ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1165

เสี่ยวสวินสวินขออ้อมกอดของพี่สาวทันทีที่เธอเข้าประตูไป

ซู่เป่าเอาหนังสือหินออกมาอย่างตื่นเต้น อุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปรอบๆ

“เสี่ยวสวินสวิน เด็กดี!” ซู่เป่าหยอกล้อ

เสี่ยวสวินสวิน “อายาอายายา%￥#%...”

มู่กุยฟานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ตาแก่เติงซีหน้าไม่อาย!

มู่กุยฝานกล่าว “ไม่ว่าจะยังไง ถึงเวลาที่ลูกจะต้องกลับยังโลกใต้พิภพแล้ว”

ผู้ทรยศปรากฏตัวแล้ว จะมัวมาใช้ชีวิตเอ้อระเหยเพลิดเพลินไปวันวันเช่นนี้ไม่ได้แล้ว

มู่กุยฝานรู้สึกหดหู่ในใจเล็กน้อย

จี้ฉางคิดกับตัวเองอยู่ในใจ ช่วงเวลาที่เด็กคนนี้มีอิสระในชีวิต ก็คือช่วงเวลาที่เขากับเธอจับผีด้วยกันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเคค่ะ”

เสี่ยวสวินสวินในอ้อมแขนเริ่มเบะปาก ท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง เธอจึงพาเขาลงไปเดินเล่นที่ชั้นล่าง

เสียงของนายหญิงซูดังขึ้น ดูเหมือนจะถามเธอว่าอยากกินอะไร พวกซูเหอเวิ่นต่างกลับตามซู่เป่าไป เหล่าเด็กๆ ต่างพากันเล่นกับเสี่ยวสวินสวินอยู่ในสวนดอกไม้

ซูจิ่นอวี้กำลังช่วยนายหญิงซูอยู่ในครัว แม้ว่าช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่สามารถพูดพร่ำเพรื่อเป็นต่อยหอยได้...

ทันทีที่ได้ยินเสียงครึกครื้นดังมาจากในสวนดอกไม้ นายหญิงซูก็รีบเข้าไปดู ก็เห็นเหยาหลิงเยว่ที่ไม่รู้กลับมาตั้งแต่เมื่อไร เธออุ้มเสี่ยวสวินสวิน โยนเขาขึ้นไปในอากาศ!

เนื่องจากแรงที่เยอะเกินไป เสี่ยวสวินสวินจึงลอยขึ้นไปเหนือกิ่งกุหลาบ บินกลางอากาศ เสี่ยวอู่ที่เดินผ่าน ตะโกนขึ้นเสียงดัง “ตกใจหมดเลยที่รัก!”

หลังจากเสี่ยวสวินสวินบินขึ้นกลางอากาศ ก็เริ่มตกลงมา...เหยาหลิงเยว่รับเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

พวกซูเหอเวิ่นตกใจมาก

“เหยา! หลิง! เยว่!” นายหญิงซูหยิบตะหลิว วิ่งปรี่เข้ามาด้วยความฉุนเฉียว

เหยาหลิงเยว่เหลือบมอง มือข้างหนึ่งอุ้มเสี่ยวสวินสวิน ข้างหนึ่งจูงมือซู่เป่า วิ่งหนีเปิดแน่บ!

พวกซูเหอเวิ่นที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นฉากตรงหน้าก็พากันเผ่นหนีเช่นกัน

ภาพที่เห็นคือ หญิงสาวคนหนึ่งมีเด็กตามติดเป็นขบวนประหนึ่งแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ คนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขน อีกคนวิ่งตามตูด วิ่งตามมาด้วยหญิงชราที่ในมือถือตะหลิวด้วยความฉุนเฉียว

ซูอีเฉิน มู่กุยฝานและจี้ฉางมุมปากกระตุกพร้อมๆ กัน

เมื่อกินข้าวเสร็จทุกคนต่างเข้าไปออกันในห้องของซู่เป่าโดยไม่ได้นัดหมาย

นี่จะเป็นคืนสุดท้ายของซู่เป่าที่จะอยู่บ้าน จากนั้นครอบครัวทั้งสามคนก็จะต้องกลับยมโลกอีกครั้ง ครั้งหน้าที่จะได้พบกันอีกคือตอนปีใหม่

ซูเหอเวิ่นไม่อยากให้เธอไป จึงถามย้ำอีกครั้ง “ถ้ามีเวลาว่างต้องกลับมานะ!”

หานหานถอนหายใจ “ปีหนึ่งเจอกันสามครั้ง ไม่สิ หนึ่งปีเจอกันแค่ครั้งเดียว บางครั้งก็สามปีเจอกันครั้งเดียว ขนาดหนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้ายังเจอกันบ่อยกว่านี้เลย”

ซูจื่อซีเบะปาก สิ่งที่เขาวางแผนไว้ในใจคือ รอจนกว่าเธอจะเก่งกาจมากพอ ถึงตอนนั้นเขาจะไปกับเธอได้ใช่ไหม?

ซูเหอเหวินที่กำลังนั่งตรวจการบ้านให้หานหาน พลางพูดเบาๆ “อย่าลืมกลับมาสอบปลายภาคล่ะ”

ซู่เป่าตกใจไปชั่วขณะ “เอ๋?”

เวลาเรียนช่วงนี้ช่างน้อยเหลือเกิน!

เสี่ยวสวินสวิน “...”

ซูอีเฉินนำผ้าอ้อมผืนใหม่มา และปลดกระดุมชุดของเสี่ยวสวินสวินออก

ซูเหอเหวินตะโกนวานให้คนเอากะละมังน้ำอุ่นมาให้ ซูเหอเวิ่นจึงรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนู หานหานยกถังขยะมาวางไว้ให้

ต่างคนต่างแบ่งหน้าที่อย่างชัดเจน ราวกับได้รับการฝึกฝนมาดีมาก

ซู่เป่าไม่เคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสี่ยวสวินสวิน เธอต้องการช่วยเช่นกัน แต่จี้ฉางรั้งเธอเอาไว้

“เฮ้...มันไม่น่าสนุกเลยนะ!”

ซู่เป่าสงสัย “ทำไมล่ะ? หนูไปช่วยหน่อยละกัน”

มู่กุยฝานกอดอก ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่เชิง “ก้นของบรรพบุรุษน่ะดูไม่ได้หรอกนะ”

ซู่เป่า “?”

ทุกคน “?”

เสี่ยวสวินสวิน ‘จ๊อก...’ เขาชิ้งฉ่องแล้วเล็งไปที่มู่กุยฝาน

มู่กุยฝาน “...!”

โชคดีที่เขาหลบได้ไว!

ตาแก่เติงซีหน้าไม่อาย!

凸(艹皿艹)