงพอก็เท่านั้นเอง ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขายังเป็นหนุ่มและได้เดินไปในเส้นทางที่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเดินไปถึงได้แล้ว

เพราะรู้สึก 'พึงพอใจ' จึงจะไม่ไปแย่งอะไรจากคนอื่น

แต่ถ้าเขารู้ว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้แค่ถึงอายุ 18 เท่านั้น พฤติกรรมของเขาก็จะรุนแรงขึ้นจากปัจจุบันที่เป็นอยู่ จะกลายเป็นคนสุดโต่งและเห็นแก่ตัวมากขึ้น

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า "คุณพูดถูก"

ซูอีเฉินนอนอยู่ข้าง ๆ เธอ เขายกมือขึ้นมาลูบท้องเธอเบา ๆ "รีบนอนเถอะ... แม่บอกว่าไม่ให้คุณเข้าไปในป่าในเขาเปลี่ยว ๆ และอย่าไปเดินเขาให้มากนัก ต้องระวังตัวมาก ๆ"

"พรุ่งนี้... เรากลับจิงตูกันเถอะ"

ซูอีเฉินซึ่งถูกมองว่าเย็นชาและเข้มงวดในสายตาคนนอก อาจเป็นเพราะเขาอายุมากขึ้น ตอนนี้เขาจึงมีความอ่อนโยนมากขึ้นตามอายุ

เหยาหลิงเยว่แปลกใจ "กลับไปทำไม..."

ไม่สิ ทำไมเธอโง่อย่างนี้ ซู่เป่าอยู่ที่บ้านไง!!

เธอเพิ่งนึกได้เหรอเนี่ย

เหยาหลิงเยว่ดีดตัวลุกขึ้น "ต้องกลับไป! กลับไปเดี๋ยวนี้เลย!"

พูดจบเธอก็รีบลุกจากเตียงวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เท้าไปสะดุดพรมข้างเตียง ทำท่าจะล้มลงกับพื้น

ซูอีเฉินตกใจจนนัยน์ตาหด...