ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1155

ในเมื่อเปิดไม่ออก ก็ฟันให้แหลกซะเลย

ซืออี้หรันคิดแบบนี้อยู่ เขาฟันขวานลงไป ทำแท่นหินหนังสือด้านขวาหัก...ไปมุมหนึ่ง

หลังฟันลงไปซืออี้หรันรีบก้าวถอยหลังไปหลายก้าว และดูการตอบสนองหนังสือศิลาอย่างระมัดระวัง

เมื่อพบว่ามันไม่มีกลไกหรือมันไม่สะท้อนกลับ เขาจึงวางใจลง แสงคมคายนัยน์ตาเป็นประกาย เขายกขวานยาวจะฟันไปที่แท่นหนังสืออีกครั้ง

แต่ขวานยาวของเขายังไม่ทันยกลงไป หนังสือหินนั้นก็ดังเป็นเสียงครืด และเปิดออกเองราวกับว่ามันกลัว

ซืออี้หรัน “...?”

หินนี้มัน...มีความรู้สึกด้วยเหรอ

กลัวเป็นซะด้วย

ในใจซืออี้หรันรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขารู้ความสามารถของตัวเองดี หากที่นี่เป็นดินแดนผนึกของหนึ่งในเทพทั้งห้าแห่งนมโลกจริงๆ งั้นของในนี้ก็ต้องเก่งกาจกว่าเขาสิ

ทำไมถึงกลัวเขาได้ล่ะ

หัวใจของซืออี้หรันเต้นดังตุบๆ เขาก้าวขึ้นหน้าอย่างระวังสองก้าว

(หนังสือหิน:ดูสิ ระแวงขนาดนี้ ข้าจะเหลี่ยมกับท่านหรือไง)

ซืออี้หรันอ่านเนื้อหาหน้าที่สามอย่างรวดเร็ว

หน้านี้บันทึกความลับของจริงไว้อย่างที่คิด

จักรพรรดิแห่งเฟิงตู ปิดบังทุกคน ส่งบุตรเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิด เพื่อสร้างร่างมนุษย์ใหม่

เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร จึงละทิ้งร่างที่ฝึกฝนมาหมื่นปี เข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดเช่นกัน

ที่แท้ไม่ว่าจะท่านจักรพรรดิหรือบุตรสาวของเขา ต่างเลือกวิธีที่เสี่ยงมากที่สุด นั่นก็คือใช้ร่างมนุษย์ในการบำเพ็ญพรตอีกครั้ง

ซืออี้หรันที่อ่านถึงตรงนี้รู้สึกตกตะลึง เพราะตามในบันทึกแล้ว เมื่อตอนบุตรสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเกิดก็มีร่างกายที่พิเศษกว่าคนทั่วไป มีพรสวรรค์ชั้นยอด ซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่ใครหลายๆ คนกระทั่งขอยังขอมาไม่ได้ เธอกลับยอมละทิ้ง

อย่างที่รู้ว่าหลังมนุษย์ตายไปจะเป็นเพียงผีและวิญญาณธรรมดา ผีและวิญญาณธรรมดาเหล่านั้นต้องเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดชาติแล้วชาติเล่าตามกฎแห่งวิถี มิเช่นนั้นก็จักจางหายและไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีก

ละทิ้งพรสวรรค์ของตนเองและเลือกที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดา

นี่มัน...

ซืออี้หรันไม่เข้าใจ

และที่เขาไม่เข้าใจมากกว่านั้นคือ เนื้อหาต่อมาในบันทึกคือ จักรพรรดิฝูเจวี๋ย...หรือก็คือเทพองค์ที่สองจักรพรรดิตงจี๋ชิงหัวก็ละทิ้งร่างเทพ เข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดเช่นกัน

ซืออี้หรันจะถอยออกไปในทันที แต่เพิ่งหันร่าง เขาก็พบว่าด้านหน้ามีเงาคนอยู่

คนคนนั้นแขวนตัวอยู่บนขอบประตูศาลาบูชา บนร่างสวมชุดคลุมไว้ เพราะยืนย้อนแสงจึงมองไม่เห็นร่างจริง

ชุดคลุมยาวเลยขาทั้งสองของเขา ดังนั้นซืออี้หรันจึงไม่เห็นเท้าของเขาเช่นกัน

เพียงแต่แขวนบนขอบประตูได้อย่างเบาหวิวขนาดนี้ ต้องไม่ใช่คนเป็นแน่

ในใจของซืออี้หรันบีบแน่น มือของเขากำขวานยาวไว้แน่น ดวงตาจ้องไปที่เงานั้นเขม็ง

จู่ๆ เงานั้นขยับตัวแล้ว

หรือพูดให้ถูกคือ มันถูกลมพัด ชุดคลุมจึงขยับซ่าๆ ตามแรงลม

เห็นแบบนี้ ม่านตาของซืออี้หรันหดลง มือที่กำขวานยาวไว้แน่นซึมเป็นเหงื่อเย็นชั้นหนึ่ง

เมื่อครู่เขาเข้ามาได้โดยใช้ “เหล็กเก่า” ชิ้นนี้ ซึ่งมันไม่มีลม

ทุกอย่างยังคงปิดตาย

แต่ตอนนี้กลับมีลม...หมายความว่า มีบางอย่างตามเขาเข้ามา