ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1164

มู่กุยฝานเป็นกังวลว่าชายคนนั้นจะกลับมาฆ่าเขาอีก อย่างไรก็ตามจักรพรรดิชิงหัวทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ให้กับซู่เป่าซึ่งคนคนนั้นเองก็รู้ดี

แต่ว่าอีกฝ่ายเองก็รู้ว่านอกจากจักรพรรดิชิงหัวแล้ว ก็ยังมีคนอื่นลงยันต์เพื่อผนึกของไว้ให้ซู่เป่า

เมื่อซู่เป่าตื่นรู้ขึ้นมาเท่านั้น ของที่ลงยันต์ไว้เหล่านี้จึงจะปรากฏออกมาให้เห็น บุคคลนั้นเองก็รู้ถึงระดับนี้เช่นกัน

ต้องเร่งมือแล้ว

“ไปกันเถอะ ซู่เป่า!” มู่กุยฝานพูดเสียงต่ำ

ก่อนจากไป ซู่เป่าที่ยืนอยู่ข้างนอกศาลบรรพชนยังไม่ยอมตัดใจจากหินของสิ่งก่อสร้างในศาลบรรพชน เธอโบกไม้โบกมือ แม้แต่ก้อนเดียวก็ต้องเอาไปให้หมด

สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงฐานวางคทา มู่กุยฝานเข้าไปมองรอบๆ ที่แท้ของล้ำค่าต่างๆ ก็ถูกลงยันต์ผนึกไว้อยู่ที่นี่นั่นเอง น้ำอมฤตเรียงรายเป็นแถวๆ สมุนไพร วัตถุดิบหายาก เคล็ดวิชาและทรัพย์สมบัติต่างๆ

ทั้งหมดอยู่ที่นี่

มู่กุยฝานร้อนรนในใจ สัญญาณบอกว่าวิกฤตกำลังคลืบคลานเข้ามา

เขาคว้ามือไปหยิบสิ่งของทั้งหมดออกมาก่อน ซู่เป่าที่อยู่ข้างหลังตามเก็บของที่ตกหล่น มองดูคุณพ่อเก็บของที่อยู่ข้างในจนเสร็จ เธอจึงตามรื้อถอนในตอนท้าย

ท้ายที่สุดขณะที่คู่พ่อลูกออกมาแล้ว เมืองใต้พิภพไม่ทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นอีกต่อไป ในถ้ำล้วนมีแต่ความว่างเปล่า แม้แต่อิฐปูพื้นสักชิ้นก็ไม่เหลือ...

น้ำเสียงของซู่เป่าเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา “พ่อคะ ทำไมทุกคนถึงชอบไปซ่อนของในถ้ำล่ะคะ?”

มู่กุยฝาน “ไม่จำเป็นต้องซ่อนในถ้ำเสมอไป...”

หลังจากที่ทั้งสองออกมาได้ไม่นาน ชายลึกลับคนนั้นก็หวนกลับมา

เมื่อเห็นที่ตรงหน้าถูกขุดหน้าดินออกไปหมด ถ้ำที่ว่างเปล่า ชายลึกลับคนนั้นโกรธจนแทบกระอักเลือด...

พ่อลูกทั้งสองเดิมทีก็ไม่รู้ว่าทั้งสองฝ่ายได้เดินสวนกันไปเพียงแวบเดียว ทว่าหากช้ากว่านี้แม้แต่นาทีเดียว อีกฝ่ายจะสามารถค้นพบกลิ่นและร่องรอยของพวกเขาได้

**

ตระกูลซู

ซู่เป่าหยิบหนังสือหินออกมา เธอกำลังเร่งรีบ ไม่ทันได้ดูอย่างละเอียด

ตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งตะลึงงัน เธอเงยหน้ามองคุณพ่อด้วยความตกใจ

มู่กุยฝานเอนกายลงบนโซฟาอย่างเอ้อระเหยลอยชาย วางมือข้างหนึ่งลงบนพนักพิง เขาเลิกคิ้วพร้อมพูดว่า “ทำไมเหรอ? ไม่เชื่อว่าแต่ก่อนตัวเองจะเก่งกาจขนาดนี้หรือยังไง?”

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่มีทาง หนูรู้ว่าหนูเก่งที่สุด”

มู่กุยฝานยิ้มมุมปาก ไม่เลวเลย เธอช่างคู่ควรกับการเป็นพระราชธิดาของจักรพรรดิเฟิงตู ดีแล้วที่มีความมั่นใจและบุคลิกแบบนี้ตั้งแต่เด็ก!

ซู่เป่าพูดอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ “ทุกคนขยันขันแข็งซะขนาดนี้ ตัวหนูในเมื่อก่อนสุดท้ายก็ดีแต่ล้มเหลว ทำให้ลุงๆ และพี่ๆ ผิดหวัง”

แต่พวกลุงๆ และพี่ๆ ก็ยังทิ้งของขวัญเอาไว้ให้เธอ...ซู่เป่าทั้งรู้สึกสะเทือนใจ ทั้งรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน