ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1161

ชายลึกลับมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชา

ลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู…งั้นเหรอ

เธอคู่ควรด้วยเหรอ？

ไม่ใช่ว่าเขาชอบลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูอะไรหรอก แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้แย่ไม่ไหวจริงๆ

แถมผู้หญิงแย่ๆ แบบนี้ดันมีเชื้อของเขาอีก

แววตาของชายลึกลับแฝงไปด้วยความรังเกียจเล็กน้อย เขายกเท้าขึ้นมาแล้วเตะหว่านลี่ลงไปที่ก้นเหวอย่างไร้ความปราณี

หว่านลี่ “！！！”

จิ่งจั้นช็อกมาก หว่านลี่เป็นลูกสาวของจักรพรรดิแห่งเฟิงตูงั้นเหรอ…

สมองเขาแล่นไวมาก ขณะกำลังคิดอยู่ว่าในภายภาคหน้าจะสานสัมพันธ์กับหว่านลี่ยังไง จู่ๆ กลับเห็นเธอโดนชายลึกลับคนนั้นเตะลงก้นเหวซะงั้น

“！！！”

ในชั่วขณะนี้ ก็มีความคิดร้อยแปดเข้ามาในหัวของเขา หนึ่งในความคิดอันแรงกล้าที่สุดก็คือ

หว่านลี่ช่างโง่เขลานัก！

ในสถานการณ์ที่ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูหรือมิตรก็แสดงตัวไปก่อนซะงั้น ถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูกับจักรพรรดิแห่งเฟิงตูขึ้นมาล่ะ？！

ก็รนหาที่ตายน่ะสิ？ เหมือนที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้านี่ไง！

แต่ในขณะเดียวกัน จิ่งจั้นก็เข้าใจว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์คับขันแล้ว เขาได้เห็นชายลึกลับถีบหว่านลี่ตกลงไปในก้นเหว เขาคงจะมาฆ่าเขาเพื่อปิดปากอย่างแน่นอน

ตามที่คาดไว้ ชายลึกลับมองมาที่เขา แต่แววตาของชายลึกลับไม่ได้มีแรงอาฆาตอะไร เพราะดวงตาของชายลึกลับดูนิ่งๆ และไม่มีความรู้สึกใดๆ เลย เหมือนเขาไม่ได้อยู่ในสายตา

“ผมสามารถช่วยรุ่นพี่ได้ครับ…” จิ่งจั้นเพิ่งจะเอ่ยปากไปเองก็ร็สึกเหมือนตัวเองถูกถีบจนตัวปลิวตกลงไปในก้นเหวตามหว่านลี่ไป เขาถึงกับเลือดพุ่งออกจากปากเลยทีเดียว！

คำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยินก็คือเสียงของชายลึกลับที่ดูไร้อารมณ์ว่า เจ้าก็คู่ควรด้วยเหรอ？

จิ่งจั้นผิดหวัง

นึกว่าพอมาถึงยมโลกแล้ว เขาต้องประสบความสําเร็จอยู่บ้างเป็นแน่ อย่างน้อยก็ต้องได้เลื่อนขั้นก่อนแล้วค่อยกลับไป

ไม่คิดเลยว่าไม่ได้อะไรกลับไปแล้ว แถมยังโดนถีบลงมาในก้นเหวอีก

สิ่งที่น่าผิดหวังกว่าก็คือ ในวินาทีนั้นเขาสัมผัสได้ว่าความสามารถของเขานั้นยังห่างชั้นจากชายลึกลับคนนั้นอยู่มากแค่ไหน มันเป็นความสิ้นหวังที่เขาไม่สามารถมองย้อนกลับได้ตลอดชีวิต…

จิ่งจั้นไม่พอใจ！

ในวินาทีนั้น เขานึกถึงน้องสาวของตัวเอง น้องสาวของเขาอยู่บ้านตัวคนเดียวโดยไม่มีที่พึ่ง ถ้าเขาตายไปแบบนี้จริงๆ น้องสาวจะอยู่อย่างไร？

จิ่งจั้นบ่นไปยกใหญ่ ต้องบอกเลยว่าเขาก็ยังโชคดีและมีความสามารถอยู่บ้าง ก่อนที่จะตกลงไปที่ข้างล่าง เขาได้ใช้ของทั้งหมดในกระเป๋าเป้ของเขา…

ในที่สุดก็พาดอยู่บนผาหินได้สำเร็จ

จิ่งจั้นตัวสั่น ดาบสั้นในมือของเขาเสียบเข้ากับช่องว่างของผาหิน

เขาเงยหน้ามองแสงสว่างตรงปากเหวแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

ขอแค่ไม่ตายก็ยังมีโอกาส

อย่างมากก็ปีนอีกสองสามปี…

ชายลึกลับขมวดคิ้วและด้วยความสามารถอันเก่งกาจของเขาแล้ว ไม่นานนักเขาก็พบที่ๆเชื่อมต่อกับโลกมนุษย์ได้อย่างรวดเร็ว

เขาเอาตัวโผล่ออกไปครึ่งตัว หน้าผาอันเงียบสงบนี้ไม่มีอะไรเลย

กวาดตามองจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจออะไร

ถึงแม้เด็กคนนั้นจะหนีไปได้ก็เถอะ แต่เขาก็บาดเจ็บสาหัสอยู่เหมือนกัน คงไม่น่าจะวิ่งเร็วขนาดนั้นได้หรอกมั้ง

ชายลึกลับดึงตัวกลับมาแล้วกลับไปที่ยมโลกอีกครั้ง

ความเป็นไปได้นี้น้อยเกินไป เขายอมแพ้ในวิธีนี้แล้ว เขาต้องการหาเด็กธรรมดาๆ คนนั้นให้ได้เร็วที่สุด ความน่าจะเป็นที่เด็กคนนั้นจะไปที่พระราชวังชิงหัวน่าจะสูงกว่าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเขาก็เลยรีบไปที่ยมโลกทางตะวันออก

แต่เดี๋ยวก่อน สิ่งที่สําคัญกว่าคือการนําของที่จักรพรรดิชิงหัวผนึกไว้ออกไป

ชายลึกลับกลับมาที่ปากถ้ำของภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนอีกครั้ง

กลับเจอ…

หนังสือหินที่เดิมวางอยู่ในศาลบรรพชนเดิมหายไปแล้ว แม้แต่เศษที่มุมหนังสือก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ไม่ต้องพูดถึงคทาและหัวใจ

แท่นขนาดใหญ่ใต้คทาอันนั้นก็เทียบเท่ากับบ้านหลังหนึ่งแล้ว เดิมก็น่าจะมีอะไรอยู่ข้างในเหมือนกัน

แต่ตอนนี้กลับหายไปหมด

ไม่ต้องพูดถึงพวกของตกทอดของจักรพรรดิเลย…แม้แต่ป้ายที่ไม่มีตัวอักษรที่ประกอบขึ้นเป็นโลกใต้พิภพก็ถูกเอาไปเหมือนกัน ที่สักผืนก็ไม่เหลือไว้ให้เขา

ชายลึกลับ “…？”