ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1160

หว่านลี่ชูคอหยิ่งผยองของเธอขึ้นแล้วทำสีหน้าเย็นชาใส่

จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของเธอ…

เธอเป็นถึงคนที่มีชะตาพัวพันกับจักรพรรดิเชียวนะ เธอไม่มีทางเรื่องแบบนี้ลงหรอก

หวานลี่ทำหน้าเย็นชาแล้วเดินออกไป

เธอร้อนใจสุดๆ ไม่อยากเห็นจิ่งจั้นอีกต่อไปแล้ว

แต่เพิ่งจะยืนอยู่แถวผาหินอยู่ไม่นาน เธอก็เหมือนจะมองเห็นแสงสว่างจากก้นเหว…

พูดให้ถูกก็คือ เป็นกลุ่มแสงที่ล้อมรอบด้วยหมอกพิศวงอันมืดมัว！

หว่านลี่มองเห็นไม่ชัดมาก แต่แสงสว่างนั้นกลับให้ความรู้สึกหวาดกลัวยังไงบอกไม่ถูก ความรู้สึกแบบนี้คล้ายกับที่เธอรู้สึกจากตัวจักรพรรดิเฟิงตู…

ใครกัน？！

หว่านลี่มองไปที่กลุ่มแสงนั้นด้วยความประหลาดใจ มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว…

ทันใดนั้นเธอก็เห็นหัวคนกดอยู่ข้างล่างกลุ่มแสงนั้น และคอยผลักแสงให้ลอยขึ้นไปตามผาหิน

จู่ๆ แสงสว่างทั้งหมดก็หายไป หมอกพิศวงที่ล้อมรอบแสงสว่างนั้นจู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้เป้าหมาย

หัวคนที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกพิศวงนี้ก็หายไปเช่นกัน

หว่านลี่อึ้งอยู่พักใหญ่ อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า “ใครกัน…ทำไมถึงมีแสงสว่างสะท้านฟ้าแบบนี้คลุมอยู่…”

พูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ก็มีใบหน้าอันหวาดเสียวมาแนบอยู่ตรงหน้าเธอ！

หัวคนไปแล้วก็กลับมา ไม่รู้ว่าเข้ามาแนบใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

หว่านลี่ตกใจจนกรีดร้องออกมา เธอรีบถอยหลังหนี จนเกือบจะตกลงไปในเหวลึก！

เธอทั้งตกใจทั้งโมโห เธอจ้องเขม็งไปที่หัวคนที่อยู่ตรงหน้า

ปากของมันถูกเย็บเอาไว้ แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มแปลกๆ อยู่ รอยเย็บที่ปากของมันเย็บติดอยู่กับผิวหนังและมีเลือดไหลออกมา

ช่างสยดสยองเหลือเกิน！

หว่านลี่ตกใจก็เลยด่ากราดไปว่า “ไสหัวไป！ อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือเลย…”

แต่หัวคนกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด มันเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมแต่หว่านลี่รู้สึกว่าเหมือนมันจะอยากมาปิดปากเธอยังไงไม่รู้

ของที่ขึ้นมาจากหุบเหว…หว่านลี่รู้สึกว่าตัวเองอันจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ อีกทั้งถึงจะพอสู้ได้ก็ตาม แต่ระหว่างการต่อสู้ก็อาจจะมีความเสี่ยงตกลงไปที่ก้นเหวก็ได้

เธอจับกระบี่ไว้แน่น แล้วย้ายก้นตัวเองไป ตอนนี้เธอไม่สามารถทำตัวเย่อหยิ่งได้อีกแล้ว เธอค่อยๆ ถอยหลังเรื่อยๆ เพื่อให้อยู่ห่างจากหน้าผาก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ หัวคนก็ชะงักขึ้นมา แล้วก็หายไปในทันที！

หว่านลี่ช็อกไม่ถึงห้าวินาที ก็เห็นร่างหนึ่งบินลงมาจากหน้าผา ปกคลุมไปด้วยแสงสีม่วง

หว่านลี่นั่งอยู่ตรงช่องว่างมองเห็นไม่ชักมาก แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้ เธอก็เลยคลานออกไปดูตรงหน้าผาตามจิตใต้สำนึก แล้วมองลงไปที่ก้นเหว…

เมื่อคุณมองลงไปที่ก้นเหว ก้นเหวก็กำลังมองขึ้นมาที่คุณเช่นกัน

หว่านลี่รู้สึกเวียนหัวก็เลยรีบดึงสติกลับมา กลัวว่าถ้าตัวเองยังมองต่อไปอีก ตัวเองก็คงกระโดดลงไปตามอย่างงงๆ แล้ว