ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1167

นรก

ขุมที่แปด

ปลาสวยงามตัวหนึ่งสะบัดหัวและหางไปมาในสระน้ำ สันหลังราวกับภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ดูมีจิตวิญญาณอย่างมาก

หลังจากที่ตูซื่อหวังถูกซู่เป่าจับตัวเข้าไปในตำหนักพญายม เนื่องจากก่อนหน้านี้เขาเคยกำชับเป็นพิเศษว่าห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในวังของเขา ดังนั้นปลาตัวนี้จึงถูกปล่อยให้หิวอยู่ช่วงหนึ่งเนื่องจากไม่มีใครให้อาหาร

ต่อมาจ้วนหลุนหวังก็มาถึง แววตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นปลาเทราท์พันลี้

“ฮ่า ๆ ตูซื่อหวังเอาเจ้ามาเลี้ยงดูอยู่ที่นี่ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครเข้ามาให้อาหาร ใกล้จะหิวตายแล้วใช่หรือไม่”

เขาไม่ใช่ตูซื่อหวังคนโง่เขลาที่ไม่ยอมกินปลาดี ๆ แต่กลับกินขี้ปลา

ถือว่าเขาได้ผลประโยชน์...

จ้วนหลุนหวังตั้งใจนำกระดูกสัตว์ปีศาจมาบดเป็นผง ผสมกับหญ้าวิญญาณ และวางแผนที่จะให้อาหารสองสามวันเพื่อให้ปลาที่หิวโหยอ้วนขึ้นก่อนแล้วค่อยกินมัน!

เนื่องจากเขาให้อาหารแค่สองสามวันแล้วถึงกินมัน เขาจึงไม่ได้ตั้งใจนำปลาเทราท์พันลี้ไปให้เขาที่นั่น มันจะลำบากเกินไปที่จะสร้างบ่อปลาอีกบ่อและถ้ามีคนมองเห็นก็คงยากที่จะเข้าใจ

จ้วนหลุนหวังถือว่าปลาเทราท์พันลี้เป็นของมันมานานแล้ว และลำบากให้อาหารอยู่สองสามวัน

ในวันนี้ เขากลับมาจากข้างนอก แม้จะปกป้องอยู่หลายวันก็ไม่สามารถปกป้องซู่เป่าและมู่กุยฝานได้ ภายในใจจึงทนไม่ไหว

ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะกินปลาเทราท์พันลี้ในวันนี้ เพื่อเพิ่มพละกำลัง และดูว่าเขาจะสามารถแอบเข้าไปในยมโลกทางตอนเหนือได้หรือไม่...

**

ตำหนักของซื่อหวังในเวลานี้

แสงสีทองสว่างขึ้น

ซู่เป่า มู่กุยฝาน ซูจิ่นอวี้ และจี้ฉาง ปรากฏตัวขึ้นที่จุดนั้น

ซู่เป่าพูดอย่างอารมณ์ดี “พ่อ! แม่! อาจารย์! หนูมีพลังวิเศษใช่ไหม!”

ทำทุกอย่างที่ใจต้องการ ไปได้ทุกที่ที่อยากไป!

ลิฟต์ตัวนี้...ไม่สิ เครื่องเทเลพอร์ตนี้มีประโยชน์มากจริง ๆ!

จี้ฉางแอบพูดเงียบ ๆ “มันน่าทึ่งมาก...”

จักรพรรดิแห่งเฟิงตูผู้ทรงพลังในตอนนั้นไม่ใช่แบบนี้ และไม่รู้ว่ายีนไหนได้กลายพันธุ์ไปแล้ว ตอนนี้ความแข็งแกร่งของหมอนี่เห็นได้ชัดว่าเทียบไม่ได้กับจักรพรรดิแห่งเฟิงตูในตอนนั้น แต่ก็มีบางด้านที่โดดเด่นเป็นพิเศษ

ไม่ ไม่ควรพูดในด้านเดียวหนึ่งหรือหลายๆ ด้าน...เขาแทบจะไม่คู่ควรกับท่านอาจารย์คนนี้เลย...เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น

มู่กุยฝานมองไปรอบ ๆ “หืม ลูกรัก เราออกนอกเส้นทางไปหน่อยหรือเปล่า นี่ไม่ใช่นรกขุมที่ห้า”

ซู่เป่าร้องเอ๊ะออกมาและพึมพำขณะที่กำลังพลิกหนังสือ “ไม่ผิดนะคะ พิกัดของตำหนักพญายม นี่มันผิดหรือเปล่า... เอ่อ ผิดจริง ๆ”

มู่กุยฝาน “...”

จี้ฉาง “...”

เกินไปมากเลย นี่มาถึงขุมที่แปด

“นี่คือที่ของตูซื่อหวัง” จี้ฉางพูดอย่างเงียบ ๆ

ซู่เป่า “o(︶︿︶)oโอ้ เฮงซวย!”

(ตูซื่อหวังในตำหนักพญายม ??)

มู่กุยฝานเหลือบไปเห็นปลาเทราท์พันลี้ตัวนั้น

“ยังไงก็มาแล้ว คงไม่ดีเท่าไรถ้าจะออกไปมือเปล่า” เขายกมือขึ้นแล้วจับปลา

“ไปกันเถอะ”

ซู่เป่าหันมามอง “พ่อคะ มือของหนูยังว่างอยู่ มือของท่านอาจารย์ก็ยังว่างอยู่!”

จ้วนหลุนหวังรู้สึกคับแค้นใจ เสียใจมาก ๆ ว่าทำไมเขาถึงแอบขี้เกียจขนาดนี้ คิดว่าจะไม่มีใครเข้ามาในตำหนักของตูซื่อหวัง เลยประมาททิ้งปลาเทราท์พันลี้ไว้ที่นี่

ผลก็คือปลาถูกขโมยไป และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนขโมยไป!

รู้สึกเหมือนสองสามวันนี้เลี้ยงปลาให้คนอื่นโดยเปล่าประโยชน์ ยิ่งคิด สีหน้าของจ้วนหลุนหวังก็ยิ่งทะมึนขึ้น

ตู้ม

ในเวลานี้ จู่ ๆ ทั้งยมโลกก็เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย มันไม่เหมือนแผ่นดินไหว มันเป็นการเคลื่อนไหวแบบที่จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพญายมกลับคืนสู่บัลลังก์เท่านั้น!

จ้วนหลุนหวังตกตะลึง ใครกลับคืนสู่บัลลังก์!

ในบรรดาพญายมทั้งสิบขุม ยกเว้นเหยียนหลัวหวังในขุมที่ห้าที่ได้ไปจุติใหม่ ไม่น่าเป็นไปได้ที่ในช่วงเวลาอันสั้นนี้จะมีพญายมองค์ใหม่มาแทนที่ตำแหน่งจ้วนหลุนหวังและผิงเติ่งหวัง

ตามคำบอกเล่าของเหยียนหลัวหวัง ตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กวัยแปดขวบเท่านั้น แล้วเธอจะกลับคืนสู่บัลลังก์ได้อย่างไร!

จ้วนหลุนหวังรีบวิ่งไปที่ขุมที่ห้าทันที

ตำหนักเหยียนหลัว

ท่ามกลางเสียงสะเทือนเลือนลั่น ตำหนักเหยียนหลัวอันมืดมิดก็สว่างขึ้นด้วยแสงแห่งความมืดอีกครั้ง

ซู่เป่าเดินเข้าไปในตำหนักเหยียนหลัว และพบว่าตำหนักเหยียนหลัวที่อยู่ตรงหน้านั้นเหมือนกับตำหนักเหยียนหลัวที่ตัวเองพกไว้ในมืออยู่ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าตำหนักเหยียนหลัวขุมที่ห้าที่ตั้งอยู่ในยมโลกนั้นดูสูงใหญ่และสง่างามกว่า

ซู่เป่าก้มหน้าลงมอง ตำหนักเหยียนหลัวซึ่งใหญ่เท่ากับจี้หยกยังคงห้อยอยู่บนข้อมือของเธอ ซึ่งสอดคล้องกับตำหนักนี้

เธอมองไปที่บัลลังก์ของเหยียนหลัวหวังที่อยู่ด้านบนสุดแล้วเดินขึ้นไปอย่างช้า ๆ

ในที่สุดเธอก็หมุนตัว กระโปรงของเธอเหวี่ยงตามการเคลื่อนไหว และเธอก็นั่งลงบนบัลลังก์ของพญายม

ชั่วขณะหนึ่ง จี้ฉางรู้สึกว่าออร่าบนร่างกายของเธอเปลี่ยนไป

เขามองไปที่เด็กน้อยที่อยู่บนบัลลังก์และอดที่จะรู้สึกตกตะลึงไม่ได้ ในความสับสน ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอก็ซ้อนทับกับใบหน้าที่ร่าเริงสดใสเมื่อสามพันปีก่อน...