ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1173

ยายของหานหานยืนอยู่หน้าตำหนักพญายม หวาดกลัวและสับสน

ในความคิดของเธอ พญายมจะดูโกรธและดุร้าย ราวกับผีห่าซาตาน คิ้วทั้งสองข้างเชื่อมต่อกันเป็นเส้นเดียว ตั้งชูขึ้นเหมือนไม้กวาดสองอัน

น่าขนลุกยิ่งกว่าผี แถมมีเขี้ยวเต็มปาก...

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ยายของหานหานจึงคุกเข่าทันทีที่เข้าไปในตำหนักพญายม เอาแต่โค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ท่านพญายม! ฉันตายอย่างไม่ยุติธรรม...”

ซู่เป่าที่กำลังทำการบ้าน “?”

หลังจากเห็นว่าเป็นใคร เธอก็แปลกใจอยู่สักพักหนึ่ง คุณยายของพี่หานหานไม่ใช่เหรอ?

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี ตอนนี้ตายเสียแล้วเหรอ?

จี้ฉางก้มลงอ่านบันทึกเป็นตายก็พบว่าอายุขัยของเธอสิ้นสุดลงแล้ว

“เจ้าชื่ออะไร เป็นคนที่ใด ตายเพราะเหตุใด” จี้ฉางถาม

ยายของหานหานหวาดกลัวมากจนไม่กล้าเงยหน้า และเอาแต่ร้องไห้ “ฉันชื่อเหวยเฟินฟางเป็นคนอันเฉิง จังหวัดจิงตู เกิดวันที่x เดือนx ปีxxx...”

อันดับแรกต้องเท้าความไปถึงความเป็นมาชีวิตของเธอก่อน เธอเติบโตมาในสภาพครอบครัวที่ดี หลังจากเธอแต่งงาน เธอได้ให้กำเนิดบุตรสาว ต่อมาสามีตายจาก เธอจึงฝากฝังชีวิตและความหวังไว้ที่ลูกสาวของเธอ เหวยหว่าน

“ต่อมาผู้เป็นลูกสาวโชคดีได้แต่งงานกับตระกูลที่มีฐานะ เธอกลายเป็นภรรยาลำดับที่สองของตระกูล ให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน บุตรสาวหนึ่งคน ลูกชายว่านอนสอนง่าย ลูกสาวน่ารัก เดิมทีชีวิตนี้ก็เป็นชีวิตที่มีความสุข ถ้าไอ้สารเลวนั่นไม่ปรากฏตัว เราคงจะมีความสุขตลอดไป...”

ซู่เป่าหยุดปากกาในมือชั่วขณะ อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปวันที่เยือนตระกูลซูครั้งแรก และนิสัยเมื่อไม่ได้ดั่งใจจะฉุนเฉียวและร้องไห้ของพี่หานหาน

เธอถูกสอนมาแบบผิดๆ ในสายตาพวกเธอกลับคิดว่าน่ารักน่าเอ็นดู

“หลังจากนั้นล่ะ?” แม้ว่าเสียงของซู่เป่าจะยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความสง่างาม

ยายของหานหานที่กำลังร้องห่มร้องไห้รู้สึกว่าน้ำเสียงที่พูดกับเธอช่างคุ้นเคย จึงเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกดทับเอาไว้อยู่!

เธอผงกศีรษะลงไปทันทีและกล่าวว่า “นั่นก็คือลูกสาวคนเล็กของตระกูลซูที่ให้กำเนิดเด็กมาจากนอกบ้าน คนเป็นพ่อก็ไม่รู้ว่ามาจากบ้านป่าเมืองเถื่อนที่ไหน...”

‘คนบ้านป่าเมืองเถื่อน’ ที่ว่ากำลังนอนเอนกายอย่างเกียจคร้าน มู่กุยฝาน “?”

ซู่จิ่นอวี้หรี่ตา รู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมาทันที น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าหลังจากหญิงชราเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นเราสามคนพ่อแม่ลูก จะทำหน้ายังไง!

จี้ฉางมีสีหน้าลำบากใจพร้อมกล่าวด้วยความเย็นชา “ใครๆ เขาก็มีพ่อมีแม่กันทั้งนั้น เจ้านี่มันสารเลวจริงๆ !”

คุณยายของหานหานพูดจาเล่นลิ้น “เธอเป็นลูกหลานตระกูลซูจริง แต่พ่อของเธอคือมู่กุยฝาน ที่บอกว่าเป็นหัวหน้าอะไรนั่น...ฉันไม่เชื่อหรอก!”

เป็นไปได้ว่าตระกูลซูคงต้องการให้เด็กนั่นมีภาพลักษณ์ที่ดี ถึงได้ยกเรื่องหัวหน้าอะไรนั่นขึ้นมาพูด

ยายของหานหานเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่องทั้งหมดที่เธอพูดมาล้วนมาก้นบึ้งลึกของจิตใจ

คนอื่นๆ มักพูดเสมอว่าเธอและลูกสาวแกว่งเท้าหาเสี้ยนเองทั้งนั้น

และเขาทั้งคู่มักจะเป็นเช่นนี้เสมอตั้งแต่ก่อนเด็กคนนั้นเข้ามา จะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะเคยอยู่กันอย่างสงบสุขจนกระทั่งเด็กคนนั้นเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่าง

แถมยังสร้างปัญหา แย่งชิงความโปรดปราดของหลานสาวตัวเองไป!

“ด้วยเหตุนี้ ลูกสาวของฉันจึงถูกบังคับหย่า ลูกทั้งสองคนของเธอก็ถูกแย่งตัวไปด้วย ไม่ให้สิทธิ์ในการดูแล! กีดกันไม่ให้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ! "

“ฉันมันก็แค่คนแก่ๆ คนหนึ่ง ไม่มีลูกสาวให้พึ่งพา ไม่มีใครให้พึ่งพาได้ จนกระทั่งต้องมาใช้ชีวิตบั้นปลายอันน่าสมเพชอยู่แบบนี้...”

“ต่อมาลูกชายคนโตของฉันแต่งงาน ฉันไปแสดงความยินดีด้วยความปรารถนาดี แต่กลับถูกไล่ตะเพิดออกมา...”

“หลานสาวของฉันก็ถูกพวกเขาสอนให้เสียผู้เสียคน ถึงกับคิดรังเกียจยายของตัวเอง เธอไล่ยายของเธอด้วยมือของเธอเอง...”

“ชีวิตฉันช่างน่าสมเพช!”

ยายของหานหานร้องไห้และโหยหวน พยายามทำให้พญายมเห็นเธอที่อยู่ในสภาพน่าสมเพช เพื่อที่ชาติหน้าจะได้ให้เธอไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีกว่านี้

ดีที่สุดคือให้เธอกลับชาติมาเกิดเป็นเหมือนซู่เป่า ลูกสาวผู้เป็นที่รักในตระกูลที่ร่ำรวย...