ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1166

ครั้งนี้ซู่เป่าไม่ได้ ‘หายตัว’ ออกไปจากห้องตัวเองโดยตรง

ตอนเช้าที่เหล่าพี่ๆ ไปโรงเรียน ซู่เป่าเองก็เดินไปออกที่ประตูด้วย เธอกล่าวคำอำลากับนายหญิงซู คุณท่านซู และบรรดาลุงๆ อย่าเอาจริงเอาจัง

เมื่อป้าอู๋อายุมากขึ้น ก็ได้ปลดล็อคสกิลการจู้จี้ขี้บ่นโดยอัตโนมัติ เธอให้ของกินกับซู่เป่าพร้อมถอนหายใจไปพลาง

“เห้อ พึ่งกลับมาได้ไม่กี่วันก็จะไปอีกแล้ว อะไรกันนี่...”

“เด็กๆ กินนี่หน่อยสิคะ ซอสเผ็ดนี่ ป้ากับนายหญิงช่วยกันทำเลยนะคะ”

“ใช่แล้ว เช้านี้ทำเนื้อฝอยแดดเดียว ไก่ตุ๋นเต๋อโจว ขนมหนวดมังกร หมูทอดซอสเปรี้ยวหวาน ลูกชิ้นสี่สุข ปูนึ่งส้ม เป็ดแปดสมบัติ...เอาไปกินระหว่างทาง เอาไปกินสิ!”

ซู่เป่าตกตะลัง คว้าถุงใบใหญ่ที่อยู่ข้างหน้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว “ขอบคุณค่ะป้าอู๋...ขอบคุณค่ะคุณยาย...”

ป้าอู๋โบกมือ นายหญิงซูอุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้ในอ้อมแขน เมื่อเหล่าเด็กๆ ออกเดินทางไปโรงเรียน ซูอีเฉินก็เดินไปส่ง พร้อมกับเหยาหลิงเยว่ที่ติดตามไปด้วย

ชั่วพริบตาในบ้านก็เงียบเหงา

นายหญิงซูในใจรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกทุกข์ใจอย่างอธิบายไม่ได้ไปชั่วขณะ

ขณะนี้ เสี่ยวสวินสวินในอ้อมแขนคว้ามือจับเสื้อผ้าของเธอ ขณะที่ปากร้องอายายาเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ก็เคี้ยวเสื้อผ้าของเธอไปด้วย

นายหญิงซูมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ “เอาล่ะๆๆ มันเงียบเกินไปใช่ไหม? พาหนูไปเดินเล่นดีกว่าเนอะ”

หญิงชราในปากบ่นพึมพำ พูดคุยกับทารกน้อยไม่หยุด ระหว่างที่กำลังเตรียมของเพื่อพาเขาไปตลาด ชีวิตก็เริ่มกลับมายุ่งวุ่นวายอีกครั้ง ยังพอบรรเทาความโศรกเศร้าของการจากลาให้บรรเทาลง...

ก่อนจะจากไปซู่เป่าก็ไปแวะไปดูอาจารย์อีกคนสักหน่อย

เหลาจั้วอี้พึ่งสอนนักเรียนเสร็จ เมื่อเห็นซู่เป่ามาก็รู้สึกประหลาดใจมาก “ซู่เป่า หนูมาได้ยังไงน่ะ!”

เขารีบหยิบลูกกวาด คุกกี้ ขนมต่างๆ ออกมาจากลิ้นชักอย่างรวดเร็วพร้อมพูดว่า “อะนี่ เอาไปสิ พวกนี้มีเอาไว้สำหรับเป็นรางวัลให้นักเรียน”

ตอนนี้เขาไม่ได้รับลูกศิษย์หรืออะไรทำนองนั้นอีกต่อไป อะไรที่ทำให้เขาโด่งดังในแวดวงนี้ อะไรที่ให้อิทธิพลของของเขาเติบโต...เขาไม่สนใจสอ่งเหล่านั้นอีกต่อไป

ทุกวันนี้แค่สอนเด็กๆ ให้มีการตระหนักรู้ได้แค่นั้นเพียงพอ

เมื่อได้เห็นสีหน้าแดงระเรื่อของอาจารย์ ร่างกายแข็งแรงดี แขนขาที่เคยแข็งทื่อไม่ยืดหยุ่นก็กลับมาเป็นปกติแล้ว รถเข็นก็ไม่จำเป็นต้องนั่งอีกต่อไป ไม่ต่างกับชายชราปกติทั่วไป

ซู่เป่าจึงโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

อาจารย์เหลาทำท่าทางหนักใจ “ตอนนั้นอาจารย์ไม่เชื่อเธอ...ขอโทษด้วยจริงๆ นะ ซู่เป่า”

เป็นผลให้เขาไม่เพียงแต่ฟื้นตัวจากอาการป่วยเท่านั้น เมื่อโรงพยาบาลชื่อดังที่ไปเยี่ยมเขาเป็นประจำก็ตกใจมากหลังจากทราบเรื่องนี้ amazing! unbelievable!

“ฉันบอกกับพวกเขาว่า เป็นเพราะว่าแพทย์แผนจีนเทวดาจากประเทศเรารักษาดี ชาวต่างชาติเหล่านั้นต่างก็ถามว่าแพทย์แผนจีนเทวดาคนไหน อยากให้ฉันแนะนำพวกเขาบ้าง”

อาจารย์เหลาพูดไปยิ้มไป

ซู่เป่าถือถ้วยชาประหนึ่งสุภาพสตรีตัวน้อย เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้เธอก็ยิ้มอย่างสบายใจ “ร่างกายแข็งแรงก็ดีแล้วค่ะ! พอเห็นคุณสบายดี หนูก็สบายใจแล้ว!”

นั่งพูดคุยกับอาจารย์เหลาอยู่สักพัก ซู่เป่าก็เดินจากไป

ณ ตอนนี้

กระจกวิเศษถูกใส่เอาไว้ในน้ำเต้าวิญญาณของเธอ

มันถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “ชีวิตนี้ ฉันรักอิสระอย่างไร้ข้อจำกัด...! ไหนสัญญาไว้ว่าจะให้เข้ามาแค่ชั่วคราวยังไงล่ะ หา? นี่ผ่านไปชั่วโมงหนึ่งแล้ว! หลอกลวง!”

“ประธานซู ปีใหม่ใส่ซองไว้เยอะๆ ล่ะ ถ้าใส่เงินน้อยฉันไม่ไปนะ”

หลังจากพูดจาด้วยท่าที ‘ยโสโอหัง’ เขาก็พาผู้หญิงสองคนที่เป็นที่โปรดปรานที่สุดในตระกูลซูทั้งสองคนหายลับไป

เหยาหลิงเยว่จ้องมองด้วยความโกรธ เธอคว้ากล่องใส่ปากกาและกำลังจะโยนมันไปยังมู่กุยฝานในกระจก

กระจกวิเศษ “!!!”

ท่านยอดชายได้โปรดออมมือให้ข้าด้วย!!!

โอ้ให้ตาย! ดูเหมือนว่าอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณจะปลอดภัยกว่า...

ซูอีเฉินรีบคว้ามือของเหยาหลิงเยว่ทันที “ใจเย็น ใจเย็น...”

เหยาหลิงเยว่เดือดดาล “เขาเอาตัวเด็กดีไป แล้วยังจะมามีหน้ามาขอเงินอีก!”

ซูอีเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา อย่างน้อยเหยาหลิงเยว่ก็ยังมีการหักห้ามใจ แม้ว่าจะอยากทุบมู่กุยฝาน แต่ว่าก็ยังจำได้ว่ากระจกนั้นเป็นของซู่เป่า

เธอจึงไม่ทำร้ายของของซู่เป่า

การที่มู่กุยฝานตั้งใจทำให้มันวุ่นวายเช่นนี้ กลับทำให้ซูอีเฉินเศร้าใจน้อยลง

เขาโอบไหล่ของเหยาหลิงเยว่ เหยาหลิงเยว่จึงนั่งลงบนตักของซูอีเฉิน

ซูอีเฉินกล่าว “ปีใหม่พวกเขาก็กลับมาแล้ว แปบเดียวเอง”

เหยาหลิงเยว่ถอนหายใจ “อือ...”