ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1171

ณ ตำหนักพญายมที่ห้า

ยมทูตขาวดำ ยมบาลหัววัวหน้าม้าและยายเมิ่งต่างเดินเข้ามา

ตำแหน่งเจ้าที่ประจำบ้านกับเจ้าพ่อหลักเมืองก็มากันแล้ว ทุกๆ เมืองล้วนมีเจ้าที่ประจำบ้าน จะให้มากันทั้งหมดก็ไม่เข้าท่า จึงส่งไปเพียงตัวแทนเท่านั้น

นานนับพันปีมาแล้วที่ไม่ได้ก้าวเข้ามายังตำหนักพญายม รู้สึกตื่นเต้นมาก

“ท่านพญายม...”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ในมือของทุกคนก็มีชามและตะเกียบอยู่คนละชุด ใบหน้าทุกคนดูสับสนงุนงง

ซู่เป่ากล่าว “กินสิ กินข้าวก่อนแล้วค่อยพูด”

ทุกคน “?”

พวกเขาจะกล้ากินลงที่ไหน นี่มันต่อหน้าท่านพญายมเชียวนะ!

แม้เธอจะเป็นเด็กอายุแปดขวบ แต่นั่นก็คือเจ้านายของพวกเขา!

ยายเมิ่งโค้งศีรษะลง ในใจตุ้มๆ ต่อมๆ ท่านพญายมตัวน้อยได้หวนคืนสู่บัลลังก์แล้ว ครั้งหนึ่งผู้เป็นมารดาของท่านพญายมตัวน้อยเคยช่วยเธอต้มซุป ตอนนี้มองดูซูจิ่นอวี้ที่ได้มีโอกาสต้มซุปเองแล้ว เธอมักจะโยนอะไรเข้าไปในหม้อกันนะ...ยาอายุวัฒนะสองสามเม็ดอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?

เมื่อนึกถึง ‘จื่อเวย’ ที่ซดซุปอยู่ที่สะพานไน่เหอ เธอจะไปกล้ากินลงได้อย่างไร!

ทว่าอาหารจานนี้มันหอมเย้ายวนเกินไปไหม?

ทุกคนไม่ได้ลิ้มรสอาหารจริงๆ มานานนับพันปีแล้ว

อาหารที่ได้ล้วนแต่ลิ้มรสผ่านธูปและเครื่องบูชา จากนั้นความอยากก็จะค่อยๆ หายไปเอง ความปรารถที่ต้องการจะลิ้มรสอาหารของทางโลกนั้นค่อยๆ จางลงไป...

แม้ว่าอาหารตรงหน้าจะเดือดปุดๆ! กลิ่นหอมหวลตลบอบอวล! ราวกับตะขอที่เกี่ยวความตะกละตะกลามของพวกเขาออกมาจนหมด

น้ำลายของยมบาลหัววัวหกลงไปในชามของตัวเอง

ยมบาลหน้าม้าสบถเสียงทุ้ม “ไม่ได้เรื่อง! หัดอดกลั้นเอาไว้บ้างสิ!”

เมื่อหันหน้าไปกลับพบว่าน้ำลายของเขาไหลลงมาดั่งน้ำตก

ซูจิ่นอวี้หมดคำจะพูดขั้นสุด เธอใช้ทัพพีตักปลาชิ้นใหญ่ขึ้นมาและนำไปต้มเดือดในหม้อ จากนั้นจัดเสิร์ฟโดยแบ่งคนละชามอย่างชำนาญ

ยายเมิ่งพูดขึ้นทันที “ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา!”

ยมทูตขาวดำและยมบาลหัววัวหน้าม้า พวกเขาทั้งสองต่างไม่อาจหักห้ามใจได้ ตักเข้าปากไปหนึ่งคำ แน่นอนว่าไม่หยุดอยู่ที่คำเดียว

จู่ๆ ทั่วทั้งตำหนักก็ตกอยู่ในความเงียบ ทั้งหมดล้วนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเสียงดังจ๊อบแจ๊บ

ซู่เป่ากำลังขอดเกล็ดปลา

คนของเธอมาถึงแล้ว คุณลุงเปี้ยนเฉิงหวังที่คอยช่วยเธอมาตลอดก็มาด้วยเช่นกัน

คนอื่นล่ะ?

ไม่อยากมาก็ต้องมา

พวกเขาลังเลวว่าจะมาแสดงความยินดีกับเธอดีหรือไม่ ส่วนเธอยังต้องพิจารณาอีกว่าจะเชิญพวกเขามาไหม

ให้ตายเถอะ พวกเขาดูถูกเธอ เธอเองก็ไม่ต้องการที่จะผูกสัมพันธ์อันดีกับพวกเขาเช่นกัน

แม้ว่าปลาเทราท์พันลี้จะมีเพียงตัวเดียว แต่ตัวของมันก็มีขนาดใหญ่โต

ไม่ต้องพูดถึงผีหลายใจและคนอื่นๆ พวกเขาถูกเลี้ยงแบบ ‘จัดหนักจัดเต็ม’ อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ

กินพอกันอยู่แล้ว

ซู่เป่าไม่รีรออีกต่อไป หั่นปลาชิ้นบางๆ ลงไปลวกแล้วเสิร์ฟให้แม่ก่อน

“แม่คะ กินเร็วเข้า!”

เธอคีบปลาไปลวกและส่งให้พ่อ “ขอบคุณนะคะคุณพ่อที่ทุบปลาและเชือดไก่ คุณพ่อเก่งที่สุด!”

เธอคีบปลาลงไปลวกอีกครั้งหนึ่ง...

เปี้ยนเฉิงหวังกล่าวอวยพรเพียงไม่กี่คำ ประมาณว่ายินดีต้อนรับกลับมาอะไรทำนองนั้น...

“พญายมที่หกเจ็ด คุณลุงทั้งสองท่านนี้เป็นคนดี”

“พญายมที่แปดเก้าสิบเป็นคนพาลเสเพลที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ”

เปี้ยนเฉิงหวัง “...”

สรุปแล้วเรื่องนี้...ช่างเรียบง่ายและชัดเจน ไม่ได้มีใครผิดตรงไหนเลย...

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา "มีใครอยู่ไหม?"

“ฉู่เจียงหวังมาแล้ว” เปี้ยนเฉิงหวังกล่าว

ผีหลายใจยืนขึ้นอย่างมีสติสุดๆ และลอยละล่องออกไป

ในมือของฉู่เจียงหวังถือกล่องของขวัญอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าต้องยืนรอจนกว่าจะมีคนออกมารับเขาเข้าไปหรือเปล่า ทว่าการที่เขายืนอยู่หน้าประตูตำหนักพญายม กลิ่นหอมน่าทานกลับยิ่งทำให้เย้ายวนชวนหิวขึ้นไปอีก

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เขาทำเป็นมองไปทางอื่นทันทีและเห็นข้อความติดอยู่ที่ประตูว่า

‘ไม่อนุญาตให้นำสุนัขและจ้วนหลุนหวังเข้ามาข้างใน’

“...”

“……”

“ฟู่...”

ฉู่เจียงหวังหมดความอดทน เขาอกตั้งหลังตรง ทำตัวให้สง่าผ่าเผยที่สุดเท่าที่จะทำได้

ผีหลายใจกล่าว “นี่ อุตส่าห์มายังแบกของขวัญอะไรมาให้อีก ขอบคุณนะท่านฉู่เจียงหวัง รีบเข้าไปกันเถอะ!”

ฉู่เจียงหวังเหลือบมองชามที่อยู่ในมือของผีหลายใจ

แม่เจ้าโว้ย ปลาเทราท์พันลี้งั้นเหรอนี่?!

ต้องมีสภาพครอบครัวเช่นไร ถึงหาปลาเทราท์พันลี้มากินได้?!