ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1155

ในเมื่อเปิดไม่ออก ก็ฟันให้แหลกซะเลย

ซืออี้หรันคิดแบบนี้อยู่ เขาฟันขวานลงไป ทำแท่นหินหนังสือด้านขวาหัก...ไปมุมหนึ่ง

หลังฟันลงไปซืออี้หรันรีบก้าวถอยหลังไปหลายก้าว และดูการตอบสนองหนังสือศิลาอย่างระมัดระวัง

เมื่อพบว่ามันไม่มีกลไกหรือมันไม่สะท้อนกลับ เขาจึงวางใจลง แสงคมคายนัยน์ตาเป็นประกาย เขายกขวานยาวจะฟันไปที่แท่นหนังสืออีกครั้ง

แต่ขวานยาวของเขายังไม่ทันยกลงไป หนังสือหินนั้นก็ดังเป็นเสียงครืด และเปิดออกเองราวกับว่ามันกลัว

ซืออี้หรัน “...?”

หินนี้มัน...มีความรู้สึกด้วยเหรอ

กลัวเป็นซะด้วย

ในใจซืออี้หรันรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขารู้ความสามารถของตัวเองดี หากที่นี่เป็นดินแดนผนึกของหนึ่งในเทพทั้งห้าแห่งนมโลกจริงๆ งั้นของในนี้ก็ต้องเก่งกาจกว่าเขาสิ

ทำไมถึงกลัวเขาได้ล่ะ

หัวใจของซืออี้หรันเต้นดังตุบๆ เขาก้าวขึ้นหน้าอย่างระวังสองก้าว

(หนังสือหิน:ดูสิ ระแวงขนาดนี้ ข้าจะเหลี่ยมกับท่านหรือไง)

ซืออี้หรันอ่านเนื้อหาหน้าที่สามอย่างรวดเร็ว

หน้านี้บันทึกความลับของจริงไว้อย่างที่คิด

จักรพรรดิแห่งเฟิงตู ปิดบังทุกคน ส่งบุตรเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิด เพื่อสร้างร่างมนุษย์ใหม่

เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร จึงละทิ้งร่างที่ฝึกฝนมาหมื่นปี เข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดเช่นกัน

ที่แท้ไม่ว่าจะท่านจักรพรรดิหรือบุตรสาวของเขา ต่างเลือกวิธีที่เสี่ยงมากที่สุด นั่นก็คือใช้ร่างมนุษย์ในการบำเพ็ญพรตอีกครั้ง

ซืออี้หรันที่อ่านถึงตรงนี้รู้สึกตกตะลึง เพราะตามในบันทึกแล้ว เมื่อตอนบุตรสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเกิดก็มีร่างกายที่พิเศษกว่าคนทั่วไป มีพรสวรรค์ชั้นยอด ซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่ใครหลายๆ คนกระทั่งขอยังขอมาไม่ได้ เธอกลับยอมละทิ้ง

อย่างที่รู้ว่าหลังมนุษย์ตายไปจะเป็นเพียงผีและวิญญาณธรรมดา ผีและวิญญาณธรรมดาเหล่านั้นต้องเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดชาติแล้วชาติเล่าตามกฎแห่งวิถี มิเช่นนั้นก็จักจางหายและไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีก

ละทิ้งพรสวรรค์ของตนเองและเลือกที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดา

นี่มัน...

ซืออี้หรันไม่เข้าใจ

และที่เขาไม่เข้าใจมากกว่านั้นคือ เนื้อหาต่อมาในบันทึกคือ จักรพรรดิฝูเจวี๋ย...หรือก็คือเทพองค์ที่สองจักรพรรดิตงจี๋ชิงหัวก็ละทิ้งร่างเทพ เข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดเช่นกัน