ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1172

ในฐานะนักกินท่านหนึ่ง

ฉู่เจียงหวังเองก็ได้ลิ้มลองปลาเทราท์พันลี้ แต่ว่านั่นก็ผ่านมานานมากแล้ว พันปีกว่าได้...

เคยมีโอกาสได้บังเอิญกินครั้งหนึ่ง เขาซื้อโดยเสียแร่สีชาดไปถึงสองชิ้นจึงจะได้ปลาสามชิ้นกลับมา...

รสชาตินั้นยังตราตึงในใจมาถึงทุกวันนี้

ตอนนี้ถึงกับกินปลาเทราท์พันลี้ เหยียนหลัวหวังช่างร่ำรวยใหญ่โตเสียจริง!!

ฉู่เจียงหวังเข้าไปทันที นำของขวัญของตัวเองออกมาเพื่อตีเนียนกินฟรี “ยินดีต้อนรับกลับท่านเหยียนหลัวหวัง นี่เป็นของขวัญแสดงความยินดีเล็กๆ น้อยๆ ได้โปรดรับเอาไว้!”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น มองดูชายที่อยู่ตรงหน้า

เอ่อ...จะว่าไงดี ขาวขาวอวบอวบ

ดูสูงส่งและมีเกียรติสุดๆ ไปเลย

จะพูดยังไงดี คนอวบอ้วนแสดงถึงความร่ำรวยมีอันจะกิน!

ของขวัญที่เขาให้ต้องเป็นของที่มีค่ามากแน่ๆ !

“คุณลุงฉู่ เชิญนั่งก่อน” ซู่เป่ายิ้ม “ขอบคุณนะคะลุงฉู่!”

ฉู่เจียงหวังพูดขึ้นมาทันที “ไม่ขนาดนั้น ไม่ขนาดนั้น”

หญิงผู้แข็งแกร่งเมื่อหลายพันปีก่อนกลายมาเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อย อีกทั้งยังเรียกเขาว่าคุณลุง ฉู่เจียงหวังจึงรู้สึกเกรงใจมากจริงๆ !

ทว่า...

สายตากลับเอาแต่จับจ้องไปยังซุปปลาหม้อนั้น ละสายตาไม่ได้เลย!

ไม่ว่าคนกินเก่งจะไปที่ไหนก็มักจะสนิทกับคนอื่นได้ง่ายเป็นพิเศษ

ฉู่เจียงหวังทิ้งตัวลงนั่งและหยิบชามขึ้นมา เข้าร่วมเป็นหนึ่งเดียวกันกับทุกคนบนโต๊ะได้ภายในสองวินาทีทันทีโดยไม่ต้องมีพิธีรีตอง

เปี้ยนเฉิงหวังเองก็ไม่สามารถต้านทาน

ทว่าเขาไม่สามารถทำตัวไม่สุภาพเช่นเดียวกับฉู่เจียงหวังได้

เขาหยิบตะเกียบและคีบเนื้อปลาเข้าปากโดยไม่สนใจสิ่งใด...

ความสง่างามและการวางตัวนิ่งเฉยไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้ เขาคีบปลาขึ้นด้วยท่าทางอันว่องไวและรวดเร็ว แต่ทว่า!

ขณะที่เขาคีบชิ้นเนื้อปลาขึ้นมานั้น เขาก็เอาไปลวกในหม้อแบบเดียวกันกับที่ซู่เป่าทำ

สุดท้ายเนื้อปลาที่อยู่ตรงหน้าชิ้นนั้น ถูกฉู่เจียงหวังโฉบไปเรียบร้อย!

อดทนไว้ตัวข้า!

เปี้ยนเฉิงหวังกำลังจะหยิบทัพพีขึ้นมาตักซุปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทันใดนั้นยมบาลหัววัวหน้าม้าก้าวมาข้างหน้าทันทีและหยิบทัพพี เจ้าหนึ่งคัน ข้าหนึ่งคัน แล้วก็...ยายเมิ่งเอาด้วยไหม? ถู่ตี้กงไม่ต้องเกรงใจน่า มาๆๆ !”

เปี้ยนเฉิงหวัง “...”

สุดท้ายก็อด

ฉู่เจียงหวังอัดเนื้อปลาชิ้นใหญ่เข้าปากไปในคำเดียว ท่าทางดูพออกพอใจมาก...

ตัวเขารู้สึกละอายใจจึงกล่าวว่า “หากรู้เช่นนี้ ข้ามาเร็วกว่านี้ก็ดีหรอก...”

ตัวเขาจะพูดเช่นนี้ก็อาจไม่ถูก จึงรีบพูดเสริมต่อว่า “ที่ข้าหมายถึงน่ะ คือข้าพึ่งจะเรียกพวกฉินก่วงหวังให้มา แต่ดันเข้าใจเวลานัดผิดก็เลยมาช้า...”

หึหึ พวกฉินก่วงหวังต้องเสียดายทีหลังแน่!

อยากได้หน้า ก็ต้องกดคนอื่นให้ต่ำลง

ดูเถิด ปลาเทราท์พันลี้เชียวนะ ตูซื่อหวังมากสุดก็กินได้แค่ขี้ปลาเท่านั้นล่ะ

เสียดายแทนพวกเขาซะจริงๆ !

ใครจะไปรู้...เธอไม่ได้บอกอะไรไว้เลย กลับทำให้คนยิ่งอยู่ไม่สุขและรีบมุ่งมั่นไปทำงาน ไม่กล้าจะทำผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่กี่วันมานี้ ทุกคนที่โลกใต้พิภพต่างก็รู้ว่าเหยียนหลัวหวังกลับมาครองบัลลังก์แล้ว

ในบรรดาพญายมทั้งหมดมีพญายมตัวน้อยอายุแปดขวบอยู่หนึ่งคน จะว่ายังไงดี คนส่วนมากต่างก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

ฉินก่วงหวังหลายวันมานี้สีหน้าก็บอกบุญไม่รับ เขารู้สึกว่านี่มันเรื่องโง่เง่าไร้สาระชัดๆ !

การที่เหยียนหลัวหวังกลับมาขึ้นครองบัลลังก์ เพียงเพราะว่าชาติที่แล้วของเธอคือเหยียนหลัวหวัง เช่นนี้ก็ได้เหรอ?

ไม่ต้องพึ่งพาความสามารถกันแล้ว?

เหตุใดจึงมักง่ายกันขนาดนี้?

ถ้าอย่างนั้นการที่ต้องประสบภัยพิบัติกาลกับไม่ประสบภัยพิบัติกาลมันจะต่างกันตรงไหน พิบัติกาลก็คือแค่ไปเยี่ยมชม สำรวจ ท่องเที่ยวโลกมนุษย์และกลับมา แถมยังกลับมาในร่างของเด็กตัวเล็กๆ อีกด้วย

ท่าทางเหลาะแหละและหยิ่งผยองนั้น ปฎิบัติงานตัวเองประหนึ่งเด็กเล่นขายของ

ผู้หญิงรับภาระอันยิ่งใหญ่ไว้ไม่ได้หรอก คนเช่นนี้จะสามารถดูแลควบคุมพญายมทั้งสิบได้อย่างไร!

ในที่สุดเขาก็ไม่รีรอ อยากจะไปดูนรกขุมที่ห้าว่าตอนนี้เด็กคนนั้นกำลังเล่นสนุกอะไรอยู่!

หากเป็นเช่นนั้น ในฐานะพญายมแห่งขุมนรกที่หนึ่ง เขาต้องเตือนเธอว่าเอากิจของพญายมมาทำเหมือนเล่นอยู่บ้าน

เวลานี้ ณ ประตูทางเข้านรกขุมที่ห้า

หญิงชราคนหนึ่งยืนตัวสั่นเทาอยู่ข้างหน้าประตูนรก จ้องมองพญายมสูงใหญ่ทั้งสามด้วยความหวาดกลัว!

เธอเสียชีวิตแล้ว...เธอยังมีคำพูดที่ไม่ได้พูดอีกมากมาย ยังไม่ได้รอให้หลานสาวโตขึ้นมากพอที่จะมาเลี้ยงดูเธอ ให้เธอได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข!

หลานสาวของเธอเป็นหลานสาวจากตระกูลร่ำรวย อีกแค่ไม่กี่ปี หลังจากหลานสาวของเธอโตขึ้น วันดีๆ ของเธอก็กำลังจะมาถึงแล้ว ทำไมมาตายแบบนี้!

คนๆ นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากยายของหานหาน...