ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1159

ซืออี้หรันรู้สึกได้ถึงพลังสังหารจากทางด้านหลังราวกับว่าฟ้ากำลังถล่มและโลกกำลังจะแตกอย่างนั้นแหละ

ความแข็งแกร่งนั้นเหนือชั้นกว่ามาก ไม่ใช่ว่าไม่สามารถต้านทานได้ แต่ไม่มีโอกาสแม้แต่โอกาสจะต้านทานได้เลย

หนีไม่พ้นจริงๆ！

ท่ามกลางความชุลมุน ซืออี้หรันชูคทาขึ้น พอดีรับกับฝ่ามือชายลึกลับที่กำลังจะตบเข้าให้！

สายตาของชายลึกลับแฝงไปด้วยความประชดประชัน คทาเป็นหนึ่งในอาวุธของจักรพรรดิชิงหัว เท่ากับว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไม่สามารถเอาออกจากยมโลกได้

อาวุธสะท้านฟ้าแบบนี้ ผู้ที่จะถือครองก็ต้องมีกําลังที่คู่ควร ถึงแม้ว่าเด็กธรรมดาๆ คนนี้ที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นจักรพรรดิชิงหัวที่กลับชาติมาเกิดจริงๆ ถ้าอยากจะให้คทาช่วยต้านทานให้ก็ต้องมีความแข็งแรงที่คู่ควรเช่นกัน

แต่เด็กธรรมดาๆ ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ดูท่าทางใช้ไม่ได้เลย！

แต่ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีแสงสุดตระการตาสว่างขึ้นมา และพัดหมอกควันตรงเชิงเขาศักดิ์สิทธิ์ไปทันที

เมื่อกี้ซืออี้หรันเพิ่งจะดิ้นรนพยายามเข้าไปในหมอกนี้อยู่เลย จู่ๆ ลมนั้นก็พัดไปทางอื่นจนเกลี้ยงซะแล้ว…

ซืออี้หรันถึงกับช็อกจากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นจากคทา แสงจากคทาช่างรุนแรงเหลือเกิน ถึงแม้จะช่วยคุ้มครองเขาไว้ได้ก็เถอะ แต่เขาก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

ไม่สิ น่าจะต้องว่าเขาอ่อนแอเกินไป

ก่อนจะเป็นลมไป ซืออี้หรันเห็นแสงอ่อนๆ วิ่งอยู่ด้านข้าง ซึ่งก็คือสัตว์กระดูกขาวที่เพิ่งถูกเขาปล่อยไปเมื่อกี้นี่เอง

ก่อนหน้านี้ก็ยังวิ่งเอาเป็นเอาตายอยู่เลย…พอตอนนี้ถึงเวลาที่ควรจะวิ่งก็ไม่วิ่ง แถมยังไปชนอีก？

ซืออี้หรันไม่มีเวลาคิดมากกว่านี้ เขารีบยื่นมือไปคว้าสัตว์น้อยไว้แล้วโยนเข้าไปในแหวนเหมือนเดิม จากนั้นเขาก็เป็นลมพับไป

…

พอแสงจางหายไปแล้ว หมอกลูกใหม่ก็ปะทะเข้ามาอีกครั้ง และปกคลุมสถานที่เดิมไว้ จนเงาของซืออี้หรันหายไป！

ชายลึกลับถึงกับช็อก แล้วก็รีบตามมา จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองไปที่พื้นที่ทั้งหมดในรัศมีห้าสิบไมล์ แต่เขาก็ยังคงไม่เห็นเงาของซืออี้หรันเลยแม้แต่นิด

แม้แต่ตัวคทาเองก็หายไปด้วย！

ชายลึกลับไม่อยากจะเชื่อ สถานการณ์คับขันแบบนี้ เด็กธรรมดาแบบนั้นจะรอดไปได้ยังไง？！

“อย่าบอกนะว่าเป็นจักรพรรดิชิงหัวจริงๆ？” ชายลึกลับยืนอยู่ที่เดิม หน้ามุ่ยจนแทบจะเห็นตีนกาหมดแล้ว

ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นจักรพรรดิชิงหัวที่กลับชาติมาเกิดจริงหรือไม่ เขาก็จะปฏิบัติต่อเขาในฐานะที่เป็นจักรพรรดิชิงหัวที่กลับชาติมาเกิด

ดังนั้น ต้องตามหาเขาให้เจอ

ชายลึกลับกวาดสายตามองไปที่รอบๆ ท่ามกลางหมอกควันพิศวง ถึงแม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร แต่สิ่งที่เขานึกถึงก็คือหุบเหวผีร้อง เพราะที่ใต้หุบเหวผีร้องก็มีหมอกควันพิศวงแบบนี้เหมือนกันเช่นกัน

เพราะฉะนั้นเขาก็เลยรีบไปที่หุบเหวผีร้อง

**

การหายใจของซืออี้หรันค่อนข้างอ่อนแรง เขาถูกคลุมด้วยแสงและลอยอยู่ใต้หุบเหวผีร้อง

เขาหมดสติไปแล้ว ตอนนี้แทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ชายลึกลับคนนั้นก็ใกล้เข้ามาแล้ว…

แสงที่คลุมตัวซืออี้หรันมีหมอกพิศวงของหุบเหวผีร้องปกคลุมไว้อีกชั้นหนึ่ง และลอยอย่างไร้จุดหมายอยู่ที่ใต้เหว

เขาส่งเสียงเชอะแล้วหันกลับเข้าไปข้างใน เขาไม่เชื่อว่าน้ำตาจิตวิญญาณที่ใหญ่โตขนาดนั้นจู่ๆ ก็หายไปแบบนี้！

คนที่รู้จักที่นี่นอกจากซืออี้หรันก็มีแค่ซู่เป่าเท่านั้น

จิ่งจั้นเชื่อว่าซู่เป่าเก่งจริงๆ…แต่ก็คงไม่เก่งพอจะเอาน้ำทั้งสายไปหมดหรอก！

พอเห็นจิ่งจั้นทำหน้าไม่พอใจ หว่านลี่ก็หรี่ตาดูท่าเขาจะไม่ได้หลอกเธอจริงๆ สินะ

แต่ถ้ามีน้ำตกจิตวิญญาณจริงๆ แล้วใครเป็นคนเอาไปละ？

ทั้งสองคนเดินวนไปวนมาในถ้ำ

ไม่มีเสียงน้ำไหลเลย แม้แต่เสียงหยดของน้ำก็ไม่มี แต่ก็พอมีแอ่งน้ำที่ดูเหมือนจะชื้นๆ อยู่ อยากจะเก็บน้ำมาสักหยดก็ไม่มี

จิ่งจั้นฝึกฝนบำเพ็ญมาหนักมาก แถมทรัพยากรก็ขาดแคลน ถึงแม้จะไม่สามารถเก็บน้ำจิตวิญญาณได้เลยแม้แต่หยดเดียว แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยไปแน่นอน

เขารีบหมอบลงไปแล้วเลียก้อนหินทันที ขอสักนิดก็ยังดี

หว่านลี่ “…”

จิ่งจั้นเงยหน้าไปมองเธอ “จะกินก็รีบกิน เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก็ไม่มีแล้ว”

หว่านลี่ “…”

จะให้เธอมานั่งเลียเหมือนหมาอย่างงี้น่ะเหรอ？！

เป็นไปไม่ได้หรอก！