ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1156

ตอนนี้ เงาคนที่ถูกแขวนอยู่บนขอบประตูนั้นไม่ใช่ต้นตอของความอันตราย นั่นเป็นภาพตบตา

หากไม่ใช่เพราะประสบการณ์อันตรายนับไม่ถ้วนที่ซืออี้หรันได้ฝึกฝนมาโดยตลอดหลายปี เขาเองก็คงวางจุดสนใจไปบนเงาคนทั้งหมด จากนั้นสังหาร

แต่ตอนนี้เขาเข้าใจดี เงานั้นเป็นเหมือนเหยื่อล่อปลามากกว่า ดูว่าจะมีใครติดเบ็ดหรือเปล่า

ซืออี้หรันไม่กล้าประมาทแม้แต่นิด เขากลั้นหายใจและสังเกตการณ์รอบๆ มาโดยตลอด ขนทุกเส้นบนร่างเขาแทบจะลุกขึ้นมาจนหมด

หน้าประตู ราวกับมีคนกำลังจะเข้ามา

ซืออี้หรันเกิดความรู้สึกอันตราย...เขามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว ในศาลาบูชาไม่มีที่ให้ซ่อนตัวแม้แต่นิด

จู่ๆ แสงมืดกระพริบ ภายใต้แท่นหนังสือหินราวกับมีช่องว่าง ซืออี้หรันเข้าไปโดยไม่ลังเล แม้ใต้แท่นหินอาจไม่ได้ปลอดภัยอย่างแน่นอน แต่เขาก็รู้สึกว่าดีกว่าคนด้านนอกที่กำลังจะก้าวเข้ามาเยอะ

ซืออี้หรันรีบหลบใต้แท่นหินทำไม พร้อมทั้งหยิบอาวุธวิเศษที่ตนได้มาระหว่างฝึกฝนออกมา ใช้สิ่งนั้นปกปิดกลิ่นไอของตน

แต่ที่เขาไม่รู้คือใต้แท่นหินเองก็แอบปกคลุมแสงมืดชั้นหนึ่ง ซึ่งช่วยปกปิดกลิ่นไอของเขาไว้ได้อย่างปิดชิด

ซืออี้หรันเพิ่งซ่อนตัวเสร็จ ด้านนอกก็มีคนเดินเข้ามาคนหนึ่งทันที

“แปลกจัง...ไม่มีคนเหรอ” เสียงของผู้นั้นทุ้มๆ คล้ายว่าตั้งใจกดเสียงให้ต่ำลง ไม่ให้ผู้อื่นฟังออกว่าเขาคือใคร

แต่ก็ยังคงรู้ได้ว่าเป็นเสียงผู้ชาย

ผู้นั้นมองเพียงแวบหนึ่ง ก็จากไปซะแล้ว

ด้านนอกเงียบสงัดมาก

ซืออี้หรันยังคงหลบอยู่ใต้แท่นหิน เขาพยายามกลั้นลมหายใจของตัวเองมากยิ่งขึ้น ไม่กล้าประมาทแม้แต่นิด

เขาไม่เชื่อว่าคนนั้นไปแล้ว

หากคนนั้นคิดว่าที่นี่ไม่มีคนจริงๆ เขาไม่มีทางตั้งใจพูดว่า “แปลกจัง...ไม่มีคนเหรอ” แล้วจากไปแน่ๆ

ข้อที่สองคือ หนังสือหินวางอยู่ตรงหน้าเขา คนทั่วไปเมื่อเห็นหนังสือ บันทึกหรือภาพก็ตาม ต่างต้องหยุดมองโดยสัญชาตญาณ

หากคนนั้นเห็นหนังสือเห็น เขาไม่มีทางแน่นิ่ง ยิ่งไม่มีทางจากไปไวขนาดนี้

นี่หมายความว่าตอนนี้เขายังอยู่ด้านนอก แต่ส่งเสียงแกล้งทำเป็นจากไป

ไม่งั้นก็คือ เขามาถึงที่นี่ก่อน และรู้เนื้อหาในหนังสือหินนานแล้ว

ซืออี้หรันคิดว่าข้อแรกเป็นไปได้มากกว่า เขารู้สึกว่าคนนี้สะกดรอยตามร่องรอยของเขา

อย่างที่คิด เมื่อซืออี้หรันกำลังคิดเรื่องพวกนี้ ใต้แท่นหนังสือหินก็ดังขึ้นเป็นเสียงครืดๆ คนด้านนอกยกแท่นหินออกได้

ซืออี้หรันเห็นนัยน์ตาของผู้นั้นเผยแววฉงน เหมือนเขาขมวดคิ้ว แล้วจากนั้นจึงวางฐานแท่นหนังสือลง

วินาทีที่ฐานแท่นถูกวางลง ซืออี้หรันที่แทบจะขาดหายใจตายไม่กล้าหายใจแม้แต่นิด

ทั้งหมดนี้มันยังไงกันแน่ ทำไมผู้นั้นมองมาแล้ว เขาสามารถเห็นอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายจึงมองไม่เห็นเขาล่ะ

จากนั้นรอไปอีกสิบห้านาที ผู้ที่ยืนอยู่หน้าแท่นหนังสือจึงหัวเราะขึ้นมาทีหนึ่ง และเอ่ยเสียงเย็น “สามคนเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิด...ทรยศเหรอ”

“คนสี่คนปกป้องเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว คอยรนหาที่ตายและฝังอนาคตตนเอง การที่ไม่ยอมเข้าร่วมพวกเขาถือเป็นการทรยศหรือ”

ตามด้วยเสียงตู้ม หนังสือหินถูกเปิดไปอีกหน้า เหมือนว่าจะถูกทุบแหลกซะด้วย

ผู้นั้นยิ่งดูยิ่งรู้สึกเกรี้ยวกราด ใม่นานนักจึงสะบัดแขนเสื้อ รอบนี้เขาได้เดินจากไปจริงๆ

ซืออี้หรันไม่กล้าเคลื่อนไหว จนความรู้สึกอันตรายนั้นเริ่มผ่อนลง เขาค่อยๆ ยื่น...โทรศัพท์ออกมา

ในโทรศัพท์เปิดแอพกล้องถ่ายรูปซืออี้หรันยืนยันจากในรูปว่าไม่มีคนแล้ว จึงรีบออกมาอย่างรวดเร็ว

บัดนี้ เขาก็ยังคงไม่กล้าหายใจแรง เขาข่มให้หัวใจเต้นช้าที่สุด

สู้กับผู้นั้นไปโดยไม่รู้ตัว ร่างของซืออี้หรันราวกับถูกตักออกมาจากในน้ำ เหงื่อไหลท่วมร่าง เปียกปอนเป็นที่สุด…