ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1131

เมื่อเหยาหลิงเยว่ได้เคลื่อนไหวขึ้นมาจริงๆ ความเร็วของเธอนั้น ยากที่คนธรรมดาจะไล่ตามทัน

แม้ซูอีเฉินจะใช้ความเร็วของตัวเองอยากสุดกำลัง ก็ยังสัมผัสได้เพียงแขนเสื้อของเธอเท่านั้น

ผลที่ได้คือเขาหกล้มลงไป ดวงตามองเหยาหลิงเยว่ที่กำลังจะหัวขะมำ เธอยื่นมือทั้งสองข้างออก ตีลังกาลงกับพื้นทันที

“ท้าดา! ดูสิ ฉันไม่เป็นไร” เธอยืนตัวตรง เท้าทั้งสองแนบชิด เหยียดแขนทั้งสองข้างและผายมือออก ราวกับนักกายกรรมท่านหนึ่ง

สีหน้าของเธอราวกับจะสื่อว่า ‘ฉันเก่งไหม’

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว ใจเต้นตึกตัก ในหัวเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

“ถ้าอย่างนั้น ก่อนคืนนี้เรากลับกันเถอะ” เขากล่าว

เหลืออีกสามสี่วันก็จะถึงจันทร์หน้าที่ซู่เป่าพูดถึง

ซู่เป่าบอกไว้ว่าวันจันทร์หน้าค่อยออกเดินทาง...นั่นหมายความว่า เหยาหลิงเยว่อาจจะคลอดก่อนวันจันทร์หน้า

เพราะว่าซู่เป่าไม่สามารถทิ้งเหยาหลิงเยว่ที่อยู่ในระหว่างการคลอดวันนั้นได้

กลับเร็วหน่อยดีกว่า ‘อึกทึกครึกโครม’ แบบนี้ เขาขนหัวลุกขึ้นมาจริงๆ แล้ว

และรู้ว่าตอนนี้ซู่เป่าอยู่ที่บ้านแล้ว ตกกลางคืนเหยาหลิงเยว่คงหลับไม่ลงถ้าเธอไม่กลับไป

เครื่องบินบินกลับจิงตู คฤหาสน์ตระกูลซูทันที

**

ซู่เป่าตื่นมาในตอนเช้า ปรากฏว่าเห็นเหยาหลิงเยว่นั่งเฝ้าหน้าประตูอยู่ เธอสะดุ้งโหยง!

“ป้าสะใภ้ใหญ่เหรอ?” เธอตื่นตกใจ

เหยาหลิงเยว่ก็เหมือนเคย เธออยากอุ้มซู่เป่าขึ้นมากอดและหมุนไปรอบๆ !

ซู่เป่าดันมือของเธอลง “ป้าสะใภ้ใหญ่คะ ตอนนี้กอดหนูไม่ได้แล้วนะ!”

เหยาหลิงเยว่ไม่พอใจ “ทำไมล่ะ!”

ซู่เป่าพูดอย่างจริงจัง “เพราะหนูโตแล้ว ตัวหนัก ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ไหวหรอก”

เหยาหลิงเยว่เบะปาก ไม่เห็นจะตัวโตตรงไหน ไม่ว่าซู่เป่าจะโตแค่ไหน เหยาหลิงเยว่ก็ยังเห็นเธอเป็นเด็กน้อยตัวกระจิดริดเสมอ

จะไม่ไหวอะไรกัน ตอนไหนก็สบายบรื๋อ

นายหญิงซูตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง “ลงมากินข้าวได้แล้ว!”

ลูกสะใภ้คนนี้นี่จริงๆ เลย เช้าไก่โห่ขนาดนี้ยังอยู่ตรงหน้าประตูห้องของซู่เป่า ยอมเธอเลยจริงๆ

ไม่เจอกันสามเดือนท้องก็โตขนาดนี้แล้ว หากนับเวลาทั้งหมดตอนนี้ก็น่าจะเดือนที่เก้าแล้ว

แม้คนเขาจะพูดกันว่าอายุครรภ์จริงๆ คือสิบเดือน แต่โดยปกติประมาณเก้าเดือนก็คลอดแล้ว

นายหญิงซูเป็นกังวล ท้องที่มีอายุครรภ์เก้าเดือนแล้ว เหตุไฉนขนาดจึงไม่ตรงตามขนาดที่มันควรจะเป็น!

“อะนี่ กินเข้าไปเยอะๆ!” นายหญิงซูเสิร์ฟซุปให้เหยาหลิงเยว่ “ระหว่างตั้งครรภ์ที่ไม่อยู่บ้าน ในฐานะแม่ ฉันก็ไม่ได้ดูแลแกเลย”

หากเธออยู่บ้านตลอด ท้องก็คงจะใหญ่สมอายุครรภ์กว่านี้หน่อย

ซูเหอเวิ่นถาม “คุณยาย ท้องของแม่เล็กขนาดนั้น เด็กในท้องไม่ใช่ว่าหขาดสารอาหารเหรอ”

ซู่เป่าร่วมวงด้วย “ไม่ใช่หรอก ถ้าเกิดผิวข้างนอกบางแต่ไส้ข้างในอวบอ้วนล่ะ?”

ซูเหอเหวิน “...”

สีชมพู สีฟ้า สีเหลืองเตรียมเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าเด็กที่เกิดมาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็สวมใส่ได้ทั้งนั้น

นายหญิงซูใช้โอกาสตอนที่ท้องฟ้ากำลังแดดออก ตัดป้ายเสื้อของชุดเด็กแรกเกิดออก นำไปซักให้สะอาดและตากแดด

ซู่เป่าตากเสื้อผ้าอยู่บนชั้นดาดฟ้ากับคุณยาย

นายหญิงซูกล่าว “เสื้อผ้าน่ะต้องได้รับแสงแดดถึงจะชีวิตชีวา”

ซู่เป่าผงกหัวเห็นด้วย “ดีเลยค่ะ มีแสงแดดก็มีชีวิตชีวา!”

เธอนำเสื้อผ้าชุดเล็กๆ แขวนไว้บนไม้แขวนเสื้อ และเขย่งเท้าไปแขวนบนราวตากผ้า

นายหญิงซูชรามากแล้ว มักจะจู้จี้ขี้บ่น เธอพูดไปพลางๆ “ตอนนี้บ้านรวยต่างก็ชอบอบแห้ง ซักเสร็จก็อบแห้งทันที จากนั้นนำไปฆ่าเชื้อ...อุปกรณ์ซักผ้าในบ้านกองเป็นภูเขา”

"มีห้องซักรีด ห้องสำหรับฆ่าเชื้อ ห้องซักแห้ง..."

ทำเหมือนการตากผ้าเป็นเรื่องน่าอาย ทำตัวเป็น ‘ฝรั่งมังค่า’ ไปได้

ซู่เป่ายิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “คุณยายคะ คนนอกเขาไม่รู้หรอกว่าคุณยายกำลังนินทาพวกเขาลับหลังอยู่น่ะ!”

นายหญิงซูหัวเราะ “กลางวันอย่าพูดถึงคน จนกลางคืนอย่าพูดถึงผี ไม่ว่าตอนไหนก็อย่านินทาคนอื่น ยายไม่ได้พูดเรื่องไม่ดีสักหน่อย ยายพูดถึงเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ตรงนี้ต่างหาก”

ยายหลานคุยไปหัวเราะไป ไม่นานชั้นดาดฟ้าก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าเด็ก

“ป้าสะใภ้ใหญ่ล่ะคะ” ซู่เป่ารู้สึกถึงความผิดปกติ ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ได้มาหาเธอ

นายหญิงซูตอบ “ถูกลุงใหญ่ลากไปจองห้องคลอดที่โรงพยาบาลน่ะสิ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ดีเลย!”

ขณะนี้ เสียงโทรศัพท์ของนายหญิงซูก็ดังขึ้นมา...