ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1165

เสี่ยวสวินสวินขออ้อมกอดของพี่สาวทันทีที่เธอเข้าประตูไป

ซู่เป่าเอาหนังสือหินออกมาอย่างตื่นเต้น อุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปรอบๆ

“เสี่ยวสวินสวิน เด็กดี!” ซู่เป่าหยอกล้อ

เสี่ยวสวินสวิน “อายาอายายา%￥#%...”

มู่กุยฟานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ตาแก่เติงซีหน้าไม่อาย!

มู่กุยฝานกล่าว “ไม่ว่าจะยังไง ถึงเวลาที่ลูกจะต้องกลับยังโลกใต้พิภพแล้ว”

ผู้ทรยศปรากฏตัวแล้ว จะมัวมาใช้ชีวิตเอ้อระเหยเพลิดเพลินไปวันวันเช่นนี้ไม่ได้แล้ว

มู่กุยฝานรู้สึกหดหู่ในใจเล็กน้อย

จี้ฉางคิดกับตัวเองอยู่ในใจ ช่วงเวลาที่เด็กคนนี้มีอิสระในชีวิต ก็คือช่วงเวลาที่เขากับเธอจับผีด้วยกันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเคค่ะ”

เสี่ยวสวินสวินในอ้อมแขนเริ่มเบะปาก ท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง เธอจึงพาเขาลงไปเดินเล่นที่ชั้นล่าง

เสียงของนายหญิงซูดังขึ้น ดูเหมือนจะถามเธอว่าอยากกินอะไร พวกซูเหอเวิ่นต่างกลับตามซู่เป่าไป เหล่าเด็กๆ ต่างพากันเล่นกับเสี่ยวสวินสวินอยู่ในสวนดอกไม้

ซูจิ่นอวี้กำลังช่วยนายหญิงซูอยู่ในครัว แม้ว่าช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่สามารถพูดพร่ำเพรื่อเป็นต่อยหอยได้...

ทันทีที่ได้ยินเสียงครึกครื้นดังมาจากในสวนดอกไม้ นายหญิงซูก็รีบเข้าไปดู ก็เห็นเหยาหลิงเยว่ที่ไม่รู้กลับมาตั้งแต่เมื่อไร เธออุ้มเสี่ยวสวินสวิน โยนเขาขึ้นไปในอากาศ!

เนื่องจากแรงที่เยอะเกินไป เสี่ยวสวินสวินจึงลอยขึ้นไปเหนือกิ่งกุหลาบ บินกลางอากาศ เสี่ยวอู่ที่เดินผ่าน ตะโกนขึ้นเสียงดัง “ตกใจหมดเลยที่รัก!”

หลังจากเสี่ยวสวินสวินบินขึ้นกลางอากาศ ก็เริ่มตกลงมา...เหยาหลิงเยว่รับเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

พวกซูเหอเวิ่นตกใจมาก

“เหยา! หลิง! เยว่!” นายหญิงซูหยิบตะหลิว วิ่งปรี่เข้ามาด้วยความฉุนเฉียว

เหยาหลิงเยว่เหลือบมอง มือข้างหนึ่งอุ้มเสี่ยวสวินสวิน ข้างหนึ่งจูงมือซู่เป่า วิ่งหนีเปิดแน่บ!

พวกซูเหอเวิ่นที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นฉากตรงหน้าก็พากันเผ่นหนีเช่นกัน

ภาพที่เห็นคือ หญิงสาวคนหนึ่งมีเด็กตามติดเป็นขบวนประหนึ่งแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ คนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขน อีกคนวิ่งตามตูด วิ่งตามมาด้วยหญิงชราที่ในมือถือตะหลิวด้วยความฉุนเฉียว

ซูอีเฉิน มู่กุยฝานและจี้ฉางมุมปากกระตุกพร้อมๆ กัน

เมื่อกินข้าวเสร็จทุกคนต่างเข้าไปออกันในห้องของซู่เป่าโดยไม่ได้นัดหมาย

นี่จะเป็นคืนสุดท้ายของซู่เป่าที่จะอยู่บ้าน จากนั้นครอบครัวทั้งสามคนก็จะต้องกลับยมโลกอีกครั้ง ครั้งหน้าที่จะได้พบกันอีกคือตอนปีใหม่

ซูเหอเวิ่นไม่อยากให้เธอไป จึงถามย้ำอีกครั้ง “ถ้ามีเวลาว่างต้องกลับมานะ!”

หานหานถอนหายใจ “ปีหนึ่งเจอกันสามครั้ง ไม่สิ หนึ่งปีเจอกันแค่ครั้งเดียว บางครั้งก็สามปีเจอกันครั้งเดียว ขนาดหนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้ายังเจอกันบ่อยกว่านี้เลย”

ซูจื่อซีเบะปาก สิ่งที่เขาวางแผนไว้ในใจคือ รอจนกว่าเธอจะเก่งกาจมากพอ ถึงตอนนั้นเขาจะไปกับเธอได้ใช่ไหม?

ซูเหอเหวินที่กำลังนั่งตรวจการบ้านให้หานหาน พลางพูดเบาๆ “อย่าลืมกลับมาสอบปลายภาคล่ะ”

ซู่เป่าตกใจไปชั่วขณะ “เอ๋?”

เวลาเรียนช่วงนี้ช่างน้อยเหลือเกิน!