ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1171

ณ ตำหนักพญายมที่ห้า

ยมทูตขาวดำ ยมบาลหัววัวหน้าม้าและยายเมิ่งต่างเดินเข้ามา

ตำแหน่งเจ้าที่ประจำบ้านกับเจ้าพ่อหลักเมืองก็มากันแล้ว ทุกๆ เมืองล้วนมีเจ้าที่ประจำบ้าน จะให้มากันทั้งหมดก็ไม่เข้าท่า จึงส่งไปเพียงตัวแทนเท่านั้น

นานนับพันปีมาแล้วที่ไม่ได้ก้าวเข้ามายังตำหนักพญายม รู้สึกตื่นเต้นมาก

“ท่านพญายม...”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ในมือของทุกคนก็มีชามและตะเกียบอยู่คนละชุด ใบหน้าทุกคนดูสับสนงุนงง

ซู่เป่ากล่าว “กินสิ กินข้าวก่อนแล้วค่อยพูด”

ทุกคน “?”

พวกเขาจะกล้ากินลงที่ไหน นี่มันต่อหน้าท่านพญายมเชียวนะ!

แม้เธอจะเป็นเด็กอายุแปดขวบ แต่นั่นก็คือเจ้านายของพวกเขา!

ยายเมิ่งโค้งศีรษะลง ในใจตุ้มๆ ต่อมๆ ท่านพญายมตัวน้อยได้หวนคืนสู่บัลลังก์แล้ว ครั้งหนึ่งผู้เป็นมารดาของท่านพญายมตัวน้อยเคยช่วยเธอต้มซุป ตอนนี้มองดูซูจิ่นอวี้ที่ได้มีโอกาสต้มซุปเองแล้ว เธอมักจะโยนอะไรเข้าไปในหม้อกันนะ...ยาอายุวัฒนะสองสามเม็ดอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?

เมื่อนึกถึง ‘จื่อเวย’ ที่ซดซุปอยู่ที่สะพานไน่เหอ เธอจะไปกล้ากินลงได้อย่างไร!

ทว่าอาหารจานนี้มันหอมเย้ายวนเกินไปไหม?

ทุกคนไม่ได้ลิ้มรสอาหารจริงๆ มานานนับพันปีแล้ว

อาหารที่ได้ล้วนแต่ลิ้มรสผ่านธูปและเครื่องบูชา จากนั้นความอยากก็จะค่อยๆ หายไปเอง ความปรารถที่ต้องการจะลิ้มรสอาหารของทางโลกนั้นค่อยๆ จางลงไป...

แม้ว่าอาหารตรงหน้าจะเดือดปุดๆ! กลิ่นหอมหวลตลบอบอวล! ราวกับตะขอที่เกี่ยวความตะกละตะกลามของพวกเขาออกมาจนหมด

น้ำลายของยมบาลหัววัวหกลงไปในชามของตัวเอง

ยมบาลหน้าม้าสบถเสียงทุ้ม “ไม่ได้เรื่อง! หัดอดกลั้นเอาไว้บ้างสิ!”

เมื่อหันหน้าไปกลับพบว่าน้ำลายของเขาไหลลงมาดั่งน้ำตก

ซูจิ่นอวี้หมดคำจะพูดขั้นสุด เธอใช้ทัพพีตักปลาชิ้นใหญ่ขึ้นมาและนำไปต้มเดือดในหม้อ จากนั้นจัดเสิร์ฟโดยแบ่งคนละชามอย่างชำนาญ

ยายเมิ่งพูดขึ้นทันที “ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา!”

ยมทูตขาวดำและยมบาลหัววัวหน้าม้า พวกเขาทั้งสองต่างไม่อาจหักห้ามใจได้ ตักเข้าปากไปหนึ่งคำ แน่นอนว่าไม่หยุดอยู่ที่คำเดียว

จู่ๆ ทั่วทั้งตำหนักก็ตกอยู่ในความเงียบ ทั้งหมดล้วนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเสียงดังจ๊อบแจ๊บ

ซู่เป่ากำลังขอดเกล็ดปลา

คนของเธอมาถึงแล้ว คุณลุงเปี้ยนเฉิงหวังที่คอยช่วยเธอมาตลอดก็มาด้วยเช่นกัน

คนอื่นล่ะ?

ไม่อยากมาก็ต้องมา

พวกเขาลังเลวว่าจะมาแสดงความยินดีกับเธอดีหรือไม่ ส่วนเธอยังต้องพิจารณาอีกว่าจะเชิญพวกเขามาไหม

ให้ตายเถอะ พวกเขาดูถูกเธอ เธอเองก็ไม่ต้องการที่จะผูกสัมพันธ์อันดีกับพวกเขาเช่นกัน

แม้ว่าปลาเทราท์พันลี้จะมีเพียงตัวเดียว แต่ตัวของมันก็มีขนาดใหญ่โต

ไม่ต้องพูดถึงผีหลายใจและคนอื่นๆ พวกเขาถูกเลี้ยงแบบ ‘จัดหนักจัดเต็ม’ อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ

กินพอกันอยู่แล้ว

ซู่เป่าไม่รีรออีกต่อไป หั่นปลาชิ้นบางๆ ลงไปลวกแล้วเสิร์ฟให้แม่ก่อน

“แม่คะ กินเร็วเข้า!”

เธอคีบปลาไปลวกและส่งให้พ่อ “ขอบคุณนะคะคุณพ่อที่ทุบปลาและเชือดไก่ คุณพ่อเก่งที่สุด!”

เธอคีบปลาลงไปลวกอีกครั้งหนึ่ง...

เปี้ยนเฉิงหวังกล่าวอวยพรเพียงไม่กี่คำ ประมาณว่ายินดีต้อนรับกลับมาอะไรทำนองนั้น...