ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1162

ชายลึกลับมองไปยังความเคว้งคว้างว่างเปล่า ที่ดินไม่เหลือแม้แต่เมืองใต้พิภพ

ในแววตาเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

เขาจำได้ว่าตอนไล่ฆ่าเจ้าเด็กปถุชนคนธรรมดานั่น เมืองใต้พิภพมันยังอยู่ดีนี่นา!

นอกจากคทาและหัวใจก็ถูกเจ้าเด็กแสบนั่นขโมยไปหมดแล้ว

ของอื่นๆ น่าจะยังอยู่...

ของล้ำค่ามากมาย...

หลังจากที่อยู่บนภูเขาศักดิ์สิทธิ์มาเนิ่นนาน ในที่สุดก็ค้นพบสักที…!

หายไปหมดได้อย่างไร?

ชายลึกลับอยู่ในอาการงงงวย และคิดถึงความเป็นไปได้ได้เพียงแค่อย่างเดียว

เขามาผิดที่เข้าให้แล้ว!

ถูกเจ้าเด็กแสบนั่นหลอกเข้าให้จนได้!

เจ้าเด็กแสบนั่นอยู่ใกล้ตัวเขาแท้ๆ จะหายตัวไปไกลขนาดนั้นได้อย่างไร เขาคงทำตัวฉลาดจะลงไปหาข้างใต้หุบเหวผีร้อง!

ดูจากตอนนี้ เจ้าเด็กนั่นยังไม่ได้หายตัวไป ทว่าแวบเข้าไปในถ้ำ ไม่น่าไว้ใจแล้วสิ...

แล้วเหตุใดถึงหายวับเข้าไปในถ้ำได้ล่ะ?

เมืองใต้พิภพในถ้ำเป็นสถานที่ที่จักรพรรดิชิงหัวลงยันต์เอาไว้อยู่

คำอธิบายที่พอจะเป็นไปได้เพียงข้อเดียวนั่นก็คือ เจ้าเด็กนั่นคือจักรพรรดิชิงหัวกลับชาติมาเกิด!

ชายลึกลับรู้ดีถึงพลังของเจ้าเด็กคนนั้น เขาหลบหนีไปด้วยตัวเองไม่ไหวหรอก ดังนั้นคือคทาต่างหากที่พาเขาหลบหนีไป

คทารู้จักแต่เพียงจักรพรรดิชิงหัว ฉะนั้นแล้วเด็กแสบนั่นก็คือจักรพรรดิชิงหัว แต่ก่อนที่จักรพรรดิชิงหัวกลับชาติมาจุติ สถานการณ์วันนี้ควรจะได้รับการสะสางเสียก่อน...

เขาต้องได้กระอักเลือดแน่!

ในช่วงเวลาแห่งความประมาท หากไม่ได้รับการสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัวก็ลืมไปเลยได้เลย

และเจ้าเด็กจักรพรรดิชิงฮัวก็วิ่งหนีไปแล้ว!

ชายลึกลักคำรามอย่างแค้นเคือง เขาปล่อยหมัดใส่ถ้ำออกไปหลายครั้ง เขาจากไปด้วยสีหน้าเกี้ยวกราด

**

ของในถ้ำสรุปแล้วใครเอาไปกันแน่?

ย้อนเวลากลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า!

บึงเหมันต์เป็นสถานที่วิวทิวทัศน์สวยงาม

มู่กุยฝานเคยบอก ‘จุดประจำตำแหน่ง’ กับซู่เป่าเอาไว้ว่า “เอาล่ะ ลองสร้างจุดวาร์ปกันดูที่นี่นะ”

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “พ่อคะ ที่นี่คือที่ไหนเหรอ?”

มู่กุยฝานตอบ “ที่ดีๆ ที่หนึ่ง ที่เต็มไปด้วยขุมทรัพย์”

ดวงตาทั้งสองของซู่เป่าเปล่งประกาย (✧ᗜ✧)

ไปๆๆๆ ไปได้แล้ว!

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ซู่เป่าก็สร้างแผนที่นำทางไปยังเขาคุนหลุนอันศักดิ์สิทธิ์สำเร็จ!

คู่พ่อลูกทั้งสองก็ได้ปรากฏตัวในเมืองถ้ำใต้ดิน!

ในเวลานี้มู่กุยฝานไม่รู้เลยว่าซืออี้หรันได้หายตัวไป ชายลึกลับพึ่งออกมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ กำลังมุ่งหน้าไปยังหุบเหวผีร้อง

ไม่ช้าไม่เร็ว ทั้งสองฝ่ายก็จะได้พบกันแล้ว

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาแล้ว ยังไม่สามารถปกป้องซู่เป่าได้ เขาเองก็รู้ดีว่าพาซู่เป่ามาที่นี่ไม่ได้แน่นอน

“ที่นี่เหรอคะ?” ซู่เป่ามองไปยังหน้าปากถ้ำอย่างตกตะลึง

ของดี ของล้ำค่าจากฟากฟ้า!

“พ่อคะ ของพวกนี้เอามาได้ไหม? มีคนอยู่หรือเปล่า?” ซู่เป่าอดกลั้นความอยากรู้อยากลอง และถามอย่างมีมารยาท

มู่กุยฝานเงยหน้าขึ้น มองไปยังกลางเมืองใต้พิภพพร้อมพูดว่า “ไม่มี ทั้งหมดนี่เป็นของหนู...”

ใจกลางที่แห่งนี้เดิมทีควรจะมีอะไรอยู่บ้าง ทว่ามันถูกเอาไปแล้ว

เจ้าเด็กจักรพรรดิชิงหัว...กลับมาแล้ว???

มู่กุยฝานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ ถ้ากลับมาแล้ว ทำไมจึงเอาสิ่งสำคัญที่อยู่ใจกลางไป ไม่ทิ้งอย่างอื่นไว้เลยเหรอ?

มู่กุยฝานยังไม่เข้าใจ

แต่ช่างมันเถอะ ตั้งแต่มาที่นี่ ก็ได้นำของล้ำค่าไปก่อนแล้ว

พวกเขาและ "ตาแก่" ตกลงกันตั้งแต่แรกว่าจะทิ้งบางสิ่งที่เป็นประโยชน์ไว้ให้กับซูเปาเพื่อการฝึกฝนของเธอ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง สิ่งที่ถูกลงยันต์ผนึกเอาไว้โดยจักรพรรดิชิงฮวามีมากกว่าที่ตาเห็น ของคนอื่นๆ ที่ลงยันต์ไว้ก็มี...

ของพวกนี้ล้วนแล้วแต่มอบให้ซู่เป่าเป็น ‘ของขวัญ’ ตอนแรกเกิด

“ซู่เป่า พวกเราไปศาลบรรพชนกันก่อนเถอะ...ซู่เป่า?!”

มู่กุยฝานหันหน้ามาอีกที ก็ตกใจจนอ้าปากค้าง!

ทันทีที่หันกลับมา

เด็กน้อยของเขากำลังถือน้ำเต้าวิญญาณ และวิ่งเก็บของไปมา

อย่าพูดถึงศิลาไร้อักษรพวกนั้น มันคือ ‘บ้าน’ อันว่างเปล่า

ขนาดหน้าดินยังถูกขูดไปหมดแล้ว

เก็บเสียจน...สะอาดสะอ้าน

มู่กุยฝานมุมปากกระตุก