ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1169

เปี้ยนเฉิงหวังถือของขวัญชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นอยู่ในมือ ยังไม่ทันเดินมาถึงนรกขุมที่ห้า ก็ได้กลิ่น...อาหารมาไกล ๆ

เขาผงะ เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่เขาได้กลิ่นดอกไม้ไฟในโลกมนุษย์ ที่ยมโลกสิ่งที่เขากินคือของเซ่นไหว้ ในฐานะผี นั้นไม่มีอะไรที่จะเพลิดเพลินได้เลย

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากตายที่ได้กลิ่นอาหารหอมเหมือนกับกลิ่นดอกไม้ไฟแบบนี้...

เป็นผลให้ทันทีที่เข้าไปในตำหนักพญายมก็เห็นกลุ่มคนและพวกผีกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ เธอฆ่าปลา ฉันขัดหม้อ เธอเสิร์ฟอาหาร ฉันจัดโต๊ะ

เปี้ยนเฉิงหวังนิ่งไปชั่วคราวและมองกล่องของขวัญในมือของเขา รู้สึกไม่แน่ใจเล็กน้อย

ของขวัญที่เขานำมาให้เด็กน้อย คือสร้อยข้อมือที่ทำจากอัญมณีไอโจไลต์

เล่าลือกันว่าไอโจไลต์เป็นอัญมณีที่เกิดจากเศษหินที่ตกลงมาตอนปะผืนฟ้า มันเป็นประโยชน์สำหรับการรู้แจ้งของกฎแห่งวิถี เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะพบสิ่งประณีตสวยงาม มีประโยชน์ และเหมาะสำหรับเด็กสาวตัวเล็ก ๆ แบบนี้

ผลคือเมื่อมาถึงเขาก็เห็นตำหนักพญายมเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ครึกคริ้น และจู่ ๆ ก็รู้สึกว่า... ของขวัญในมือของตัวเองค่อนข้างไม่เหมาะสม เขาน่าจะ...นำไหเหล้ามาด้วย?

“อาลู่!” ซู่เป่าเห็นเปี้ยนเฉิงหวังและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “อามาที่นี่ได้ยังไงคะ! เข้ามาเร็ว ๆ ค่ะ!”

“พี่หลายใจ พาอาลู่เข้าไปนั่งก่อนค่ะ!”

ผีหลายใจ “มาเลย! เชิญคุณท่านนั่งด้านในก่อนนะคะ อ้อไม่สิ เชิญด้านในก่อนค่ะเถ้าแก่!”

ดวงตาของเปี้ยนเฉิงหวังฉายแววสับสน และถูกเชื้อเชิญให้เข้าไปด้วยความงุนงง

จี้ฉางเม้มปากไม่หยุด เยี่ยม เขายอมเปิดร้านหม้อไฟดีกว่า เห็นผีหลายใจออกมาต้อนรับแขกแบบนี้ สิ่งที่วาดเอาไว้ก็เปลี่ยนไปทันที...

เขาขมวดคิ้วและดุ “พอแล้ว... จะไม่ดูสภาพอะไรเลยแบบนี้เหรอ”

ทุกคนและพวกผีต่างหยุดนิ่ง

อืม การกินหม้อไฟในตำหนักใหญ่ของพญายมคงจะดูแย่ไปสักหน่อย

ถ้าหากเคยเดินทางผ่านผี ที่เธอจะพูดก็คือเชิญพวกเขาเข้าไปกินหรือว่าไม่เชิญกัน?

ซู่เป่า “ย้ายไปด้านหลัง!”

ตำหนักพญายมนั้นใหญ่โตมาก

ตำหนักใหญ่ ตำหนักข้าง ช่องทางเดิน และห้องโถงด้านหลัง

เหล่าผีร่วมมือกันอย่างมีประสิทธิภาพมาก เธอถือโต๊ะเก้าอี้ ฉันถือช้อน และสนามรบก็ถูกย้ายไปยังตำหนักด้านหลังในชั่วพริบตา

ห้องโถงด้านหลังเต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคักอย่างรวดเร็ว และกลิ่นหอมก็ฟุ้งกระจายไปไกลถึงสิบลี้ ไม่เพียงแต่อาหารที่ห่อกลับมาจากตระกูลซูเท่านั้น แต่ยังมีปลาเทราท์พันลี้ที่มู่กุยฝานฆ่าและนำมาตุ๋นเป็นซุปกระดูกปลาด้วย ซึ่งในขณะนี้ก็เริ่มส่งกลิ่นหอมออกมา

รสชาติที่สดอร่อยของปลาเทราท์พันลี้นั้นคล้ายคลึงกับอาหารทะเลในโลกมนุษย์และมักจะมีกลิ่นหอมสดชื่นที่แตกต่างจากอาหารประเภทเนื้อสัตว์อื่น ๆ

จ้วนหลุนหวังที่เพิ่งจะเดินมาไม่ไกลจากตำหนักพญายม ก็ได้กลิ่นของปลาเทราท์พันลี้และเข้าใจได้เลยในทันที

ให้ตายเถอะ...ที่แท้ปลาของเขาก็อยู่ที่นี่!

เจ้าตัวเล็กนั่นกลับคืนสู่บัลลังก์แล้วจริง ๆ และยังขโมยปลาของเขาไปอีก!

นี่เป็นเรื่องที่พญายมสามารถทำได้งั้นเหรอ!

จ้วนหลุนหวังระงับความโกรธของตัวเอง และก้าวเข้าไปในตำหนักพญายม ในเวลาเพียงครู่หนึ่ง กฎแห่งวิถีของตำหนักพญายมก็กลิ้งเข้ามาและฆ่าอย่างดุเดือด!

ผีขี้ขลาดรับมันมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เรื่องแบบนี้จะให้พญายมเป็นคนติดเองได้อย่างไร พี่ชายช่วยเธอเอง”

พูดเสร็จก็นำกระดาษแผ่นนั้นติดไว้ที่ประตู

จ้วนหลุนหวังมองดูใกล้ ๆ และมองข้อความที่เขียนไว้ว่า

[ห้ามให่สุนัขและจ้วนหลุนหวังเข้า]

คำว่าหมาสุดท้ายก็โดนฆ่าทิ้ง...

ความหมายก็คือ หมาเข้าได้ แต่เขาเข้าไม่ได้

“เห็นหรือยังคะ นั่นคือสิ่งที่เราหมายถึง!” ซู่เป่าวางมือบนสะโพกและชี้ไปที่กระดาษประกาศที่ติดไว้ที่ประตู

จ้วนหลุนหวังแอบเดือดดาล

เขาเป็นพญายมที่แท้จริง แต่กลับต้องมาอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับเด็กอายุแปดขวบ ก็น่าหงุดหงิดพออยู่แล้ว

และตอนนี้ก็มา "แสดงความยินดี" ที่เธอได้กลับคืนสู่บัลลังก์ น่าอับอายจริง ๆ

ช่างเป็นอำนาจทางการที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ! ไม่คิดจะรักษาหน้าระหว่างเพื่อนร่วมงานเลยงั้นหรือ

“ข้ามาแสดงความยินดี” จ้วนหลุนหวังสงบอารมณ์และอธิบายอย่างราบเรียบ “ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหยียนหลัวหวังผู้สง่างามและยิ่งใหญ่ จะไม่ต้อนรับข้า?”

ซู่เป่ากล่าว “แน่สิ เราไม่ต้อนรับคุณ ที่เขียนไว้ไม่ชัดเหรอ หรือคุณอ่านไม่ออก ไม่น่านะ!”

จ้วนหลุนหวัง “...”