ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1163

ซู่เป่าเองก็ไม่รู้ว่ามีของดีอะไร แต่พ่อบอกว่าพวกนี้คือหินวิเศษ สีของหินเหล่านี้ที่ดูเหมือนกันจะต้องเป็นหินวิเศษแน่!

เอาไปก่อนค่อยว่ากัน!

เธอกลัวว่าจะมีใครมาแย่งไปก่อนหากเธอช้าเกินไป ซู่เป่าวิ่งอย่างบ้าระห่ำจนขาทั้งสองข้างเกือบจะปะทุประกายไฟออกมา!

เพียงแค่สิบนาที ก็นำเมืองใต้พิภพย้ายกลับเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

ถ้าเธอแข็งแกร่งพอ เธอคงจะแค่โบกมือขึ้น แล้วเก็บทุกอย่างมา...ตอนนี้ยังคงต้องออกแรงวิ่งหน่อย

“พ่อคะ!” เม็ดเหงื่อค่อยๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของซู่เป่า ดวงตาทั้งสองเป็นประกายพร้อมถามว่า “ยังมีอะไรอีกไหม? ศาลบรรพชนแห่งนี้เอาไปได้ไหมคะ? บ้านหินสี่เหลี่ยมสูงใหญ่หลังนั้นซู่เป่าขอได้ไหม?”

เธอชี้ไปยังฐานที่คทาตั้งอยู่

ตอนนี้เหลือแค่สองสิ่งนี้แล้ว

ของอื่นๆ ซู่เป่าไม่เข้าใจว่ามีค่าตรงไหน

แต่หินวิเศษสามารถอุดผืนฟ้าได้ ดอกไม้ต้นไม้นานาพรรณก็ไม่เลวเลย เก็บเอาไปด้วยเลยดีกว่า

มู่กุยฝานจับมือเธอลง “รอเดี๋ยว พวกเราดูก่อนว่ามีข้อมูลอะไรไหม...”

ซู่เป่าสงสัย “ข้อมูลเหรอคะ”

มู่กุยฝานตอบอย่างคุลมเครือ “อือ เพื่อนเก่าคนหนึ่ง อาจจะมาที่นี่ก่อนเราแล้ว พวกเรามาดูกันว่าเขาได้ทิ้งข้อความอะไรไว้ให้พวกเราหรือเปล่า”

ซู่เป่าพยักหน้าราวกับเข้าใจถ่องแท้ “เขาดีจังเลยนะคะ!”

เขามาที่นี่ก่อนแล้ว ของล้ำค่าเหล่านี้กลับไม่เอาไปด้วย

มู่กุยฟานเข้าใจโดยอัตโนมัติว่าลูกสาวของเขาคิดอะไรอยู่ จึงพูดกึ่งหัวเราะกึ่งร้องไห้ว่า “อือ...ใช่ ของพวกนี้คือสิ่งที่เขาทิ้งเอาไว้ให้เรา”

ซู่เป่าสับสนอีกครั้ง “ทำไมล่ะคะ”

มู่กุยฝานอธิบายอย่างส่งเดชว่า “ในฐานะเพื่อนของพ่อ...ก็ควรที่จะให้ของขวัญลูกยังไงล่ะ”

ซู่เป่าทำท่าทางราวกับเข้าใจถ่องแท้อีกครั้งหนึ่ง “ว้าว คุณลุงนี่ใจดีจริงๆ เลยนะคะ!”

มู่กุยฝานมุมปากกระตุก

เหอะ คุณลุง

เพียงคิดถึง ‘คุณลุง’ คนที่ว่าที่เมื่อก่อนอยากจะได้ตัวลูกสาวของเขาจนตัวสั่น มู่กุยฝานก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด เขาไม่ใช่มนุษย์สักหน่อย

ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเจนโลกมากตั้งแต่เด็กขนาดไหน อายุของเขาก็ยังคงอยู่ที่ยี่สิบปีเสมอ

แม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในห้าคนของพวกเราที่อายุน้อยที่สุดก็ตาม

ทว่า มีอายุมากกว่าซู่เป่าหลายพันปีนี้คือความจริง!

ยังจะมาอยากได้แก้วตาดวงใจตัวน้อยของเขาไปอีก

คิดเช่นนี้แล้ว มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะใช้ปูนขาวขูดของออกไปจากที่นี่

มู่กุยฝานกัดฟันหัวเราะอย่างเย็นชา และโน้มน้าวซู่เป่า “เสี่ยวซู่เป่า หนูว่าผู้ชายที่อายุนับพันปี มาตกหลุมรักเด็กสาวที่มีอายุพึ่งจะสิบขวบเขาไร้ยางอายไหม?”

ซู่เป่าเอียงคอ คิดอย่างรอบคอบแล้วถามว่า "แล้วเด็กสาวคนนั้น คิดว่าเขาไร้ยางอายหรือเปล่า?"

เรื่องราวต่างๆ บนโลกนี้นั้นซับซ้อนเกินไปและยากจะอธิบาย เธอไม่เข้าใจอะไรอื่นเลย ทว่าเธอรู้ดีว่ามองโลกต้องมองสองด้านเสมอ

แต่ซู่เป่ากลับทำให้มู่กุยฝานกระจ่างแจ้ง “หากเด็กสาวคนนั้นไม่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นเรื่องน่าขายหน้า ก็เรื่องของพวกเขา พ่อคะ ในฐานะคนนอก เราไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่น และเราก็ไม่ควรตัดสินคนอื่นตามใจชอบนะคะ”

มู่กุยฝานถึงกับสำลักและพูดไม่ออก

ซู่เป่าตะลึงงัน

นั่นเธอไม่ใช่เหรอ?

มู่กุยฝานไม่อยากให้เธอคิดมากจึงพูดว่า “ซู่เป่า พวกเราไปกันเถอะ”

“ไม่ง่ายนักถ้าจะพกหนังสือหินนี่ติดตัวไปด้วย ถ้าพวกเราเอาไปไม่ได้ก็ไม่ต้องเอาไปหรอก ครั้งหน้าค่อย...”

ขณะที่ยังพูดไม่จบ ซู่เป่าก็ขยายขนาดน้ำเต้าวิญญาณให้ใหญ่ขึ้นและยกขึ้นสูง!

เอาไปไม่ได้งั้นเหรอ? ไม่ล่ะ ไม่มีอะไรที่เธอเอาไปไม่ได้!

“ไปกัน!” ซู่เป่าดุเสียงต่ำ รู้สึกถึงอุปสรรคที่เข้ามาขวาง มันยากพอๆ กับคนธรรมดาคนหนึ่งยกตึกขึ้นมา

ซู่เป่าขมวดคิ้ว “หากเอาไปไม่ได้ ก็สับเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปดีไหม”

ดูเหมือนว่าจะเป็นหินอุดผืนฟ้า สีไม่ต่างกันเลย

หินอุดผืนฟ้า...ก็เหมือนกับก้อนหินตามท้องถนน ถึงจะแตกไปแล้วก็ยังนำกลับมาใช้งานได้อยู่ดี

(หินอุดผืนฟ้า “...” )

ดูคุณสิ หากคุณจะทำแบบนี้ ฉันไม่ไปกับคุณได้ไหม

ซู่เป่ารู้สึกโล่งใจกะทันหัน ทันใดนั้นหนังสือหินก็บินเข้าไปยังน้ำเต้าวิญญาณของเธอ

สบายจริงๆ คล่องตัวสุดๆ

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าดูสับสนงุนงง

“?”