ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1170

จ้วนหลุนหวังไม่คาดคิดเลยว่าซู่เป่าจะหักหน้าเขา

เขาขมวดคิ้วและถามว่า “เหยียนหลัวหวัง ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคืองมิใช่รึ เหยียนหลัวหวังทำเช่นนี้ทำให้สงสัยปฏิเสธเพื่อนร่วมงานนะ?”

ซู่เป่าถามกลับ “ถ้าคุณบอกว่าไม่มันก็ไม่...ถ้าคุณคิดอย่างนั้น หนูก็ทำอะไรไม่ได้!”

จ้วนหลุนหวัง “...”

ผีสาวชุดแต่งงานถามอย่างเงียบ ๆ “พี่หลายใจ ทำไมคำพูดของพญายมตัวน้อยถึงฟังดูคุ้น ๆ”

ผีหลายใจแตะคาง “นี่มันไม่ใช่คำคมของผู้ช่วยห่วย ๆ หรอกเหรอ”

แล้วแต่เลย

ถ้าบอกว่าใช่ก็ใช่

ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้

คำคมในโลกมนุษย์ที่จะทำให้แม่บ้านสาวและแฟนสาวโกรธจัด และก็ทำให้จ้วนหลุนหวังที่อยู่ที่นี่โกรธสุด ๆ

“เจ้า...”

เขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก และถ้ายังพูดต่อไปเขาก็จะกวนอีก จ้วนหลุนหวังเม้มปากแล้วพูดอย่างราบเรียบ “ข้าไม่รู้ว่าข้าไปขัดใจเหยียนหลัวหวังเมื่อใด ถึงถูกเหยียนหลัวหวังปฏิเสธเช่นนี้ ข้าคิดว่าข้าไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อท่านเลย ในวันนี้ท่านจงใจทำให้ข้าอับอายและลำบากใจ ข้าเห็นว่าท่านคือเหยียนหลัวหวังและอยู่ในตำแหน่งเป็นหัวหน้าของทั้งสิบขุม จึงไม่นำมาใส่ใจ...”

ความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขาคือเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ซู่เป่าใช้อำนาจปราบปรามผู้อื่น แน่นอนว่าเขาไม่กล้าพูดอะไรในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา

เปี้ยนเฉิงหวังทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงเดินออกจากตำหนักหลังและเยาะเย้ย “จ้วนหลุนหวังท่านแน่ใจว่าท่านไม่เคยทำอะไรเลยจริง ๆ หรือ ต้องการให้ข้าพูดอะไรบางอย่างหรือไม่”

จ้วนหลุนหวังรู้สึกประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าเปี้ยนเฉิงหวังจะมาและถูกเชิญให้เข้ามาด้วย

เขาเหลือบมองมู่กุยฝาน ซึ่งกำลังจัดการเนื้อปลาอยู่ข้าง ๆ หน้าตาของเขาดูเป็นปกติและกำลังแร่เนื้อปลา เนื้อของปลาเทราท์พันลี้ถูกหั่นเป็นชิ้นบางใสดุจคริสตัล

กลิ่นหอมของซุปปลาเทราท์พันลี้มาพร้อมกับเสียงเอื้อก ซึ่งทำให้ผู้คนกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว วนหลุนหวังจ้องไปที่เนื้อปลาและคิดโดยไม่รู้ตัว: ปลานั้นบางมากเพียงแค่เทมันเข้าไปในหม้อซุปนั้น รสชาติก็จะสดอร่อย...

ไม่สิ ทำไมเขาถึงคิดเรื่องกินได้ล่ะ?

สีหน้าจ้วนหลุนหวังดูไม่ได้ เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่ามู่กุยฝานในตอนนี้เป็นอย่างไร ไม่มีกฎแห่งวิถีเคลื่อนไหวอยู่ในร่างกายซึ่งหมายความว่าเขายังคงเป็นมนุษย์!

สิ่งเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้า...ลมหายใจบนสิ่งเล็ก ๆ นั้นก็ไม่คงที่เช่นกัน เหมือนกับเมื่อเดือนกว่า ๆ ที่แล้ว

ในตำหนักของพญายมทั้งหมด มีเพียงเปี้ยนเฉิงหวังเท่านั้นที่ทรงอำนาจ

เขาต้องการถือโอกาสที่เหยียนหลัวหวังและจักรพรรดิเฟิงตูตอนที่ไม่ถูกปลุกให้ตื่นและสังหารพวกเขาอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้มีเปี้ยนเฉิงหวังคอยขวางอยู่ รวมถึงไม่รู้ว่าทำไมกฎแห่งวิถีของตำหนักเหยียนหลัวที่อยู่ตรงหน้าถึงเปลี่ยนไป จ้วนหลุนหวังคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ยังคงระงับความพุ่งพล่านเอาไว้

“ข้าลาล่ะ” เขาไม่อยากเถียงอะไรอีกต่อไปแล้วหันหลังเดินจากไป

แต่หลังจากหันกลับมา ดวงตาของเขาก็ดูน่ากลัวอย่างมาก และใบหน้าของเขาก็มืดทะมึนจนแทบจะหยดออกมาเป็นน้ำ

ดูเหมือนว่ายังต้องหาโอกาส พ่อลูกมักจะอยู่คนเดียวบ้างเป็นบางครั้ง ไม่เช่นนั้นก็ต้องล่อพวกเขาให้ออกไป...

นอกจากนี้ ปลาเทราท์พันลี้ของเขายังถูกสองพ่อลูกขโมยไปจริง ๆ และยังปรุงจนกลิ่นหอมขนาดนี้!

แต่เขาพูดอะไรไม่ออกเพราะปลานี้ก็ไม่ใช่ของเขา ถึงจะเป็นของเขา แต่ก็ไม่ได้ติดสัญลักษณ์อะไรไว้ที่ตัว

ครั้งแรกที่พบหน้ากัน จ้วนหลุนหวังก็จากไปด้วยความหงุดหงิด

ตำหนักพญายมที่หนึ่ง